Εκείνος αδιάφορος περπατάει στο δρόμο.. Εκείνη –ρομαντική πάντα- απολαμβάνει τον ήλιο που φωτίζει την ημέρα της, που φωτίζει την ζωή της.. Την βλέπει ανέμελη όπως είναι, και χωρίς να το καταλάβει αφήνει το βλέμμα του να ξεκουραστεί πάνω της.. Και ξαφνικά γαληνεύει.. Εκείνη τον βλέπει να την κοιτάζει, και τα μάτια της αστράφτουν.. Ή μήπως ήταν τα δικά του που άστραψαν...?
Την πλησιάζει και στέκεται δίπλα της.. Την κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια και ο καιρός περνάει.. Και περνάει.. Και εκείνος την κοιτάζει στα μάτια.. Οι μέρες περνούν και εκείνη τον κοιτάζει στα μάτια..
Γιατί όμως δεν γίνεται τίποτα..? Και τι να γίνει? Κανείς δεν ξέρει.. Μερικές φορές, απλά δεν υπάρχει τίποτα να γίνει.. Γιατί απλά όλα είναι όμορφα έτσι ακριβώς όπως είναι.. Και έπειτα βρίσκουν μόνα τους τον δρόμο τους.. Εκείνοι όμως δεν το ξέρουν.. Δεν μπορούν να το καταλάβουν.. Και τα πράγματα μένουν έτσι.. Και όλα είναι τόσο σωστά και λάθος συγχρόνως..
Και τότε.. εκεί ακριβώς που ενώνονται τα βλέμματά τους, πετάγεται μία σπίθα.. και στον απόηχό της ακούγεται μία φωνή. Μία φωνή σοφή, ώριμη και τόσο, μα τόσο οικεία.. Τους είπε, «Όσο πιο σύντομα καταλάβετε ότι είστε ο ένας το δώρο του άλλου, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσει η ευτυχία σας..».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου