Δεν φτάνει να θέλεις μόνο. Πρέπει και να μπορείς..*

Ήταν μια ήρεμη νύχτα όταν έγινε. Όπως όλες οι προηγούμενες νύχτες της ζωής μου.
Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα επακολουθούσε. Κανένα σημάδι.

Αλλά, ποιος ξέρει να διαβάζει τα σημάδια πια;

Όλα στριφογύρισαν σαν τα φύλλα των μοναδικών μου σημειώσεων στη δίνη κάποιου ύπουλου, αναρχικού ανέμου που δεν ένιωσα να έρχεται και κάθισαν στο έδαφος, κάτω από την σκόνη.
Και εγένετο συναίσθημα. Αναρχία. Πανικός.
Η επίκτητα αυθόρμητη αίσθηση πως όλα έπρεπε ν' αναδιοργανωθούν όπως ακριβώς μου παραδόθηκαν.
Και ύστερα βαθιά ανάσα. Παρατήρηση.

Με την πρώτη ματιά τα φύλλα φάνηκε να έχουν πάρει τυχαία θέση. Κι όσο ακούσιο κι αν έμοιαζε αυτό το φαινομενικά ασήμαντο στροβίλισμα, όλα άλλαξαν απότομα, ταυτόχρονα, χωρίς να μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν στοιβαγμένα αρχικά. Όσο καλά κι αν τα είχα μελετήσει. Σαν να είχε αλλάξει και το νόημά τους μαζί με τη σειρά..

Και όλα όσα πίστευα πως ήξερα μέχρι τώρα, όλα όσα κόπιασα μέσα από την ακλόνητη, δογματική τους αρίθμηση να μάθω, είχαν αλλάξει για πάντα. Ανακαλύπτοντας μια νέα ερμηνεία όλων αυτών που τόσο καιρό είχα μπροστά στα μάτια μου, ακατανόητα στην αρχή, σαν δ ι ά σ π α ρ τ α κομμάτια ενός περίεργου παζλ, βρέθηκα μετέωρη μπροστά στο άγνωστο.

Και τότε.. ζεστασιά. Ένας νέος, πολύχρωμος κόσμος, μέσα απ' τις ίδιες ακριβώς ασπρόμαυρες σελίδες. Ήταν εκεί απ' την αρχή. Περιμένοντας υπομονετικά αυτό τον άναρχο άνεμο να τα ελευθερώσει. Ν' αποκαλύψει τα σημάδια. Όλα τα σημάδια πως υπάρχουν ανεξερεύνητα, κρυμμένα μυστικά κάτω από τις προφανείς χιλιοδιαβασμένες λέξεις.

Ενθουσιάστηκα. Ένιωσα μια ακατανίκητη ορμή να βουτήξω στο άγνωστο. Αλλά ξαφνικά ένιωσα μια δύναμη να με τραβάει λίγο πριν αφεθώ στο κενό.. Κάτι μ' επανέφερε πίσω στην ασφάλεια της ίδιας, ήρεμης νύχτας. Ταράχτηκα. Δεν ήξερα αν νιώθω θυμό ή ανακούφιση. Και τότε αναρωτήθηκα..

Ξέρω να διαβάζω τα σημάδια πια;

Μπορώ?