Στη ζωή μας –λένε- όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει.. Τι γίνεται όμως, αν πίσω από αυτή την πόρτα που έκλεισε, δεν βρισκόσουν μόνο εσύ, που βγήκες, την έκλεισες και έφυγες, αλλά και κάποιος άλλος, που λογικά είναι ακόμα εκεί πίσω? Και ακόμα χειρότερα, τί γίνεται αν αυτός ο άλλος που έχει μείνει πίσω αποφασίσει ότι δεν θέλει αυτή την πόρτα κλειστή, αλλά ανοιχτή, και τελικά την ανοίξει? «Μπάχαλο» σκέφτεσαι στην καλύτερη των περιπτώσεων. Σωστό. Θα συμφωνήσω.
Όλη η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Είτε είναι συνειδητές, είτε όχι. Ακόμα κι αν κάποιος πει ότι εγώ θα τα αφήσω όλα στην τύχη, ακόμα κι αυτό, μια επιλογή είναι. Κατά τη γνώμη μου, το να έχει κάποιος να διαλέξει, να έχει δηλαδή πολλές επιλογές, είναι αυτό που λέμε «ευχή και κατάρα». Είναι πολύ ωραίο να έχεις δυνατότητες, αλλά τι γίνεται όταν δεν μπορείς να επιλέξεις ανάμεσά τους? Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα θα μου πείς. Και σωστά θα μου πεις.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι τελικά καταφέρνεις να κάνεις την επιλογή σου. Σωστή/ λάθος, θα μάθεις αργότερα, και όχι σίγουρα, και όχι με τον καλύτερο τρόπο συνήθως.
ΌΜΩΣ : Όποια απόφαση και να πάρεις, η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς [χιλιοειπωμένο, το ξέρεις κι εσύ ]. Συχνά νιώθεις σαν να σε οδηγεί, σαν να είσαι άβουλος στην ουσία και να σε πάει όπου εκείνη θέλει. Γιατί όπως επίσης λένε, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Γιατί κάποια πράγματα είναι γραφτό να γίνουν. Δεν θα πώ ότι διαφωνώ απόλυτα.. Θα πω απλά, πως ίσως τελικά άλλα νομίζουμε ότι θέλουμε και άλλα θέλουμε πραγματικά. Αλλού νομίζουμε ότι μας οδηγούν οι αποφάσεις μας, αλλά υποσυνείδητα ίσως διαλέγουμε έναν εναλλακτικό δρόμο. Μπορεί πιο δύσκολο, πιο εύκολο.. Κρυφό πάντως.. Που για αλλού ξεκινάς και αλλού σε πάει.. Με τη συνείδησή σου πάντοτε δίπλα σου, μαζί σου, να σε κοιτάει και να σου λέει «όχι, δεν το έκανα εγώ..μήπως εσύ??» και εσύ από την άλλη πλευρά να απαντάς με τα ίδια λόγια.. Και έτσι περνάει η ζωή.. Και ακόμα κι αν όλα αυτά σου φαίνονται πολύπλοκες και ακαταλαβίστικες σκέψεις, ή ακόμα κι αν τα έχεις σκεφτεί κι εσύ ακριβώς έτσι.. καμιά σημασία δεν έχει.. Ξέρεις γιατί? Γιατί η ζωή περνάει.. Και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν πίσω, μπροστά, αριστερά, δεξιά.. Συνέχεια.. Είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι.. Και πολλοί είναι εκείνοι που μένουν πίσω από κλειστές πόρτες και δεν τις ανοίγουν ποτέ για να σε φωνάξουν.. Ή εσύ δεν τους ακούς.. Καμιά σημασία όμως δεν έχει.. Ξέρεις γιατί? Γιατί όλα κινούνται.. Κι εσύ μαζί.. Μην ανησυχείς για τις πόρτες που έκλεισες. Να έχεις το θάρρος να το κάνεις. Και μη σε νοιάζουν οι φωνές. Έτσι είναι το παιχνίδι. Μην κλείνεις τα αυτιά σου όμως.. Ποτέ δεν ξέρεις ποιά θα είναι η επόμενη φωνή που μπορεί να φτάσει σε σένα.. Ακόμα κι αν έκλεισες μια πόρτα..ίσως αυτός να ήταν ο δικός σου κρυφός, δύσκολος δρόμος που διάλεξες.. και ίσως ακούσεις αυτόν που έμεινε από πίσω να σε φωνάζει..
Αν φωνάξει αρκετά δυνατά..
Να έχουμε έναν όμορφο μήνα..
Σας φιλώ,
Felizol.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου