Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος έφηβος κάπου στον κόσμο, που βιώνει περίεργες καταστάσεις, δεν είναι αυτό που λέμε "καλό παιδί και διαβαστερό", και γενικά περνάει δύσκολα. Και αυτός και οι γύρω του.
Μελλοντικά αυτό το παιδί, ανακαλύπτει ότι έχει ένα ταλέντο, μια ικανότητα. Ως αθλητής ας πούμε, ή καλύτερα ως οδηγός αυτοκινήτων. Τα φέρνει έτσι η ζωή, και του δίνεται η ευκαιρία να τρέξει σε αγώνες. The rest is history. Γίνεται αστέρι, παίρνει πολλά λεφτά, υποδειγματικός σύζυγος και πατέρας, οικογενειάρχης με κινητά, ακίνητα, εξοχικά και σκάφη.
Δες τώρα. Αν ζεις στην Αμερική, πιθανότατα θα το δεις στο σινεμά τον επόμενο μήνα. Και βασικά θα έχεις δει μισό εκατομμύριο τέτοιες ταινίες, στις οποίες αλλάζει μόνο το όνομα του πρωταγωνιστή και το είδος του ταλέντου που έχει. Συμπέρασμα λοιπόν, κάτι τέτοιες ιστορίες, στην Αμερική τις κάνουν ταινίες. Γιατί φαντάζομαι πιστεύουν στο όνειρο και στην αλλαγή της πορείας του ανθρώπου και όλο αυτό που μας πλασάρουν τόσα χρόνια. Αλλά το πιστεύουν ρε φίλε, κι ας τους λέμε χαζούς. Εκτιμούν την αλλαγή πορείας τους ανθρώπου και την επιβραβεύουν.
Στην Ελλάδα τώρα. Δυο φίλοι συζητούν. Στην τηλεόραση δείχνουν τον Αντώνη της κυρά Βούλας απέναντι, που ήταν απροσάρμοστο και είχε δυσκολία στην ορθογραφία. Και φώναζε και γυρνούσε όλη μέρα με μια μηχανή και "ποιος ξέρει που θα καταλήξει Παναγία μου" "Θεός φυλάξοι" "μακριά από μας". Αυτός. Μόνο που τώρα λέγεται Τόνυ, είναι διάσημος οδηγός σε αγώνες και έχει μια ζωή άνετη και λίγο γκλαμουράτη. Όπως στην αμερικάνικη ταινία. Λίγο διαφορετικά βέβαια, γιατί ο ένας εκ των δύο φίλων που όπως είπαμε, συζητούν [πριν αρχίσω να γράφω ανελέητα και ξεχάσετε το σκηνικό ],ο οποίος δεν τον γνωρίζει, εκφράζει τον θαυμασμό [?] του. "Πω πω κοίτα ρε φίλε, μπράβο του όμως, πολύ καλός χρόνος, θα πάει μπροστά αυτός να το δεις. Και ωραίος τύπος φαίνεται." Και εδώ έρχεται η απάντηση του Έλληνα [με μια ειρωνική υποψία χαμόγελου]. "Ποιόοοοοοοοοοοοοόόόοοος μωρέέέ?? Ο Αντωνάαααακης? Που δεν ήξερε να γράφει Καλημέρα? Που καβαλούσε εκεί 2 ρόδες και επειδή δεν ήξερε να τις κουμαντάρει καβάλησε τώρα 4 και πάει? Και σιγά τον χρόνο! Με τέτοιο εργαλείο, τη μισή ώρα θα έκανα εγώ! Άσε τώρα!"
Κατάλαβες τώρα? Πώς βλέπει ο κάθε λαός τα πράγματα. Γιατί στις αμερικάνικες ταινίες, η κορύφωση είναι στο τέλος, που ο πρωταγωνιστής επιτέλους ξεφεύγει και κάνει το μεγάλο βήμα για την αλλαγή στη ζωή του. Στις ελληνικές ταινίες όμως, η ταινία δεν τελειώνει εκεί. Μετά έρχονται τα βασανιστήρια των παλιών φίλων που τον αναγνωρίζουν και του κάνουν τη ζωή πατίνι, των γυναικών που των εκμεταλλεύονται και γενικά το δράμα που ζει επειδή τόλμησε να ξεφύγει από τη μαύρη του τη μοίρα.
Ίσως είναι που βλέπουμε πάντα και την άλλη πλευρά και δεν ονειροβατούμε.
Ίσως είναι που δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι στη ζωή γίνονται και καλά πράγματα χωρίς να
υπάρχει "αλλά".
'Ισως απλά να είναι το "γιατί όχι εγώ??".
Αυτό είναι όπως και να ΄χει.
Αυτά σκέφτεσαι, και λες τελικά, είμαστε μια χώρα υπερεκτιμημένη που νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε και είμαστε διαφορετικοί από όλους τους άλλους [και καλύτεροι φυσικά] ή είμαστε μια χώρα που όσο και να μας πατάνε κάτω εμείς θα βρίσκουμε τρόπο να λαμπυρίζουμε? [όχι, όχι "λάμπουμε", "λα-μπυ-ρί-ζου-με"!]
Γιατί βλέπεις μέρες που είναι και την τελετή έναρξης, και λες όλα αυτά τα ωραία σαν Έλληνας, που εμείς δείξαμε πολιτισμό και αυτοί δείχνουν Harry Potter. Εχμ, κοίτα πολιτισμός είναι και αυτό. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, άλλη βαρύτητα-σημασία-προσφορά κλπ κλπ, αλλά δεν παύει να είναι πολιτισμός, σύγχρονος πολιτισμός. Αυτόν έχουν, δεν το ανακαλύψαμε τώρα, το ξέραμε και πριν την τελετή έναρξης. Τα διάβασες όμως και τα 7 βιβλία και είδες και τις ταινίες και μπορεί να μάζευες και αυτοκόλλητα. Οπότε κατέβασε το λάβαρο της Επανάστασης, ξανακάτσε στον καναπέ σου και άκου τι θα σου πω..
Όσο μεγάλες κι αν σου φαίνονται οι διαφορές μας στον πολιτισμό, σε αυτά που κάναμε, που δείξαμε, που τους τρελάναμε όλΟΥΣ ΤΟ 2004 ΡΕ ΦΙΛ.. παρασύρθηκα.
Η μεγαλύτερη διαφορά μας, δεν είναι στον πολιτισμό, σε αυτά που επιλέξαμε να δείξουμε, στον ύμνο, στη μουσική.. Η διαφορά μας είναι ότι εμείς, όταν δουλέψαμε ομαδικά, εκτός όλων των ξένων που ήταν εκστασιασμένοι, δεν υπήρχε κανείς Έλληνας, μα κανείς, την επόμενη μέρα, που να πει "τι ήταν αυτό". Ήταν όλοι ευχαριστημένοι και υπερήφανοι.
Και ίσως να μην μπορεί ο οργανισμός μας να δεχτεί την επιτυχία του ενός Αντωνάκη, αλλά η κοινή επιτυχία είναι παραπάνω από αποδεκτή. Και ίσως, λέω εγώ, να είναι πιο δύσκολο αλλά συγχρόνως πιο θαυμαστό και ελπιδοφόρο, να μπορείς να έχεις την ταπεινότητα να μοιραστείς μια επιτυχία, από το, απλά, να την αναγνωρίσεις σε κάποιον.
**Και όλα αυτά γιατί σαν γνήσιοι Έλληνες πάντα ψάχνουμε ευκαιρία να πενέψουμε το σπίτι μας. Και πάντα μας τη δίνουν. ;) **
Εύχομαι να γεμίσετε ήλιο και χαμόγελα,
Felizol.
