Αν ήμουν αλλιώς.. θα ΜΕ αγαπούσα;;

Τώρα τελευταία σκεφτόμουν ποια είναι η πιο άκυρη ερώτηση που έχω ακούσει.
Πίστευα ότι θα ‘ναι εύκολη η απάντηση, but through the process I have come to realize ότι τελικά έχω ακούσει περισσότερες απ’ ότι νόμιζα. : >
ΘΕΕ ΜΟΥ! ΜΕ ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΕΦΟΜΑΙ??!
Ναι, αλλά ξεφεύγεις απ’ το θέμα Feliz.. Εντάξει. Επανέρχομαι.

«Αν ήμουν αλλιώς, θα μ’ αγαπούσες;;»

Αλλιώς όπως..

..ψηλόοοοος, λιγνόοοοος, κοντόοοοος, χοντρόοοοοος, με μαλλιά, χωρίς μαλλιά, όμορφος, άσχημος, σπουδαγμέεεεεενος, εξασφαλισμέεεεεενος, έεεεεεξυπνος.. ρομποοοοοοτ. : >

Jesus, είναι τόσο ΑΚΥΡΗ ερώτηση, που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια.
And let me guess. Οι περισσότεροι, θα ‘θελαν να ακούσουν την απάντηση ΝΑΙ.

ΝΑΙ γιατί..

..δε γνωρίζω ποιος πραγματικά είσαι, οπότε δε θα καταλάβαινα και κάποια διαφορά αν άλλαζες.

..δε μ’ ενδιαφέρει ποιος πραγματικά είσαι, απλά να ‘σαι δίπλα μου, να μη νιώθω μόνος.

Λες, ε;; Μμμμμπα. Δύσκολα!
Όλα μου τα μέρη αποτελούν το σύνολο μου. Όλα μου τα χαρίσματα και οι ανασφάλειες αποτελούν την προσωπικότητα μου!! And God! I love me!!
Ξέρεις πόσο κόπο χρειάστηκε για ν’ αποκτήσω τις ατέλειες μου;;
Πόσο αγώνα για να τις αναγνωρίσω;;
Πόση προσπάθεια για να τις αποδεχτώ και να τις αγαπήσω;;
Και ζητώ από μόνη μου, με μια ερώτηση προς εσένα να τα διαγράψω όλα;;
Ν’ αλλάξω τις εμπειρίες μου και τον χαρακτήρα μου για ένα ΝΑΙ;;
Ένα ΝΑΙ το οποίο μόνο να μ' ακυρώσει ως άνθρωπο μπορεί και τίποτα παραπάνω;;

Όποιος σέβεται τον εαυτό του και θέλει ν’ αγαπηθεί πραγματικά θα ‘πρεπε να λαχταρά για ένα ΟΧΙ.

ΟΧΙ γιατί..

..σ’ αγαπώ ΑΚΡΙΒΩΣ όπως είσαι.

..αν άλλαζες έστω και ένα χιλιοστό από εσένα θα έχανα κι ένα κομμάτι δικό μου.

..ακριβώς όλες σου οι ατέλειες σε κάνουν τέλειο. Και ακριβώς οι ίδιες ατέλειες με κάνουν να θέλω να σε προστατέψω, να σε αγκαλιάσω, να σε βοηθήσω.

..οι ανόητες σου ανασφάλειες σε κάνουν γλυκό, σε κάνουν να έχεις κατανόηση, συμπόνια.

..όλα αυτά απ' τα οποία αποτελείσαι σε χαρακτηρίζουν, διαμορφώνουν την προσωπικότητά σου, δηλαδή το βασικό χαρακτηριστικό για το οποίο ταιριάξαμε.

..αλλιώς θα ήσουν άλλο ένα παιχνίδι από τα Jumbo. (361 ακόμη μέρες για τα Χριστούγεννα : >)

Η ερώτηση αυτή τελικά, δεν απευθύνεται προς τον άλλον, αλλά προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

«Αν ήμουν αλλιώς.. θα ΜΕ αγαπούσα;;»

Αν η απάντησή σας είναι ΝΑΙ.. then, guys, you got yourselves a serious problem..

Have a Shay day!

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ...τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.


Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιό κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε "Κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της."

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"

Και χαμογέλα.. μας παρακολουθούν παιδιά.

Dear Santa ~ part II ~

Αγαπημένε μου Άγιε-Βασίλη,
Καλησπέρα. Πώς είσαι?? Κρυώνεις φαντάζομαι. Δύσκολος καιρός για να κυκλοφορείς με το έλκηθρο. Σε καταλαβαίνω, δεν είναι θέμα. Η φετινή χρονιά ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Έκανα πολλά από αυτά που σου ζήτησα να με βοηθήσεις να κάνω και δεν πήρα και ακόμα περισσότερα από αυτά που σου είχα ζητήσει να μου φέρεις. Το γιατί το έχω εμπεδώσει αλλά δεν θα το συζητήσουμε τώρα. Έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου και έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Φέτος λοιπόν καλέ μου Άγιε- Βασίλη, δεν θα σου ζητήσω τίποτα. Ναι ναι, καλά διάβασες, τίποτα απολύτως. Όχι γιατί δεν θέλω κάτι, αλλά γιατί πιστεύω πως βρήκα την πηγή του κακού. Και βασικά θέλω να κάνω ένα πείραμα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω τίποτα να χάσω. Και αν αυτό σου φαίνεται απαισιόδοξο, προσωπικά πιστεύω ότι είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχω σκεφτεί ποτέ. Βέβαια, στην περίπτωση που το πείραμά μου αποτύχει, θα πρέπει να βρω κάποιον να ρίξω το φταίξιμο. Αλλά, αν πετύχει, θα πάρεις εσύ τα εύσημα, καθώς είσαι η πηγή έμπνευσής μου. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι πολύ πιο ευχάριστο για μένα να περιμένω μέρα με τη μέρα να δώ αν το πείραμά μου πέτυχε, από το να περιμένω να πάρω όλα τα δώρα που σου ζήτησα. Ξέρω πως έχεις πολλά να κάνεις και εμείς ζητάμε πάντα τόσα πολλά. Αυτά. Α! Αν περάσει από εκεί ο καινούριος Χρόνος, πες του πως ούτε από αυτόν θέλω κάτι. Μόνο να έρθει.. Σε αφήνω να τυλίξεις τα δώρα τώρα με την ησυχία σου.. Να ταϊσεις τους ταράνδους και να.. κάνεις σκι?? Ε, δεν ξέρω τι κάνετε εκεί πέρα.. Αλλά σε αφήνω να το κάνεις.. Σ’ αγαπώ πολύ Άγιε-Βασίλη! Σ’αγαπώ μέχρι τον ουρανόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο! (την αγαπώ αυτή τη διαφήμιση!)

ΥΓ.: Όχι, δεν είναι κόλπο για να σου πώ του χρόνου πόσο καλό κορίτσι ήμουν την περσινή χρονιά..

Dear Santa..

Και εκεί που κάθομαι κάτω από το φρεσκοστολισμένο μου δέντρο και σκέφτομαι διάφορα, συμπληρώνοντας στο νοητό μου μπλοκάκι, τί θέλω από τον Άγιο- Βασίλη, από τον καινούριο χρόνο, από το πνεύμα των Χριστουγέννων, από.. από ό,τι άλλο έχουμε επινοήσει τελοσπάντων για να ζητάμε, να ζητάμε, να ζητάμε...., συνειδητοποιώ ότι έχω χάσει τη μπάλα (να θυμηθώ να ζητήσω μία..)και το μέτρημα επίσης.. Κάθε χρόνο λοιπόν τα ίδια.. Μας έμαθαν από μικρά παιδιά, πως τα Χριστούγεννα δίνουμε και παίρνουμε αγάπη.. Αργότερα καταλάβαμε ότι δίνουμε και παίρνουμε και μερικά δώρα, συμβολικά, για να δείξουμε την αγάπη μας.. Και καταλήξαμε να περιμένουμε αυτές τις μέρες για να ζητήσουμε επιτέλους κι εμείς κάτι.. Δεν θέλω να σχολιάσω καθόλου την τετριμμένη πια άποψη, ότι μόνο ζητάμε και δεν δίνουμε τίποτα.. Όχι γιατί το συζητάνε όλοι, ούτε γιατί δεν με απασχολεί.. Απλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι λάθος τελικά ή όχι.

Θα προσεγγίσω το θέμα από μία καθαρά εγωιστική πλευρά (σχεδον όσο εγωιστική είναι και η λίστα μου.. ). Κάθε χρόνο λοιπόν έχουμε στο μυαλό μας κάποια πράγματα που θέλουμε να αποκτήσουμε, ή καλύτερα να μας χαριστούν. Δεν αναφέρομαι στα υλικά μόνο. Είναι γενικό το κακό. Το θέμα είναι, ότι, λειτουργώντας όπως ακριβώς ορίζει η φύση μας, χάνουμε το μέτρο (να ζητήσω και ένα τέτοιο..). Και πού είναι το κακό θα μου πείτε.. Και θα έχετε και δίκιο. Εγώ, σου λέει, θέλω να το χάσω το μέτρο φίλος. Δεν το γουστάρω. Τι γίνεται όμως, όταν τελικά αυτά που παίρνεις ( ναι ναι.. αυτά ακριβώς που σκέφτεσαι..αλλά μην σκέφτεσαι έτσι μέρες που είναι.. ) είναι πολύ λιγότερα των προσδοκιών σου?? Ή μάλλον των απαιτήσεών σου? Τι?? Απογοητεύεσαι?? Αποκλείεται. Δεν το πιστεύω. Μα γιατί? Δεν σου έμαθαν πως όσα ζητήσεις από τη ζωή θα σου τα δώσει, αρκεί να τα διεκδικήσεις? Δεν μαθαίνεις τόσα χρόνια, ότι πρέπει να βάζεις στόχους και να μην απογοητεύεσαι από τις αποτυχίες?? Να ζητάς συνέχεια το «κάτι παραπάνω» και να μην βολεύεσαι με όσα έχεις γιατί πάντα υπάρχει κάτι παραπανω?? Βέεεβαια. Και μετά ξύπνησες ένα πρωϊνό Πρωτοχρονιάς, ΠΑΛΙ έτοιμος να ανοίξεις τα δώρα σου. Περιμένεις κάθε μέρα που θα ξημερώνει, να υπάρχει ένα νοητο κουτί, κάτω από το νοητό σου δέντρο, κάτω από το οποίο είχες φτιάξει την νοητή σου λίστα. Ένα κουτί που θα έχει κάθε μέρα ένα καινούριο δώρο για σένα. Τη μία μέρα έναν καινούριο φίλο, την άλλη ένα καινούριο αυτοκίνητο, την άλλη μία καλύτερη δουλειά, έναν έρωτα, ενα ωραίο ταξίδι και πάει λέγοντας..(να θυμηθώ να βάλω και αυτά στη λίστα μου..). Έχεις πειστεί τόσο πολύ πως όλα αυτά θα έρθουν σε σένα από μόνα τους, και αυτό και μόνο σου φτιάχνει την διάθεση. Για λίγο.. Γιατί προφανώς δεν είσαι ήρωας παραμυθιού.. Κι ας ζείς με «παραμύθια».. Και κάθε μέρα που περνάει, όλο και τσαλακώνεις την λίστα σου.. Όλο και σβήνεις κάτι.. Και έτσι φτάνεις παραμονές Χριστουγέννων πάλι, και φτιάχνεις μία καινούρια λίστα, διπλάσια, γιατί είπαμε, να ζητάς πάντα το «κάτι παραπάνω». Παραπάνω από αυτό που ήδη έχεις εννοείται. Σωστά?? Σωστα. Ωραία τα λέω.

Ας κάνουμε κάτι μαζί τώρα. Φτιάξε μία καινούρια λίστα, που να περιέχει όλα αυτά που έχεις. Τι?? Έλα τώρα. Δεν μπορεί να είναι τόσα. Αυτά είναι τα βασικά. Θα έπρεπε να σου αρκούν. Τι? Α ναι.. Είπαμε το κάτι παραπάνω. Και όλα όσα έχεις στη λίστα σου ειναι αυτό το κατι?? Μήπως είναι κάτι παραπάνω από το κάτι παραπανω. Καταλάβατε πού το πάω?? Όχι?? (ναι αλλά δεν με βοηθάτε.. :> ) Σταματήστε να ζητάτε. Τέλος. Τέρμα. Φτάνει. Enough.

Φέτος τα Χριστούγεννα, περάστε όσο πιο καλά μπορείτε, με ό,τι έχετε. Και αφήστε την νέα χρονιά να σας χαρίσει απλόχερα ότι έχει να σας δώσει. Όταν περιμένεις πολλά και δεν έρχονται, απογοητεύεσαι. Και δεν χαίρεσαι ούτε αυτά που σου χαρίζονται. Γιατί τι νόημα έχει να ανοίξουμε το κουτί με το δώρο αν ξέρουμε τι έχει μέσα? Αυτό είναι το μαγικό.. Και μόνο τότε μπορούμε να νιώσουμε πραγματική χαρά. Καμία καινούρια χρονιά, κανένας «Άγιος-Βασίλης» και κανείς μα κανείς, δεν είναι υποχρεωμένοι να μας δώσουν ό,τι ζητήσουμε. Και ξέρετε ποιό είναι το τραγικότερο όλων?? Όλα αυτά δεν είναι καινούρια.. Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική σήμερα ξαφνικά.. Τα έχουμε σκεφτεί όλοι κάποια στιγμή, είμαι σίγουρη.. (πιστεύω σε σας κατά βάθος..) Το θέμα είναι ότι μερικές φορές πρέπει κάποιος να μας το υπενθυμίζει.. Το γιατί δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω, είναι πως κάθε χρόνο όλοι μας (εγώ πρώτη και «καλύτερη» ), περιμένουμε ότι τη νέα χρονιά θα γίνει κάτι μαγικό. Δεν το πιστεύουμε στην πραγματικότητα.. Απλά έτσι μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε. Κανείς δε λέει να μην θέλουμε το καλύτερο. Αλλά να το διεκδικούμε, να βάζουμε στόχους. Τίποτα δεν γίνεται δια μαγείας. Κανείς δεν έχει να μας δώσει ένα τέτοιο δώρο.

Η λίστα που θα φτιάξουμε φέτος, ας είναι λίστα στόχων και τα δώρα ας τα αφήσουμε να είναι απλά δώρα. Μπορώ να κάθομαι για ώρες και να αναλύω τα γιατί και τα πώς (δεν θέλω σχόλια..) αλλά δεν θα το κάνω. Στο όνομα της αυτοσυγκράτησης την οποία επικαλούμαι παραπάνω, θα συγκρατηθώ κι εγώ. Απλά θυμηθείτε να μη ζητήσετε τίποτα. Και η ζωή θα σας φέρει από μόνη της.. Πιστέψτε μόνο σε αυτό.. 

Κάπου διάβασα αυτό.. «Ζήσε σαν να πιστεύεις και η πίστη θα σου δοθεί».. 

Συνεχίζεται...