** His Secret Place **

Σε εκείνο το μέρος ήταν μόνος.. Δεν άκουγε τίποτα και δεν τον άκουγε κανείς.. Μερικές φορές ένιωθε τόσο αποκομμένος... που δεν μπορούσε να ακούσει τις σκέψεις του.. Αυτό του άρεσε περισσότερο απ’όλα τα άλλα σ’ αυτό το μέρος... Η ησυχία που άκουγε τόσο δυνατά μέσα στο μυαλό του.. Καμιά σκέψη.. Καμιά μορφή.. Καμιά φανταστική ιδέα.. Τίποτα...

Είχε μόνο εικόνες.. Μόνο ότι μπορούσαν να δουν τα μάτια του. Αυτό ήξερε πως είναι αληθινό. Και σίγουρα αμερόληπτο, αφού το μυαλό του είχε σωπάσει τώρα.. Ήταν όμορφα να μη φοβάται ότι κάτι θα ξεπηδήσει από το βυθό της σκέψης του.. Εκεί που το μυαλό σου αδειάζει, εκεί.. Εκεί μπορείς να δεις.. Αυτό έβλεπε τώρα. Έβλεπε καθαρά. Κι αυτό που είχε μπροστά του δεν τον στεναχωρούσε. Δεν του προκαλούσε νοσταλγία.. Δεν τον πλήγωνε. Ένιωθε να έχει γεμίσει με φως. Ένα τόσο έντονο διάφανο φως.. Καμιά έλλειψη. Καμιά ανάμνηση. Μόνο αυτό που υπάρχει. Αυτό που είναι αληθινό, πραγματικό, απαραίτητο.

Έσκυψε πάνω από το νερό.. Είδε τη μορφή του να κολυμπάει παρέα με τα σύννεφα.. Ένιωσε ευτυχισμένος.. σήκωσε τα μάτια.. Πάγωσε. Παράξενο που είναι αυτό το μέρος.. Τι σήμαινε άραγε τώρα αυτό; Αυτά τα δέντρα, αυτά τα νερά, αυτά τα σύννεφα, αυτό το μέρος, του είχε υποσχεθεί ότι θα βλέπει μόνο ό,τι υπάρχει.. Μόνο ό,τι είναι αληθινό, πραγματικό, απαραίτητο.. Ποτέ μέχρι τώρα δεν τον είχε προδώσει. Ένιωθε ασφαλής.. Και τώρα κοιτάει τον ορίζοντα και βλέπει πάλι αυτή τη μορφή. Όμορφη που είναι.. Την είχε ξεχάσει σχεδόν.. Νόμιζε.. Στην πραγματικότητα θυμόταν κάθε γραμμή του προσώπου της.. Κάθε σκιά.. Από αυτή τη μορφή προσπαθούσε να ησυχάσει..

Όμως, εκεί που το μυαλό σου αδειάζει.. εκεί που δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο ανάμεσα στα μάτια σου και την ψυχή σου.. εκεί βλέπεις μέσα σου. Δυστυχισμένος θα είσαι αν γυρίσεις το βλέμμα.. Όχι γιατί θα χάσεις την εικόνα που αποφεύγεις, αλλά γιατί θα σε ακολουθεί.. θα σε στοιχειώνει. Εκεί που το μυαλό σου αδειάζει, εκεί βλέπεις καθαρά.. Μην το αρνηθείς. Εκεί η ανάγκη σου δεν είναι ανάγκη. Είναι κομμάτι σου. Δεν θέλεις, δεν διεκδικείς, δεν αποζητάς.. Μόνο έχεις. Κι αυτό που βλέπεις εκείνη τη στιγμή, να το κυνηγάς. Δεν είναι μακριά. Λίγο πιο δίπλα απ’την καρδιά σου.. Σε ένα μυστικό μέρος.. Εκεί που το μυαλό σου αδειάζει..

"In the life of a man who's blown his last chance.. Some secrets are too great to keep to yourself.."

...

Felizol.

~ When a door closes, another one opens..or what?? ~

Στη ζωή μας –λένε- όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει.. Τι γίνεται όμως, αν πίσω από αυτή την πόρτα που έκλεισε, δεν βρισκόσουν μόνο εσύ, που βγήκες, την έκλεισες και έφυγες, αλλά και κάποιος άλλος, που λογικά είναι ακόμα εκεί πίσω? Και ακόμα χειρότερα, τί γίνεται αν αυτός ο άλλος που έχει μείνει πίσω αποφασίσει ότι δεν θέλει αυτή την πόρτα κλειστή, αλλά ανοιχτή, και τελικά την ανοίξει? «Μπάχαλο» σκέφτεσαι στην καλύτερη των περιπτώσεων. Σωστό. Θα συμφωνήσω.

Όλη η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Είτε είναι συνειδητές, είτε όχι. Ακόμα κι αν κάποιος πει ότι εγώ θα τα αφήσω όλα στην τύχη, ακόμα κι αυτό, μια επιλογή είναι. Κατά τη γνώμη μου, το να έχει κάποιος να διαλέξει, να έχει δηλαδή πολλές επιλογές, είναι αυτό που λέμε «ευχή και κατάρα». Είναι πολύ ωραίο να έχεις δυνατότητες, αλλά τι γίνεται όταν δεν μπορείς να επιλέξεις ανάμεσά τους? Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα θα μου πείς. Και σωστά θα μου πεις.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι τελικά καταφέρνεις να κάνεις την επιλογή σου. Σωστή/ λάθος, θα μάθεις αργότερα, και όχι σίγουρα, και όχι με τον καλύτερο τρόπο συνήθως.

ΌΜΩΣ : Όποια απόφαση και να πάρεις, η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς [χιλιοειπωμένο, το ξέρεις κι εσύ ]. Συχνά νιώθεις σαν να σε οδηγεί, σαν να είσαι άβουλος στην ουσία και να σε πάει όπου εκείνη θέλει. Γιατί όπως επίσης λένε, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Γιατί κάποια πράγματα είναι γραφτό να γίνουν. Δεν θα πώ ότι διαφωνώ απόλυτα.. Θα πω απλά, πως ίσως τελικά άλλα νομίζουμε ότι θέλουμε και άλλα θέλουμε πραγματικά. Αλλού νομίζουμε ότι μας οδηγούν οι αποφάσεις μας, αλλά υποσυνείδητα ίσως διαλέγουμε έναν εναλλακτικό δρόμο. Μπορεί πιο δύσκολο, πιο εύκολο.. Κρυφό πάντως.. Που για αλλού ξεκινάς και αλλού σε πάει.. Με τη συνείδησή σου πάντοτε δίπλα σου, μαζί σου, να σε κοιτάει και να σου λέει «όχι, δεν το έκανα εγώ..μήπως εσύ??» και εσύ από την άλλη πλευρά να απαντάς με τα ίδια λόγια.. Και έτσι περνάει η ζωή.. Και ακόμα κι αν όλα αυτά σου φαίνονται πολύπλοκες και ακαταλαβίστικες σκέψεις, ή ακόμα κι αν τα έχεις σκεφτεί κι εσύ ακριβώς έτσι.. καμιά σημασία δεν έχει.. Ξέρεις γιατί? Γιατί η ζωή περνάει.. Και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν πίσω, μπροστά, αριστερά, δεξιά.. Συνέχεια.. Είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι.. Και πολλοί είναι εκείνοι που μένουν πίσω από κλειστές πόρτες και δεν τις ανοίγουν ποτέ για να σε φωνάξουν.. Ή εσύ δεν τους ακούς.. Καμιά σημασία όμως δεν έχει.. Ξέρεις γιατί? Γιατί όλα κινούνται.. Κι εσύ μαζί.. Μην ανησυχείς για τις πόρτες που έκλεισες. Να έχεις το θάρρος να το κάνεις. Και μη σε νοιάζουν οι φωνές. Έτσι είναι το παιχνίδι. Μην κλείνεις τα αυτιά σου όμως.. Ποτέ δεν ξέρεις ποιά θα είναι η επόμενη φωνή που μπορεί να φτάσει σε σένα.. Ακόμα κι αν έκλεισες μια πόρτα..ίσως αυτός να ήταν ο δικός σου κρυφός, δύσκολος δρόμος που διάλεξες.. και ίσως ακούσεις αυτόν που έμεινε από πίσω να σε φωνάζει..

Αν φωνάξει αρκετά δυνατά..

Να έχουμε έναν όμορφο μήνα..

Σας φιλώ,

Felizol.

*On Joy and Sorrow*

Your joy is your sorrow unmasked.
And the selfsame well from which your laughter rises was oftentimes filled with your tears.

And how else can it be?

The deeper that sorrow carves into your being, the more joy you can contain.
Is not the cup that holds your wine the very cup that was burned in the potter's oven?
And is not the lute that soothes your spirit, the very wood that was hollowed with knives?
When you are joyous, look deep into your heart and you shall find it is only that which has given you sorrow that is giving you joy.
When you are sorrowful look again in your heart, and you shall see that in truth you are weeping for that which has been your delight.

Some of you say, "Joy is greater than sorrow" and others say, "Nay, sorrow is the greater."
But I say unto you, they are inseparable.
Together they come, and when one sits, alone with you at your board, remember that the other is asleep upon your bed.

Verily you are suspended like scales between your sorrow and your joy.
Only when you are empty are you at standstill and balanced.

When the treasure-keeper lifts you to weigh his gold and his silver, needs must your joy or your sorrow rise or fall.

Kahlil Gibran (1883 - 1931)

..to you..

Whoever you are, I fear you are walking the walks of dreams,
I fear these supposed realities are to melt from under your feet and hands..
Even now your features, joys, speech, house, trade, manners,
troubles, follies, costume, crimes, dissipate away from you..
Your true soul and body appear before me.
They stand forth out of affairs, out of commerce, shops, work,
farms, clothes, the house, buying, selling, eating, drinking,
suffering, dying.
Whoever you are, now I place my hand upon you, that you be my poem,
I whisper with my lips close to your ear.
I have loved many women and men, but I love none better than you.

O, I have been dilatory and dumb,
I should have made my way straight to you long ago,
I should have blabb'd nothing but you,
I should have chanted nothing but you.

I will leave all and come and make the hymns of you..
None has understood you, but I understand you..
None has done justice to you, you have not done justice to yourself..
None but has found you imperfect, I only find no imperfection in you..
None but would subordinate you, I only am he who will never consent
to subordinate you..
I only am he who places over you no master, owner, better, God,
beyond what waits intrinsically in yourself.

Painters have painted their swarming groups and the centre-figure of all,
from the head of the centre-figure spreading a nimbus of gold-color'd light.
But I paint myriads of heads, but paint no head without its nimbus of gold-color'd light.
From my hand from the brain of every man and woman it streams,
effulgently flowing forever.

O, I could sing such grandeurs and glories about you!
You have not known what you are, you have slumber'd upon yourself all your life..
Your eyelids have been the same as closed most of the time.
What you have done returns already in mockeries.
(Your thrift, knowledge, prayers, if they do not return in
mockeries, what is their return?)

The mockeries are not you,
underneath them and within them I see you lurk..
I pursue you where none else has pursued you.
Silence, the desk, the flippant expression, the night, the accustom'd routine,
if these conceal you from others or from yourself,
they do not conceal you from me.

The shaved face, the unsteady eye, the impure complexion, if these balk others,
they do not balk me.
The pert apparel, the deform'd attitude, drunkenness, greed,
premature death, all these I part aside.

There is no endowment in man or woman that is not tallied in you,
There is no virtue, no beauty in man or woman, but as good is in you,
No pluck, no endurance in others, but as good is in you,
No pleasure waiting for others, but an equal pleasure waits for you.

As for me, I give nothing to any one
except I give the like carefully to you.
I sing the songs of the glory of none, not God,
sooner than I sing the songs of the glory of you.

Whoever you are! claim your own at any hazard!
These shows of the East and West are tame compared to you.
These immense meadows, these interminable rivers,
you are immense and interminable as they.
These furies, elements, storms, motions of Nature, throes of apparent dissolution,
you are he or she who is master or mistress over them.
Master or mistress in your own right over Nature, elements, pain, passion, dissolution.

The hopples fall from your ankles, you find an unfailing sufficiency.
Old or young, male or female, rude, low, rejected by the rest,
whatever you are promulges itself,
through birth, life, death, burial, the means are provided,
nothing is scanted.
Through angers, losses, ambition, ignorance, ennui,
what you are picks its way.

Walt Whitman (1819–1892)

Δεν φτάνει να θέλεις μόνο. Πρέπει και να μπορείς..*

Ήταν μια ήρεμη νύχτα όταν έγινε. Όπως όλες οι προηγούμενες νύχτες της ζωής μου.
Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα επακολουθούσε. Κανένα σημάδι.

Αλλά, ποιος ξέρει να διαβάζει τα σημάδια πια;

Όλα στριφογύρισαν σαν τα φύλλα των μοναδικών μου σημειώσεων στη δίνη κάποιου ύπουλου, αναρχικού ανέμου που δεν ένιωσα να έρχεται και κάθισαν στο έδαφος, κάτω από την σκόνη.
Και εγένετο συναίσθημα. Αναρχία. Πανικός.
Η επίκτητα αυθόρμητη αίσθηση πως όλα έπρεπε ν' αναδιοργανωθούν όπως ακριβώς μου παραδόθηκαν.
Και ύστερα βαθιά ανάσα. Παρατήρηση.

Με την πρώτη ματιά τα φύλλα φάνηκε να έχουν πάρει τυχαία θέση. Κι όσο ακούσιο κι αν έμοιαζε αυτό το φαινομενικά ασήμαντο στροβίλισμα, όλα άλλαξαν απότομα, ταυτόχρονα, χωρίς να μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν στοιβαγμένα αρχικά. Όσο καλά κι αν τα είχα μελετήσει. Σαν να είχε αλλάξει και το νόημά τους μαζί με τη σειρά..

Και όλα όσα πίστευα πως ήξερα μέχρι τώρα, όλα όσα κόπιασα μέσα από την ακλόνητη, δογματική τους αρίθμηση να μάθω, είχαν αλλάξει για πάντα. Ανακαλύπτοντας μια νέα ερμηνεία όλων αυτών που τόσο καιρό είχα μπροστά στα μάτια μου, ακατανόητα στην αρχή, σαν δ ι ά σ π α ρ τ α κομμάτια ενός περίεργου παζλ, βρέθηκα μετέωρη μπροστά στο άγνωστο.

Και τότε.. ζεστασιά. Ένας νέος, πολύχρωμος κόσμος, μέσα απ' τις ίδιες ακριβώς ασπρόμαυρες σελίδες. Ήταν εκεί απ' την αρχή. Περιμένοντας υπομονετικά αυτό τον άναρχο άνεμο να τα ελευθερώσει. Ν' αποκαλύψει τα σημάδια. Όλα τα σημάδια πως υπάρχουν ανεξερεύνητα, κρυμμένα μυστικά κάτω από τις προφανείς χιλιοδιαβασμένες λέξεις.

Ενθουσιάστηκα. Ένιωσα μια ακατανίκητη ορμή να βουτήξω στο άγνωστο. Αλλά ξαφνικά ένιωσα μια δύναμη να με τραβάει λίγο πριν αφεθώ στο κενό.. Κάτι μ' επανέφερε πίσω στην ασφάλεια της ίδιας, ήρεμης νύχτας. Ταράχτηκα. Δεν ήξερα αν νιώθω θυμό ή ανακούφιση. Και τότε αναρωτήθηκα..

Ξέρω να διαβάζω τα σημάδια πια;

Μπορώ?

..a piece of stardust and magic..

Δε θα πω πολλά. I just need to get it out.

Μαγεία. Υπάρχει παντού.. Όπου κι αν κοιτάξεις, σ' ό,τι κι αν ακούσεις, σ' όποια εμπειρία σε κάνει να νιώσεις ζωντανός, μπορείς να βρεις κάτι μαγικό..

[That's the thing with magic. You 've got to know it's still here, all around us, or it just stays invisible for you.] ~Charles de Lint~

Ή μήπως βρίσκεται ήδη μέσα μας, waiting to be discovered.. to be believed in?

[We do not need magic to change the world. We carry all the power we need inside ourselves already. We have the power to imagine better.] ~J. K. Rowling~

Όποια εξήγηση κι αν ισχύει, κλείσε τα μάτια και ανέπνευσε. Μην προσπαθείς να εξηγήσεις..

[Genius is another word for magic and the whole point of magic is that it is inexplicable.] ~Margot Fonteyn~

Πίστεψε. Δεν ξέρεις τι μπορεί να χάνεις.. Γιατί μερικές φορές το ουράνιο τόξο είναι μπροστά στα μάτια μας. Απλά εμείς δεν ξέρουμε να το δούμε..

[Dream no small dream; it lacks magic. Dream large. Then make the dream real.] ~Donald Wills Douglas.]

Κι επειδή εμένα η μαγεία μου βρίσκεται μέσα στη μουσική και γυρίζω πάντα σ' αυτήν [όχι ότι φεύγω και ποτέ] όταν έχω ανάγκη τη χρυσόσκονή μου, μοιράζομαι μαζί σας a piece of stardust and magic..

Shhh.. close your eyes..

No warning sign, no alibi..

We faded faster than the speed of light..

Took our chance, crashed and burned.

No, we'll never ever learn..

I fell apart, but I got back up again..

And then I fell apart, but got back up again, yeah..

We both could see crystal clear

That the inevitable end was near..

Made our choice, a trial by fire

To battle is the only way we feel alive..

I fell apart, but got back up again..

And then I fell apart, but got back up again..

And then I fell apart, but got back up again..

away oh, away oh, away oh, away oh, away oh, away oh..

So here we are, the witching hour..

The quickest tongue to divide and devour.

Divide and devour..

If I could end the quest for fire

For truth, for love, for my desire..

My desire..

And I fell apart, but got back up again..

away oh, away oh, away oh, away oh, away oh, away oh

away oh, away oh, away oh

I fell apart, I fell apart, I fell apart, I fell apart..

I fell apart, But got back up again..

**This is the end..Beautiful friend.. **

Προχθές μόλις ανακοινώθηκε ο θάνατός της. Γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν άλλα τόσα. Επειδή λοιπόν νευριάζω όταν διαβάζω #@$&$%#, θα ήθελα έχοντας αυτό εδώ το βήμα, να εκφράσω κι εγώ την άποψή μου περί του γεγονότος αυτού [ ναι, όταν μιλάω έτσι, σημαίνει υψηλά επίπεδα πίεσης. ] . Δε λέω ότι οι άλλοι έχουν άδικο και εγώ έχω δίκιο επειδή είμαι έξυπνη και τα ξέρω όλα. Διάβασε όμως και πες μου.

Διάβασα ότι δεν πειράζει, γιατί έτσι κι αλλιώς «πρεζάκι» ήταν.. Ότι ήταν κακό παράδειγμα έτσι κι αλλιώς.. Ότι «κάτι τέτοιοι» χαλάνε την μουσική βιομηχανία.. Ότι άνθρωποι από ναρκωτικά πεθαίνουν κάθε μέρα, τώρα το κάναμε θέμα.. Ότι τους εθισμένους που βλέπουμε στους δρόμους, τους βρίζουμε γιατί μας χαλάνε την αισθητική, ενώ γι’ αυτή «την πλούσια ναρκομανή τραγουδίστρια που δεν ήξερε τι της γίνεται» κλαίμε. Και φυσικά το αποκορύφωμα, την τρελή σύγκριση με το υπόλοιπο “27 Club” , Cobain, Morrison, Hendrix και λοιπούς.

Το ότι, το να κάνεις καταχρήσεις, να είσαι εθισμένος, στην ουσία να έχεις πρόβλημα με την ζωή σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μειώνει την αξία της ύπαρξής σου, δεν το γνώριζα η αλήθεια είναι. Κάποιοι από εμάς μάλλον, είναι πιο άξιοι να ζούν από κάποιους άλλους.

Επίσης κάτι που δεν ήξερα, είναι ότι ένας αποτελεσματικός και βολικός τρόπος να απομακρύνεις το παιδί σου από τα κακά παραδείγματα είναι το κακό παράδειγμα να .... πεθάνει. Σωστά γιατί όχι. Δεν φταίω εγώ που το παιδί μου κάνει κάτι άσχημο, δεν φταίω καθόλου που δεν το βοηθάω, που δεν του μαθαίνω, που δεν προσπαθώ. Δεν φταίει ίσως το ότι μπορεί με όλη την καλή μου καρδιά, να έκανα κάτι λάθος και να πήρε τον δύσκολο δρόμο. Όχι. Φταίνε τα παραδείγματα.

«Κάτι τέτοιοι» που λές, φίλε μου, που χαλάνε σύμφωνα με την άποψή σου την μουσική βιομηχανία, είναι αυτοί, που μέσα από αυτά που πέρασαν και περνάνε, γράφουν για τη ζωή, γράφουν για σένα, για να σε συντροφεύουν όταν θέλεις να τα σπάσεις όλα, όταν σαν έφηβος ένιωθες ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει, όταν σαν πληγωμένος νιώθεις ότι δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Αυτοί, μέσα από την «ζάλη» τους, μέσα από την άθλια ποιότητα ζωής, εμπνέονται, και γράφουν κομμάτια που αν ξέρεις από καλή μουσική, θα ακούς για πολλά χρόνια [ Δεν μιλάω μόνο για ροκ καλλιτέχνες.. Αναφέρομαι σε εθισμένους καλλιτέχνες, και δεν υπάρχουν φυσικά μόνο στη ροκ σκηνή ].

Ναι, άνθρωποι από ναρκωτικά, πεθαίνουν κάθε μέρα. Και εσένα που σε ενδιέφεραν τα παραδείγματα που λέγαμε παραπάνω, θα έπρεπε να καταλαβαίνεις ότι η προβολή του θανάτου κάποιου από ναρκωτικά, δείχνει ότι είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι ένας τρόπος, να περάσει ένα μήνυμα. Δεν λυπάται κανείς την Amy περισσότερο από κάποιον άλλο εθισμένο. ΌΜΩΣ, έτυχε να γνωρίσεις κάτι από αυτήν μέσω της μουσικής της, συνεπώς είναι λογικό να σε αγγίζει ο θάνατός της. That’s all.

Και φτάνω στο σημείο φωτιά. Το σημείο, με αφορμή το οποίο ξεκινούν όλα τα σχόλια:27 Club. Τι είναι αυτό για όσους δεν ξέρουν. Είναι ΑΠΛΑ, μία ομάδα από μουσικούς της ροκ, που πέθαναν όλοι στην ηλικία των 27 ετών. Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain και ακολουθούν και άλλοι πολλοί, μαζί πλέον και η Amy Winehouse. Το κριτήριο για να καταταχθεί κάποιος στην ομάδα αυτή, είναι απλό. Μουσικός, ροκ, θάνατος, ηλικία 27. Τελεία. Παύλα. Καμία σύγκριση μουσικά, καμία σύγκριση γενικά.

Το πόσο μεγάλο ταλέντο ήταν, τι πρόσφερε, τι μπορούσε να προσφέρει ακόμα, δεν ξέρω αν πρέπει να το θίξω. Κάποια πράγματα είναι υποκειμενικά. Κι εγώ δεν την άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν μπορώ όμως να μην δω την επιρροή που είχε σε επόμενους καλλιτέχνες, όπως η Duffy [που μου άρεσε πολύ] ή την Adele [που την λατρεύω]. Δεν μπορεί να μη δεί κανείς ότι άνοιξε νέους δρόμους για την soul-jazz, και μας έκανε να δούμε αυτό το είδος μουσικής με άλλο μάτι. Αυτό, είναι επιτυχία, σε περίπτωση που δεν το ξέρεις. Έχουν μιλήσει γι’ αυτήν και για την επιτυχία της πολλοί άνθρωποι, μουσικοί και μη, δεν θα το κάνω εγώ. Αν θέλεις, μπορείς να ψάξεις, να διαβάσεις κάτι παραπάνω, πριν κρίνεις έτσι απλά, την επόμενη φορά.

Να πώ επίσης, ότι δεν ζούσες όταν «έφυγε» ο Morrison, για να ξέρεις τι έλεγαν τότε. Αν ψάξεις λίγο και αφήσεις ανοιχτό το μυαλό σου, θα δείς ότι και για εκείνον έλεγαν διάφορα «γαλλικά», και εκείνος έκανε πολλά πάνω στη σκηνή μέχρι να τον κατεβάσουν σηκωτό κλπ κλπ. Εκείνος ήταν σε μια άλλη εποχή, στην εποχή της αντίδρασης και της αλλαγής. Τώρα θέλεις πολιτισμό, δεν θέλεις τέτοια. Μόνο που και τώρα σε μια εποχή αντίδρασης και αλλαγής βρίσκεσαι. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν έκανα καμία σύγκριση, απλώς αναφέρω κάποια πράγματα, που διάβασα σε σχόλια, σαν σύγκριση με την Amy.

Αυτά είχα να πώ. Αν σου τα έλεγα face to face θα έλεγα κι άλλα σίγουρα [μιλάω πολύ,οκ, μην τα ξαναλέμε..]. Το θέμα δεν είναι η Amy, ούτε ο Morrison. Το θέμα είναι καταρχάς, το πόσο κρίμα είναι που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν την ίδια τους την ύπαρξη, και πνίγονται από αυτήν, οπότε και την καταστρέφουν, στερώντας από όλους εμάς τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους. Και κατά δεύτερον, το πόσο αφ’υψηλού βλέπουμε το τραγικό, όταν είναι μακριά μας.

Σε μερικά χρόνια, θα δούμε πιο καθαρά ποιός αξίζει ή όχι μουσικά. Η ζωή όμως, έχει την ίδια αξία για όλους.

Είναι μεγάλο γεγονός, τραγικό γεγονός και μακάρι να διδάξει τους υπολοίπους να είναι πιο προσεκτικοί [αμφίβολο..] . Μην το υποτιμάς, σε λίγα χρόνια θα το συζητάς ακόμα. Δες το όπως είναι, αντιμετώπισέ το έτσι. Αν σε ενδιαφέρει, καλώς. Αν όχι, προσπέρασέ το. Δεν χρειάζεται να έχεις άποψη για όλα. Δεν πειράζει να μην ξέρεις κάτι. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι καλύτερος από τον άλλον. Ηρέμησε.

[Ναι, κάποτε ήταν έτσι.. ]

**Και για να αφήσω λίγο τον "τσαμπουκά" και να γυρίσω στο γνωστό μου ύφος, η Janis Joplin είπε κάποτε σε έναν κριτικό-βιογράφο: "People, whether they know it or not, like their blues singers miserable. They like their blues singers to die afterwards."

Η ζωή χωρίς το δράμα, δεν μας αρέσει. Χρόνια τώρα. Κι όταν δεν υπάρχει, το δημιουργούμε.. Και κάπου εκεί αρχίζει η αυτοκαταστροφή. Γι’ αυτό να προσέχεις.. **

Τα συμπεράσματα δικά σας..

Σας φιλώ,

Felizol.