[Intermission]

I believe vocabulary released but yet imprisoned human communication within the confines of definitions and classification.

That's a pity 'cause we deserve so much more than that.

START FEELING, STOP TALKING.

I need to hear the silence..

Αξίζει...??

[Το κείμενο αναφέρεται σε όλα τα επίπεδα της ζωή μας.. ]

Υπάρχουν αυτά που θέλουμε να κάνουμε, κι αυτά που και να μη θέλουμε, δεν μπορούμε να αποφύγουμε.. Εκείνα που προσπαθούμε να αποφύγουμε, κι όμως για κάποιο λόγο, όλα δείχνουν πως πρέπει να γίνουν.. πως «θέλουν» να γίνουν.. Και εκείνα που προσπαθείς κάθε μέρα της ζωής σου να καταφέρεις και πιθανόν να μην τα καταφέρεις ποτέ.. Πράγματα που αν γίνουν θα μας κάνουν ευτυχισμένους, και άλλα που ήταν υπερεκτιμημένα.. ΠΑΝΤΑ όμως, κάθε φορά, σε ό,τι κι αν μας συμβαίνει, όσο καλό κι αν είναι, όσο όμορφα κι αν νιώθουμε γι’ αυτό, υπάρχει ένα αγκάθι.. Κάτι που ίσως μας πληγώνει, ίσως μας μπερδεύει, ίσως μας κάνει να αμφιβάλλουμε ή ίσως απλά – χωρίς να ξέρουμε το «γιατί» -απλά δεν είναι όπως το περιμέναμε.. Κι ας μην μπορούμε να περιγράψουμε πώς ακριβώς το περιμέναμε.. Προφανώς, είναι στη φύση μας να θέλουμε πάντα ένα ψεγάδι.. Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε.. Δεν είναι πάντα κάτι σημαντικό.. Είναι όμως.. Υπάρχει.. Και είναι αρκετό για να χαλάσει τη μαγεία.. για οτιδήποτε.. Είναι αυτό που μας κρατάει σε εγρήγορση.. Και είναι καλό.. Δεν το καταλαβαίνουμε πάντα όμως ότι αυτό είναι που μας κάνει να μην τα παρατάμε και να προσπαθούμε για το καλύτερο.. Αυτό που διώχνει τη σιγουριά και την σταθερότητα και φέρνει..τη ζωή.. Γιατί κανείς δεν γοητεύεται από την τελειότητα, αλλά από την αναζήτησή της..

Και είναι τόοοοοσο μεγάλο το ταξίδι για να την βρείς.. Γιατί δεν θα την βρείς ποτέ.. Και ενώ το ξέρεις, πάντα θα την αναζητάς.. Και έτσι, η «μαγεία» που λέγαμε πριν.. είναι πάλι εδώ.. Χάρη σε αυτό το «αγκάθι», που είναι πάντα εκεί, να μας θυμίζει πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν γίνεται όπως το ονειρευτήκαμε, τίποτα δεν είναι όπως νομίζουμε.. Πάντα όμως, ελπίζουμε να είναι, όχι δεδομένο, αλλά έστω και λίγο μόνο, δικό μας, λίγο καλύτερο απ 'ο,τι ονειρευτήκαμε, λίγο καλύτερο απ 'ό,τι νομίζαμε.. Ό,τι δεν έχει την αναμενόμενη εξέλιξη, δε σημαίνει ότι δεν θα φέρει το ζητούμενο αποτέλεσμα.. Ίσως φέρει πιο δυνατό αποτέλεσμα.. Και όλα αυτά, επειδή εκείνο το «αγκάθι» της ανησυχίας δεν μας άφησε να αποκοιμηθούμε ναρκωμένοι από κάτι που δεν υπάρχει.. Κι αν αυτό το «αγκάθι» σας φαίνεται πολύ δύσκολο για να το χειριστείτε, πολύ μεγάλο για να το ελέγξετε, πολύ αιχμηρό για να το σπρώξετε μακριά σας, τότε πρέπει να αναρωτηθείτε.. Είναι αρκετό αυτό το μικρό «αγκάθι» για να σας κάνει να τα παρατήσετε?? Αξίζει να εγκαταλείψετε αυτό που αισθάνεστε, σε οποιαδήποτε κατάσταση, γιατί δεν μπορείτε να το χειριστείτε? Και τελικά, αξίζει να τα χάσετε όλα, γιατί απλά δεν προσπαθήσατε?? Δεν είμαι εδώ για να συμβουλέυσω (obviously.. ),αλλά για να αναρωτηθώ.. Όμως, μπορώ να τονίσω το προφανές: Πόσο χαζό είναι όταν εγκαταλείπεις κάτι γιατί «δεν ήταν αυτό που περίμενες», ή γιατί «δεν θα πετύχει, το ξέρεις», ή γιατί «μάλλον δεν είναι σωστό».. Και δεν μιλάω για κάτι συγκεκριμένο. Μπορεί να είναι μία δουλειά που δεν τολμήσατε, ένας έρωτας που φοβηθήκατε, μία φιλία που αγνοήσατε..

Θυμήσου..

Για να το προσέξεις, σου φάνηκε αρκετά καλό..

Για να το διαλέξεις, ήταν όντως αρκετά καλό..

Για να σε απασχολεί, μάλλον το θέλεις..

Και.. Για να το έχεις στο μυαλό σου όση ώρα διαβάζεις αυτό το κείμενο, όντως το θέλεις.

ΟΜΩΣ, ακόμα κι αν όλα αυτά σας φαίνονται κινέζικα, και τίποτα συγκεκριμένο δεν σκέφτεσαι τόση ώρα, είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα τα κατανοήσετε, γιατί θα τα νιώσετε.. Όχι γιατί είμαι ο Einstein και έχω δίκιο, αλλά γιατί όλοι περνάμε από τις ίδιες φάσεις κάποια στιγμή.. Ή τουλάχιστον, έτσι πιστεύω εγώ..

Μέχρι τώρα, ό,τι με έκανε και με κάνει χαρούμενη, ήρθε εκεί που δεν το περίμενα.. Εξελίχθηκε ενώ δεν το περίμενα, και έτσι όπως ΔΕΝ περίμενα.. Γιατί λοιπόν να πιστεύω, ότι αυτό που περίμενα ήταν το καλύτερο για μένα..? Το παρελθόν με διαψεύδει..

Περίεργο όμως κάθε φορά, όσα «σχέδια μάχης» κι αν σκεφτώ για να οργανώσω τη σκέψη μου, στο τέλος όλα μου φαίνονται τόσο περίπλοκα χωρίς λόγο.. Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα.. Όταν ακούς την καρδιά σου να χτυπάει, ξέρεις πως ζείς.. Κι αν κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, την κάνει να χτυπάει ακόμα πιο δυνατά, ξέρεις πως έτσι πρέπει να ζείς..

As long as your heart's beating.. You ‘re right..

Οι τρεις Ευχές

Κάποτε, ένας άντρας άνοιξε τα μάτια του στη μέση του πουθενά.
Γύρω του, ανακάλυψε, δεν υπήρχε τίποτα γνώριμο.
Μόνο μια άγνωστη ηλικιωμένη -άσχημη και ρακένδυτη, με τα μαλλιά της γεμάτα κλαριά και άλλα παράξενα πράγματα που κινούνταν ανάμεσα στις γκρίζες τούφες- που τον κοιτούσε υπομονετικά.
"Λοιπόν"; τον ρώτησε βαριεστημένα, σαν να τον ήξερε από πάντα, "ποια είναι η τρίτη σου ευχή";
"Ποια τρίτη ευχή"; ψέλλισε ο άντρας. "Ποια είσαι; Πού βρισκόμαστε; Γιατί δε θυμάμαι ούτε τ' όνομά μου";
Η γριά γυναίκα χαμογέλασε.
"Είχες τρεις ευχές", του είπε. "Η δεύτερη ήταν να ξεχάσεις ποιος είσαι και τι σε έφερε ως εδώ. Πραγματοποίησα το θέλημά σου. Τώρα, πρέπει να μου πεις την τρίτη σου ευχή".
Ο άντρας κοίταξε ξανά γύρω του. Έπειτα κοίταξε τη γυναίκα.
"Θέλω να θυμηθώ ποιος είμαι", είπε αποφασιστικά.
Η γυναίκα γέλασε μ' έναν κούφιο, ξερό ήχο. Χτύπησε τα δάκτυλά της και ο άντρας ένοιωσε σαν να τραβιόνταν οι σκιές που θόλωναν το μυαλό του.
Η γερόντισσα άρχισε να εξαφανίζεται..
"Περίεργο", άκουσε τη φωνή της να λέει πριν χαθεί ολότελα από μπροστά του, "αυτή ήταν και πρώτη σου ευχή"!

[Taken from "Mystery" magazine]