Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

**This is the end..Beautiful friend.. **


Προχθές μόλις ανακοινώθηκε ο θάνατός της. Γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν άλλα τόσα. Επειδή λοιπόν νευριάζω όταν διαβάζω #@$&$%#, θα ήθελα έχοντας αυτό εδώ το βήμα, να εκφράσω κι εγώ την άποψή μου περί του γεγονότος αυτού [ ναι, όταν μιλάω έτσι, σημαίνει υψηλά επίπεδα πίεσης. ] . Δε λέω ότι οι άλλοι έχουν άδικο και εγώ έχω δίκιο επειδή είμαι έξυπνη και τα ξέρω όλα. Διάβασε όμως και πες μου.

Διάβασα ότι δεν πειράζει, γιατί έτσι κι αλλιώς «πρεζάκι» ήταν.. Ότι ήταν κακό παράδειγμα έτσι κι αλλιώς.. Ότι «κάτι τέτοιοι» χαλάνε την μουσική βιομηχανία.. Ότι άνθρωποι από ναρκωτικά πεθαίνουν κάθε μέρα, τώρα το κάναμε θέμα.. Ότι τους εθισμένους που βλέπουμε στους δρόμους, τους βρίζουμε γιατί μας χαλάνε την αισθητική, ενώ γι’ αυτή «την πλούσια ναρκομανή τραγουδίστρια που δεν ήξερε τι της γίνεται» κλαίμε. Και φυσικά το αποκορύφωμα, την τρελή σύγκριση με το υπόλοιπο “27 Club” , Cobain, Morrison, Hendrix και λοιπούς.

Το ότι, το να κάνεις καταχρήσεις, να είσαι εθισμένος, στην ουσία να έχεις πρόβλημα με την ζωή σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μειώνει την αξία της ύπαρξής σου, δεν το γνώριζα η αλήθεια είναι. Κάποιοι από εμάς μάλλον, είναι πιο άξιοι να ζούν από κάποιους άλλους.

Επίσης κάτι που δεν ήξερα, είναι ότι ένας αποτελεσματικός και βολικός τρόπος να απομακρύνεις το παιδί σου από τα κακά παραδείγματα είναι το κακό παράδειγμα να .... πεθάνει. Σωστά γιατί όχι. Δεν φταίω εγώ που το παιδί μου κάνει κάτι άσχημο, δεν φταίω καθόλου που δεν το βοηθάω, που δεν του μαθαίνω, που δεν προσπαθώ. Δεν φταίει ίσως το ότι μπορεί με όλη την καλή μου καρδιά, να έκανα κάτι λάθος και να πήρε τον δύσκολο δρόμο. Όχι. Φταίνε τα παραδείγματα.

«Κάτι τέτοιοι» που λές, φίλε μου, που χαλάνε σύμφωνα με την άποψή σου την μουσική βιομηχανία, είναι αυτοί, που μέσα από αυτά που πέρασαν και περνάνε, γράφουν για τη ζωή, γράφουν για σένα, για να σε συντροφεύουν όταν θέλεις να τα σπάσεις όλα, όταν σαν έφηβος ένιωθες ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει, όταν σαν πληγωμένος νιώθεις ότι δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Αυτοί, μέσα από την «ζάλη» τους, μέσα από την άθλια ποιότητα ζωής, εμπνέονται, και γράφουν κομμάτια που αν ξέρεις από καλή μουσική, θα ακούς για πολλά χρόνια [ Δεν μιλάω μόνο για ροκ καλλιτέχνες.. Αναφέρομαι σε εθισμένους καλλιτέχνες, και δεν υπάρχουν φυσικά μόνο στη ροκ σκηνή ].

Ναι, άνθρωποι από ναρκωτικά, πεθαίνουν κάθε μέρα. Και εσένα που σε ενδιέφεραν τα παραδείγματα που λέγαμε παραπάνω, θα έπρεπε να καταλαβαίνεις ότι η προβολή του θανάτου κάποιου από ναρκωτικά, δείχνει ότι είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι ένας τρόπος, να περάσει ένα μήνυμα. Δεν λυπάται κανείς την Amy περισσότερο από κάποιον άλλο εθισμένο. ΌΜΩΣ, έτυχε να γνωρίσεις κάτι από αυτήν μέσω της μουσικής της, συνεπώς είναι λογικό να σε αγγίζει ο θάνατός της. Thats all.

Και φτάνω στο σημείο φωτιά. Το σημείο, με αφορμή το οποίο ξεκινούν όλα τα σχόλια:27 Club. Τι είναι αυτό για όσους δεν ξέρουν. Είναι ΑΠΛΑ, μία ομάδα από μουσικούς της ροκ, που πέθαναν όλοι στην ηλικία των 27 ετών. Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain και ακολουθούν και άλλοι πολλοί, μαζί πλέον και η Amy Winehouse. Το κριτήριο για να καταταχθεί κάποιος στην ομάδα αυτή, είναι απλό. Μουσικός, ροκ, θάνατος, ηλικία 27. Τελεία. Παύλα. Καμία σύγκριση μουσικά, καμία σύγκριση γενικά.

Το πόσο μεγάλο ταλέντο ήταν, τι πρόσφερε, τι μπορούσε να προσφέρει ακόμα, δεν ξέρω αν πρέπει να το θίξω. Κάποια πράγματα είναι υποκειμενικά. Κι εγώ δεν την άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν μπορώ όμως να μην δω την επιρροή που είχε σε επόμενους καλλιτέχνες, όπως η Duffy [που μου άρεσε πολύ] ή την Adele [που την λατρεύω]. Δεν μπορεί να μη δεί κανείς ότι άνοιξε νέους δρόμους για την soul-jazz, και μας έκανε να δούμε αυτό το είδος μουσικής με άλλο μάτι. Αυτό, είναι επιτυχία, σε περίπτωση που δεν το ξέρεις. Έχουν μιλήσει γι’ αυτήν και για την επιτυχία της πολλοί άνθρωποι, μουσικοί και μη, δεν θα το κάνω εγώ. Αν θέλεις, μπορείς να ψάξεις, να διαβάσεις κάτι παραπάνω, πριν κρίνεις έτσι απλά, την επόμενη φορά.

Να πώ επίσης, ότι δεν ζούσες όταν «έφυγε» ο Morrison, για να ξέρεις τι έλεγαν τότε. Αν ψάξεις λίγο και αφήσεις ανοιχτό το μυαλό σου, θα δείς ότι και για εκείνον έλεγαν διάφορα «γαλλικά», και εκείνος έκανε πολλά πάνω στη σκηνή μέχρι να τον κατεβάσουν σηκωτό κλπ κλπ. Εκείνος ήταν σε μια άλλη εποχή, στην εποχή της αντίδρασης και της αλλαγής. Τώρα θέλεις πολιτισμό, δεν θέλεις τέτοια. Μόνο που και τώρα σε μια εποχή αντίδρασης και αλλαγής βρίσκεσαι. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν έκανα καμία σύγκριση, απλώς αναφέρω κάποια πράγματα, που διάβασα σε σχόλια, σαν σύγκριση με την Amy.

Αυτά είχα να πώ. Αν σου τα έλεγα face to face θα έλεγα κι άλλα σίγουρα [μιλάω πολύ,οκ, μην τα ξαναλέμε..]. Το θέμα δεν είναι η Amy, ούτε ο Morrison. Το θέμα είναι καταρχάς, το πόσο κρίμα είναι που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν την ίδια τους την ύπαρξη, και πνίγονται από αυτήν, οπότε και την καταστρέφουν, στερώντας από όλους εμάς τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους. Και κατά δεύτερον, το πόσο αφ’υψηλού βλέπουμε το τραγικό, όταν είναι μακριά μας.

Σε μερικά χρόνια, θα δούμε πιο καθαρά ποιός αξίζει ή όχι μουσικά. Η ζωή όμως, έχει την ίδια αξία για όλους.

Είναι μεγάλο γεγονός, τραγικό γεγονός και μακάρι να διδάξει τους υπολοίπους να είναι πιο προσεκτικοί [αμφίβολο..] . Μην το υποτιμάς, σε λίγα χρόνια θα το συζητάς ακόμα. Δες το όπως είναι, αντιμετώπισέ το έτσι. Αν σε ενδιαφέρει, καλώς. Αν όχι, προσπέρασέ το. Δεν χρειάζεται να έχεις άποψη για όλα. Δεν πειράζει να μην ξέρεις κάτι. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι καλύτερος από τον άλλον. Ηρέμησε.

[Ναι, κάποτε ήταν έτσι.. ]


**Και για να αφήσω λίγο τον "τσαμπουκά" και να γυρίσω στο γνωστό μου ύφος, η Janis Joplin είπε κάποτε σε έναν κριτικό-βιογράφο: "People, whether they know it or not, like their blues singers miserable. They like their blues singers to die afterwards."

Η ζωή χωρίς το δράμα, δεν μας αρέσει. Χρόνια τώρα. Κι όταν δεν υπάρχει, το δημιουργούμε.. Και κάπου εκεί αρχίζει η αυτοκαταστροφή. Γι’ αυτό να προσέχεις.. **

Τα συμπεράσματα δικά σας..

Σας φιλώ,

Felizol.