Είδα έναν άνθρωπο,έναν κύριο, περίπου στα 40.. Ήταν σχετικά κομψός, όσο του το επέτρεπε η κατάστασή του. Με την κατάλληλη ενδυμασία, θα έλεγες πως ήταν στέλεχος κάποιας εταιρίας. Όμορφος, γοητευτικός. Αντ'αυτού, κρατούσε ένα κομμάτι ψωμί, μασουλούσε, φορούσε παλιά ρούχα, όχι πολύ,αλλά φαινόταν να μη θέλει να φανεί η ταλαιπωρία του. Σαν να είχε γεννηθεί για κάτι άλλο, όμως η ζωή δεν του το επέτρεψε, κι αυτός της "φώναζε" ότι είχε άδικο, ότι κάποιο λάθος έγινε. Υποθέτω πως είχε κάποιο πρόβλημα, διανοητικό, ψυχολογικό, δεν μπορώ να ξέρω.
Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουμε να κυκλοφορούν όλη μέρα και όλη νύχτα στους δρόμους, δεν ξέρουμε αν έχουν σπίτι, αν έχουν κάποια φροντίδα, αν έχουν κάτι παραπάνω από αυτά που κουβαλάνε μέσα στις σακούλες τους.
Ήμουν πάνω στο λεωφορείο, τον κοίταζα χωρίς να καταλάβω πόση ώρα πέρασε, κάνοντας διάφορες σκέψεις, και ενώ φοβόμουν μη γυρίσει το βλέμμα του και με δεί, δεν μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάω. Μου έκανε τόση εντύπωση η ευγενική του φυσιογνωμία, που ερχόταν σε τόσο μεγάλη αντίθεση με τη ζωή που ζούσε. Σκεφτόμουν πόσο άδικη είναι μερικές φορές η ζωή. Μετά σκεφτόμουν πως αυτά απλώς συμβαίνουν.
Αλλά πόσο τέλεια θα ήταν να υπήρχε ένα μέρος για όλους αυτούς τους ανθρώπους; Για αυτούς που κυκλοφορούν έτσι, μόνοι τους, άσχετα αν είναι υγιείς ή όχι. Χωρίς να γίνονται τροφή για σχόλια, για κάτι τύπους που είναι άνετοι στη θέση τους σε κάποιο λεωφορείο, ζεστά, και τον βλέπουν σαν κάποιο "τρελό που κάθεται ακίνητος και τρώει". Λες και κάνει κάτι παράξενο, άξιο να το σχολιάσεις εσύ, που αν είχες λίγο μυαλό στο κεφάλι σου, θα ένιωθες τύψεις και μόνο βλέποντάς τον. Φυσικά και δεν φταίμε εμείς για την κατάστασή του. Αλλά μπορεί και να φταίμε. Ποιά ιδιότητα σου δίνει το δικαίωμα να σχολιάζεις κάποιον, μην έχοντας ιδέα τι μπορεί να περνάει.
Αν σκέφτεσαι πως "άνθρωπος είσαι, και κάνεις λάθη μερικές φορές", να σου πώ, πως ακριβώς επειδή θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, ΤΕΤΟΙΑ λάθη, δεν σου συγχωρούνται. Αν πάλι, ένιωσες θλίψη βλέποντάς τον, είσαι σε καλό δρόμο. Το θέμα είναι πως λίγες ώρες μετά, διαγράφεται απ' τη μνήμη σου, τη στιγμή που θα πίνεις το ποτό σου παρέα με φίλους, δίπλα σε κόσμο που, τουλάχιστον, μπορεί να κρύβει τα προβλήματά του. Δεν λέω ότι οι εικόνες αυτές πρέπει να βασανίζουν και τη δική σου ζωή νυχθημερόν, όμως...
Αν ονειρεύεσαι έναν κόσμο που όλοι, ακόμα κι αυτοί που δεν τα έχουν όλα, θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι, προστατευμένοι και να ζουν ποιοτικά, πώς γίνεται να τα απαρνείσαι όλα αυτά και να φέρεσαι αδιάφορα σε όσα συμβαίνουν γύρω σου; Πώς γίνεται να πετάς τα σκουπίδια σου όπου βρείς, να μιλάς άσχημα σε κάποιον που δεν κάνει αυτό που θέλεις, να μη σε νοιάζει τίποτα, όταν έχει να κάνει με το δικό σου συμφέρον; Γίνεται, γιατί είσαι άνθρωπος.
Γιατί όμως η λέξη "άνθρωπος" να σημαίνει αδυναμία, δικαίωμα στο λάθος και ημιτέλεια;
Γιατί να μη σημαίνει ενδιαφέρον, αισθήματα, ανθρωπιά, συμπόνια, κατανόηση.. Για να νιώθουμε καλύτερα με τα λάθη μας.
Και γιατί πρέπει να νιώθω καλά μόνο όταν απενοχοποιώ αυτά που κάνω; Μόνο όταν έχω δικαιολογία που δεν φέρομαι πάντα σωστά; Γιατί να μη νιώθω καλά και όταν κάνω μια καλή πράξη, αφήνοντας όμως πίσω το ατομικό μου συμφέρον; Όταν δεν έχω εγωισμό, αλλά κατανόηση; "Γιατί είσαι άνθρωπος" θα μου πεις. Κι εγώ θα σου πω, πως το τί σημαίνει η λέξη αυτή, θα το αποφασίσεις εσύ. Είναι στο χέρι σου να διαλέξεις τι σημαίνει αυτό για σένα. Ναι, είμαστε ημιτελή όντα, μέσα στην ημιτέλεια αυτή όμως κρύβεται η απόλυτη τελειότητα, που μας δίνει επιλογές, να διαλέξουμε τί, πώς, πού και αν. Δεν λειτουργώ ανιδιοτελώς, όχι. Έχοντας όμως στο μυαλό μου, πως "άνθρωπος" σημαίνει λάθος, εγωισμός,ατέλεια, δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ.
Δεν με νοιάζει να προσπαθώ για πάντα και δεν τα καταφέρω ποτέ. Με νοιάζει η ψυχή και το μυαλό μου να παραμένουν καθαρά, γιατί θα σκέφτομαι έτσι: Πως, "άνθρωπος" σημαίνει να προσπαθείς να καταλαβαίνεις. Όταν καταλαβαίνεις, κατανοείς. Όταν κατανοείς, συμπονάς. Και όταν συμπονάς, λέγεσαι άνθρωπος. Life's a circle after all.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΔΕΡΦΙΑ, δεν κρίνω κανέναν. Αυτές είναι απλώς σκέψεις. Άλλωστε, στην προσπάθεια είμαστε όλοι.
Σας φιλώ,
Felizol.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου