Think again

Να μία σημαντική διαφορά.

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος έφηβος κάπου στον κόσμο, που βιώνει περίεργες καταστάσεις, δεν είναι αυτό που λέμε "καλό παιδί και διαβαστερό", και γενικά περνάει δύσκολα. Και αυτός και οι γύρω του.

Μελλοντικά αυτό το παιδί, ανακαλύπτει ότι έχει ένα ταλέντο, μια ικανότητα. Ως αθλητής ας πούμε, ή καλύτερα ως οδηγός αυτοκινήτων. Τα φέρνει έτσι η ζωή, και του δίνεται η ευκαιρία να τρέξει σε αγώνες. The rest is history. Γίνεται αστέρι, παίρνει πολλά λεφτά, υποδειγματικός σύζυγος και πατέρας, οικογενειάρχης με κινητά, ακίνητα, εξοχικά και σκάφη.

Δες τώρα. Αν ζεις στην Αμερική, πιθανότατα θα το δεις στο σινεμά τον επόμενο μήνα. Και βασικά θα έχεις δει μισό εκατομμύριο τέτοιες ταινίες, στις οποίες αλλάζει μόνο το όνομα του πρωταγωνιστή και το είδος του ταλέντου που έχει. Συμπέρασμα λοιπόν, κάτι τέτοιες ιστορίες, στην Αμερική τις κάνουν ταινίες. Γιατί φαντάζομαι πιστεύουν στο όνειρο και στην αλλαγή της πορείας του ανθρώπου και όλο αυτό που μας πλασάρουν τόσα χρόνια. Αλλά το πιστεύουν ρε φίλε, κι ας τους λέμε χαζούς. Εκτιμούν την αλλαγή πορείας τους ανθρώπου και την επιβραβεύουν.

Στην Ελλάδα τώρα. Δυο φίλοι συζητούν. Στην τηλεόραση δείχνουν τον Αντώνη της κυρά Βούλας απέναντι, που ήταν απροσάρμοστο και είχε δυσκολία στην ορθογραφία. Και φώναζε και γυρνούσε όλη μέρα με μια μηχανή και "ποιος ξέρει που θα καταλήξει Παναγία μου" "Θεός φυλάξοι" "μακριά από μας". Αυτός. Μόνο που τώρα λέγεται Τόνυ, είναι διάσημος οδηγός σε αγώνες και έχει μια ζωή άνετη και λίγο γκλαμουράτη. Όπως στην αμερικάνικη ταινία. Λίγο διαφορετικά βέβαια, γιατί ο ένας εκ των δύο φίλων που όπως είπαμε, συζητούν [πριν αρχίσω να γράφω ανελέητα και ξεχάσετε το σκηνικό ],ο οποίος δεν τον γνωρίζει, εκφράζει τον θαυμασμό [?] του. "Πω πω κοίτα ρε φίλε, μπράβο του όμως, πολύ καλός χρόνος, θα πάει μπροστά αυτός να το δεις. Και ωραίος τύπος φαίνεται." Και εδώ έρχεται η απάντηση του Έλληνα [με μια ειρωνική υποψία χαμόγελου]. "Ποιόοοοοοοοοοοοοόόόοοος μωρέέέ?? Ο Αντωνάαααακης? Που δεν ήξερε να γράφει Καλημέρα? Που καβαλούσε εκεί 2 ρόδες και επειδή δεν ήξερε να τις κουμαντάρει καβάλησε τώρα 4 και πάει? Και σιγά τον χρόνο! Με τέτοιο εργαλείο, τη μισή ώρα θα έκανα εγώ! Άσε τώρα!"

Κατάλαβες τώρα? Πώς βλέπει ο κάθε λαός τα πράγματα. Γιατί στις αμερικάνικες ταινίες, η κορύφωση είναι στο τέλος, που ο πρωταγωνιστής επιτέλους ξεφεύγει και κάνει το μεγάλο βήμα για την αλλαγή στη ζωή του. Στις ελληνικές ταινίες όμως, η ταινία δεν τελειώνει εκεί. Μετά έρχονται τα βασανιστήρια των παλιών φίλων που τον αναγνωρίζουν και του κάνουν τη ζωή πατίνι, των γυναικών που των εκμεταλλεύονται και γενικά το δράμα που ζει επειδή τόλμησε να ξεφύγει από τη μαύρη του τη μοίρα.

Ίσως είναι που βλέπουμε πάντα και την άλλη πλευρά και δεν ονειροβατούμε.

Ίσως είναι που δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι στη ζωή γίνονται και καλά πράγματα χωρίς να
υπάρχει "αλλά".

'Ισως απλά να είναι το "γιατί όχι εγώ??".

Αυτό είναι όπως και να ΄χει.

Αυτά σκέφτεσαι, και λες τελικά, είμαστε μια χώρα υπερεκτιμημένη που νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε και είμαστε διαφορετικοί από όλους τους άλλους [και καλύτεροι φυσικά] ή είμαστε μια χώρα που όσο και να μας πατάνε κάτω εμείς θα βρίσκουμε τρόπο να λαμπυρίζουμε? [όχι, όχι "λάμπουμε", "λα-μπυ-ρί-ζου-με"!]

Γιατί βλέπεις μέρες που είναι και την τελετή έναρξης, και λες όλα αυτά τα ωραία σαν Έλληνας, που εμείς δείξαμε πολιτισμό και αυτοί δείχνουν Harry Potter. Εχμ, κοίτα πολιτισμός είναι και αυτό. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, άλλη βαρύτητα-σημασία-προσφορά κλπ κλπ, αλλά δεν παύει να είναι πολιτισμός, σύγχρονος πολιτισμός. Αυτόν έχουν, δεν το ανακαλύψαμε τώρα, το ξέραμε και πριν την τελετή έναρξης. Τα διάβασες όμως και τα 7 βιβλία και είδες και τις ταινίες και μπορεί να μάζευες και αυτοκόλλητα. Οπότε κατέβασε το λάβαρο της Επανάστασης, ξανακάτσε στον καναπέ σου και άκου τι θα σου πω..

Όσο μεγάλες κι αν σου φαίνονται οι διαφορές μας στον πολιτισμό, σε αυτά που κάναμε, που δείξαμε, που τους τρελάναμε όλΟΥΣ ΤΟ 2004 ΡΕ ΦΙΛ.. παρασύρθηκα.

Η μεγαλύτερη διαφορά μας, δεν είναι στον πολιτισμό, σε αυτά που επιλέξαμε να δείξουμε, στον ύμνο, στη μουσική.. Η διαφορά μας είναι ότι εμείς, όταν δουλέψαμε ομαδικά, εκτός όλων των ξένων που ήταν εκστασιασμένοι, δεν υπήρχε κανείς Έλληνας, μα κανείς, την επόμενη μέρα, που να πει "τι ήταν αυτό". Ήταν όλοι ευχαριστημένοι και υπερήφανοι.

Και ίσως να μην μπορεί ο οργανισμός μας να δεχτεί την επιτυχία του ενός Αντωνάκη, αλλά η κοινή επιτυχία είναι παραπάνω από αποδεκτή. Και ίσως, λέω εγώ, να είναι πιο δύσκολο αλλά συγχρόνως πιο θαυμαστό και ελπιδοφόρο, να μπορείς να έχεις την ταπεινότητα να μοιραστείς μια επιτυχία, από το, απλά, να την αναγνωρίσεις σε κάποιον.

**Και όλα αυτά γιατί σαν γνήσιοι Έλληνες πάντα ψάχνουμε ευκαιρία να πενέψουμε το σπίτι μας. Και πάντα μας τη δίνουν. ;) **



Εύχομαι να γεμίσετε ήλιο και χαμόγελα,


Felizol.

Αυτό.

Ζω σε μια χώρα που κάποτε μεσουρανούσε. Δεν έχει σημασία πια..

Ζω σε μια χώρα, που κάποτε ήταν ευτυχισμένη μόνο και μόνο επειδή την έλουζε ο ήλιος.. Δεν έχει σημασία πια..

Ζω σε μια χώρα, που τη βασάνισαν όσοι ήξεραν τις ομορφιές και τις δυνατότητές της, για να την κάνουν δική τους.. Δεν έχει σημασία πια..

Ζω σε μια χώρα που οι κάτοικοί της πολεμούσαν όλους τους εχθρούς ακούραστα και με θάρρος.. Δεν έχει σημασία πια..

Ζω σε μια χώρα που γέννησε ανθρώπους σοφούς.. Δεν έχει σημασία πια..

Ζω σε μια χώρα που πάντοτε έβρισκε τη λύση.. Δεν έχει σημασία πια..


Ζω σε μια χώρα που όλος ο κόσμος μιλάει γι' αυτήν, όχι για καλό.. Αυτό έχει σημασία;

Ζω σε μια χώρα που δεν την νοιάζει αν βγαίνει ο ήλιος το πρωί, δεν τον βλέπει, δεν έχει μάτια ανοιχτά, δεν την απασχολεί αυτό, έχει μόνο προβλήματα. Αυτό έχει σημασία;

Ζω σε μια χώρα που ακόμα τη βασανίζουν με άλλους τρόπους όσοι θέλουν ακόμα να την κάνουν δική τους.

Που όμως πλέον οι κάτοικοί της, δεν πολεμούν, δεν αντιστέκονται. Παραδίνονται, κουρασμένοι και χωρίς θάρρος..

Που οι σοφόι άνθρωποι, που αυτή η χώρα ακόμα γεννάει, δεν μιλούν, κι όσοι μιλούν, δεν τους ακούει κανείς.. Αυτό έχει σημασία;

Ζω σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια ψάχνουμε λύση, τη βρίσκουμε, και ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν είναι η σωστή.

Ζω σε μια χώρα, που μπορεί να κάνει τα πάντα και δεν κάνει τίποτα. Σε μια χώρα που την μπερδεύουν, που την προπαγανδίζουν, που την κοροϊδεύουν, που την καταπατούν, που την ξεγελούν.
Σε μια χώρα που δεν ξέρει τι ψηφίζει, σε μια χώρα που διχάζεται, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό, που πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο λιγότερο κακό, που την σπρώχνουν προς τα κάτω και αυτή απλώς το υπομένει.


Ζούμε σε μία χώρα, που οι σημερινές επιλογές της, ακυρώνουν την ιστορία της. Και η ιστορία μας, είναι το μόνο που είχαμε για να είμαστε περήφανοι.

Πλέον, δεν έχουμε τίποτα. Συγχαρητήρια.

Ζούμε σε μια χώρα απελπισμένη.


Heil.

**Hide the Moon for me..**

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου, που δεν θα σε νοιάζει τίποτα..

Και δεν θα σε νοιάζει τίποτα, γιατί υπάρχει κάτι που σε νοιάζει περισσότερο από όλα τα άλλα.

Και θα συνειδητοποιείς ότι δεν κάνεις τίποτα γι' αυτό. Και δεν θα ξέρεις το λόγο.

Και θα σε βασανίζει συνέχεια, γιατί αυτή είναι η τιμωρία του να κάθεσαι άπραγος.

Και θα κάνεις αυτά που "κορόιδευες" και έκρινες με άσχημο τρόπο όσους τα έκαναν. Και θα απορείς με τον εαυτό σου.

Και θα συνειδητοποιείς κάθε μέρα και κάτι καινούριο.

Και θα στεναχωριέσαι διπλά και τριπλά. Και πιο πολύ.

Και θα φτάσεις σε ένα σημείο, που ούτε εσύ θα ξέρεις τι λές.

Και θα εύχεσαι να υπάρχει κάποιος εκεί έξω, που να καταλαβαίνει έστω και μία λέξη.

Και θα προσπαθείς να καταλήξεις κάπου.. Και δεν θα μπορείς..

Δημιουργικές αυτές οι στιγμές.. Αλλά ας μην υπήρχαν..


**Let the moon free to fly.. The damage is done already..**

.... ,
Felizol

# Don't just look. Try to see. #

Είδα έναν άνθρωπο,έναν κύριο, περίπου στα 40.. Ήταν σχετικά κομψός, όσο του το επέτρεπε η κατάστασή του. Με την κατάλληλη ενδυμασία, θα έλεγες πως ήταν στέλεχος κάποιας εταιρίας. Όμορφος, γοητευτικός. Αντ'αυτού, κρατούσε ένα κομμάτι ψωμί, μασουλούσε, φορούσε παλιά ρούχα, όχι πολύ,αλλά φαινόταν να μη θέλει να φανεί η ταλαιπωρία του. Σαν να είχε γεννηθεί για κάτι άλλο, όμως η ζωή δεν του το επέτρεψε, κι αυτός της "φώναζε" ότι είχε άδικο, ότι κάποιο λάθος έγινε. Υποθέτω πως είχε κάποιο πρόβλημα, διανοητικό, ψυχολογικό, δεν μπορώ να ξέρω.

Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουμε να κυκλοφορούν όλη μέρα και όλη νύχτα στους δρόμους, δεν ξέρουμε αν έχουν σπίτι, αν έχουν κάποια φροντίδα, αν έχουν κάτι παραπάνω από αυτά που κουβαλάνε μέσα στις σακούλες τους.

Ήμουν πάνω στο λεωφορείο, τον κοίταζα χωρίς να καταλάβω πόση ώρα πέρασε, κάνοντας διάφορες σκέψεις, και ενώ φοβόμουν μη γυρίσει το βλέμμα του και με δεί, δεν μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάω. Μου έκανε τόση εντύπωση η ευγενική του φυσιογνωμία, που ερχόταν σε τόσο μεγάλη αντίθεση με τη ζωή που ζούσε. Σκεφτόμουν πόσο άδικη είναι μερικές φορές η ζωή. Μετά σκεφτόμουν πως αυτά απλώς συμβαίνουν.

Αλλά πόσο τέλεια θα ήταν να υπήρχε ένα μέρος για όλους αυτούς τους ανθρώπους; Για αυτούς που κυκλοφορούν έτσι, μόνοι τους, άσχετα αν είναι υγιείς ή όχι. Χωρίς να γίνονται τροφή για σχόλια, για κάτι τύπους που είναι άνετοι στη θέση τους σε κάποιο λεωφορείο, ζεστά, και τον βλέπουν σαν κάποιο "τρελό που κάθεται ακίνητος και τρώει". Λες και κάνει κάτι παράξενο, άξιο να το σχολιάσεις εσύ, που αν είχες λίγο μυαλό στο κεφάλι σου, θα ένιωθες τύψεις και μόνο βλέποντάς τον. Φυσικά και δεν φταίμε εμείς για την κατάστασή του. Αλλά μπορεί και να φταίμε. Ποιά ιδιότητα σου δίνει το δικαίωμα να σχολιάζεις κάποιον, μην έχοντας ιδέα τι μπορεί να περνάει.

Αν σκέφτεσαι πως "άνθρωπος είσαι, και κάνεις λάθη μερικές φορές", να σου πώ, πως ακριβώς επειδή θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, ΤΕΤΟΙΑ λάθη, δεν σου συγχωρούνται. Αν πάλι, ένιωσες θλίψη βλέποντάς τον, είσαι σε καλό δρόμο. Το θέμα είναι πως λίγες ώρες μετά, διαγράφεται απ' τη μνήμη σου, τη στιγμή που θα πίνεις το ποτό σου παρέα με φίλους, δίπλα σε κόσμο που, τουλάχιστον, μπορεί να κρύβει τα προβλήματά του. Δεν λέω ότι οι εικόνες αυτές πρέπει να βασανίζουν και τη δική σου ζωή νυχθημερόν, όμως...

Αν ονειρεύεσαι έναν κόσμο που όλοι, ακόμα κι αυτοί που δεν τα έχουν όλα, θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι, προστατευμένοι και να ζουν ποιοτικά, πώς γίνεται να τα απαρνείσαι όλα αυτά και να φέρεσαι αδιάφορα σε όσα συμβαίνουν γύρω σου; Πώς γίνεται να πετάς τα σκουπίδια σου όπου βρείς, να μιλάς άσχημα σε κάποιον που δεν κάνει αυτό που θέλεις, να μη σε νοιάζει τίποτα, όταν έχει να κάνει με το δικό σου συμφέρον; Γίνεται, γιατί είσαι άνθρωπος.

Γιατί όμως η λέξη "άνθρωπος" να σημαίνει αδυναμία, δικαίωμα στο λάθος και ημιτέλεια;

Γιατί να μη σημαίνει ενδιαφέρον, αισθήματα, ανθρωπιά, συμπόνια, κατανόηση.. Για να νιώθουμε καλύτερα με τα λάθη μας.

Και γιατί πρέπει να νιώθω καλά μόνο όταν απενοχοποιώ αυτά που κάνω; Μόνο όταν έχω δικαιολογία που δεν φέρομαι πάντα σωστά; Γιατί να μη νιώθω καλά και όταν κάνω μια καλή πράξη, αφήνοντας όμως πίσω το ατομικό μου συμφέρον; Όταν δεν έχω εγωισμό, αλλά κατανόηση; "Γιατί είσαι άνθρωπος" θα μου πεις. Κι εγώ θα σου πω, πως το τί σημαίνει η λέξη αυτή, θα το αποφασίσεις εσύ. Είναι στο χέρι σου να διαλέξεις τι σημαίνει αυτό για σένα. Ναι, είμαστε ημιτελή όντα, μέσα στην ημιτέλεια αυτή όμως κρύβεται η απόλυτη τελειότητα, που μας δίνει επιλογές, να διαλέξουμε τί, πώς, πού και αν. Δεν λειτουργώ ανιδιοτελώς, όχι. Έχοντας όμως στο μυαλό μου, πως "άνθρωπος" σημαίνει λάθος, εγωισμός,ατέλεια, δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ.

Δεν με νοιάζει να προσπαθώ για πάντα και δεν τα καταφέρω ποτέ. Με νοιάζει η ψυχή και το μυαλό μου να παραμένουν καθαρά, γιατί θα σκέφτομαι έτσι: Πως, "άνθρωπος" σημαίνει να προσπαθείς να καταλαβαίνεις. Όταν καταλαβαίνεις, κατανοείς. Όταν κατανοείς, συμπονάς. Και όταν συμπονάς, λέγεσαι άνθρωπος. Life's a circle after all.



ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΔΕΡΦΙΑ, δεν κρίνω κανέναν. Αυτές είναι απλώς σκέψεις. Άλλωστε, στην προσπάθεια είμαστε όλοι.

Σας φιλώ,
Felizol.

** His Secret Place **

Σε εκείνο το μέρος ήταν μόνος.. Δεν άκουγε τίποτα και δεν τον άκουγε κανείς.. Μερικές φορές ένιωθε τόσο αποκομμένος... που δεν μπορούσε να ακούσει τις σκέψεις του.. Αυτό του άρεσε περισσότερο απ’όλα τα άλλα σ’ αυτό το μέρος... Η ησυχία που άκουγε τόσο δυνατά μέσα στο μυαλό του.. Καμιά σκέψη.. Καμιά μορφή.. Καμιά φανταστική ιδέα.. Τίποτα...

Είχε μόνο εικόνες.. Μόνο ότι μπορούσαν να δουν τα μάτια του. Αυτό ήξερε πως είναι αληθινό. Και σίγουρα αμερόληπτο, αφού το μυαλό του είχε σωπάσει τώρα.. Ήταν όμορφα να μη φοβάται ότι κάτι θα ξεπηδήσει από το βυθό της σκέψης του.. Εκεί που το μυαλό σου αδειάζει, εκεί.. Εκεί μπορείς να δεις.. Αυτό έβλεπε τώρα. Έβλεπε καθαρά. Κι αυτό που είχε μπροστά του δεν τον στεναχωρούσε. Δεν του προκαλούσε νοσταλγία.. Δεν τον πλήγωνε. Ένιωθε να έχει γεμίσει με φως. Ένα τόσο έντονο διάφανο φως.. Καμιά έλλειψη. Καμιά ανάμνηση. Μόνο αυτό που υπάρχει. Αυτό που είναι αληθινό, πραγματικό, απαραίτητο.

Έσκυψε πάνω από το νερό.. Είδε τη μορφή του να κολυμπάει παρέα με τα σύννεφα.. Ένιωσε ευτυχισμένος.. σήκωσε τα μάτια.. Πάγωσε. Παράξενο που είναι αυτό το μέρος.. Τι σήμαινε άραγε τώρα αυτό; Αυτά τα δέντρα, αυτά τα νερά, αυτά τα σύννεφα, αυτό το μέρος, του είχε υποσχεθεί ότι θα βλέπει μόνο ό,τι υπάρχει.. Μόνο ό,τι είναι αληθινό, πραγματικό, απαραίτητο.. Ποτέ μέχρι τώρα δεν τον είχε προδώσει. Ένιωθε ασφαλής.. Και τώρα κοιτάει τον ορίζοντα και βλέπει πάλι αυτή τη μορφή. Όμορφη που είναι.. Την είχε ξεχάσει σχεδόν.. Νόμιζε.. Στην πραγματικότητα θυμόταν κάθε γραμμή του προσώπου της.. Κάθε σκιά.. Από αυτή τη μορφή προσπαθούσε να ησυχάσει..

Όμως, εκεί που το μυαλό σου αδειάζει.. εκεί που δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο ανάμεσα στα μάτια σου και την ψυχή σου.. εκεί βλέπεις μέσα σου. Δυστυχισμένος θα είσαι αν γυρίσεις το βλέμμα.. Όχι γιατί θα χάσεις την εικόνα που αποφεύγεις, αλλά γιατί θα σε ακολουθεί.. θα σε στοιχειώνει. Εκεί που το μυαλό σου αδειάζει, εκεί βλέπεις καθαρά.. Μην το αρνηθείς. Εκεί η ανάγκη σου δεν είναι ανάγκη. Είναι κομμάτι σου. Δεν θέλεις, δεν διεκδικείς, δεν αποζητάς.. Μόνο έχεις. Κι αυτό που βλέπεις εκείνη τη στιγμή, να το κυνηγάς. Δεν είναι μακριά. Λίγο πιο δίπλα απ’την καρδιά σου.. Σε ένα μυστικό μέρος.. Εκεί που το μυαλό σου αδειάζει..

"In the life of a man who's blown his last chance.. Some secrets are too great to keep to yourself.."

...

Felizol.

~ When a door closes, another one opens..or what?? ~

Στη ζωή μας –λένε- όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει.. Τι γίνεται όμως, αν πίσω από αυτή την πόρτα που έκλεισε, δεν βρισκόσουν μόνο εσύ, που βγήκες, την έκλεισες και έφυγες, αλλά και κάποιος άλλος, που λογικά είναι ακόμα εκεί πίσω? Και ακόμα χειρότερα, τί γίνεται αν αυτός ο άλλος που έχει μείνει πίσω αποφασίσει ότι δεν θέλει αυτή την πόρτα κλειστή, αλλά ανοιχτή, και τελικά την ανοίξει? «Μπάχαλο» σκέφτεσαι στην καλύτερη των περιπτώσεων. Σωστό. Θα συμφωνήσω.

Όλη η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Είτε είναι συνειδητές, είτε όχι. Ακόμα κι αν κάποιος πει ότι εγώ θα τα αφήσω όλα στην τύχη, ακόμα κι αυτό, μια επιλογή είναι. Κατά τη γνώμη μου, το να έχει κάποιος να διαλέξει, να έχει δηλαδή πολλές επιλογές, είναι αυτό που λέμε «ευχή και κατάρα». Είναι πολύ ωραίο να έχεις δυνατότητες, αλλά τι γίνεται όταν δεν μπορείς να επιλέξεις ανάμεσά τους? Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα θα μου πείς. Και σωστά θα μου πεις.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι τελικά καταφέρνεις να κάνεις την επιλογή σου. Σωστή/ λάθος, θα μάθεις αργότερα, και όχι σίγουρα, και όχι με τον καλύτερο τρόπο συνήθως.

ΌΜΩΣ : Όποια απόφαση και να πάρεις, η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς [χιλιοειπωμένο, το ξέρεις κι εσύ ]. Συχνά νιώθεις σαν να σε οδηγεί, σαν να είσαι άβουλος στην ουσία και να σε πάει όπου εκείνη θέλει. Γιατί όπως επίσης λένε, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Γιατί κάποια πράγματα είναι γραφτό να γίνουν. Δεν θα πώ ότι διαφωνώ απόλυτα.. Θα πω απλά, πως ίσως τελικά άλλα νομίζουμε ότι θέλουμε και άλλα θέλουμε πραγματικά. Αλλού νομίζουμε ότι μας οδηγούν οι αποφάσεις μας, αλλά υποσυνείδητα ίσως διαλέγουμε έναν εναλλακτικό δρόμο. Μπορεί πιο δύσκολο, πιο εύκολο.. Κρυφό πάντως.. Που για αλλού ξεκινάς και αλλού σε πάει.. Με τη συνείδησή σου πάντοτε δίπλα σου, μαζί σου, να σε κοιτάει και να σου λέει «όχι, δεν το έκανα εγώ..μήπως εσύ??» και εσύ από την άλλη πλευρά να απαντάς με τα ίδια λόγια.. Και έτσι περνάει η ζωή.. Και ακόμα κι αν όλα αυτά σου φαίνονται πολύπλοκες και ακαταλαβίστικες σκέψεις, ή ακόμα κι αν τα έχεις σκεφτεί κι εσύ ακριβώς έτσι.. καμιά σημασία δεν έχει.. Ξέρεις γιατί? Γιατί η ζωή περνάει.. Και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν πίσω, μπροστά, αριστερά, δεξιά.. Συνέχεια.. Είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι.. Και πολλοί είναι εκείνοι που μένουν πίσω από κλειστές πόρτες και δεν τις ανοίγουν ποτέ για να σε φωνάξουν.. Ή εσύ δεν τους ακούς.. Καμιά σημασία όμως δεν έχει.. Ξέρεις γιατί? Γιατί όλα κινούνται.. Κι εσύ μαζί.. Μην ανησυχείς για τις πόρτες που έκλεισες. Να έχεις το θάρρος να το κάνεις. Και μη σε νοιάζουν οι φωνές. Έτσι είναι το παιχνίδι. Μην κλείνεις τα αυτιά σου όμως.. Ποτέ δεν ξέρεις ποιά θα είναι η επόμενη φωνή που μπορεί να φτάσει σε σένα.. Ακόμα κι αν έκλεισες μια πόρτα..ίσως αυτός να ήταν ο δικός σου κρυφός, δύσκολος δρόμος που διάλεξες.. και ίσως ακούσεις αυτόν που έμεινε από πίσω να σε φωνάζει..

Αν φωνάξει αρκετά δυνατά..

Να έχουμε έναν όμορφο μήνα..

Σας φιλώ,

Felizol.

*On Joy and Sorrow*

Your joy is your sorrow unmasked.
And the selfsame well from which your laughter rises was oftentimes filled with your tears.

And how else can it be?

The deeper that sorrow carves into your being, the more joy you can contain.
Is not the cup that holds your wine the very cup that was burned in the potter's oven?
And is not the lute that soothes your spirit, the very wood that was hollowed with knives?
When you are joyous, look deep into your heart and you shall find it is only that which has given you sorrow that is giving you joy.
When you are sorrowful look again in your heart, and you shall see that in truth you are weeping for that which has been your delight.

Some of you say, "Joy is greater than sorrow" and others say, "Nay, sorrow is the greater."
But I say unto you, they are inseparable.
Together they come, and when one sits, alone with you at your board, remember that the other is asleep upon your bed.

Verily you are suspended like scales between your sorrow and your joy.
Only when you are empty are you at standstill and balanced.

When the treasure-keeper lifts you to weigh his gold and his silver, needs must your joy or your sorrow rise or fall.

Kahlil Gibran (1883 - 1931)