Dedicated..

Στην αρχή δεν μπορείς να τους αναγνωρίσεις.. Είσαι πολύ μικρός για να αναγνωρίσεις τον οποιονδήποτε. Νιώθεις όμως το χάδι τους, κι ας μην ξέρεις τι σημαίνει. Τους βλέπεις να είναι εκεί, συνέχεια πάνω από το κεφάλι σου, και δεν μπορείς να καταλάβεις τον λόγο. Εκείνοι όμως, ξέρουν..

Στη συνέχεια μεγαλώνεις λίγο, αρχίζεις να λες τις πρώτες σου λέξεις και να τους φωνάζεις έτσι όπως πρέπει. Εκείνοι συνεχίζουν να είναι πάντα εκεί, πάνω από το κεφάλι σου και να σε προσέχουν.. Να σε κοιτάνε στα μάτια περιμένοντας να ζητήσεις κάτι για να σου το φέρουν. Εσύ νιώθεις καλά, νιώθεις όμορφα γι’αυτούς, αλλά και πάλι δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί το κάνουν, ούτε όμως και το σκέφτεσαι. Εκείνοι όμως ξέρουν..

Μετά μεγαλώνεις αρκετά.. Εκείνοι έχουν μεγαλώσει μαζί σου, όμως συνεχίζουν να κάνουν όλα όσα έκαναν, για όσο μπορούν και όπως μπορούν. Τώρα ξέρεις πως ο λόγος είναι η αγάπη που σου έχουν. Και τους αγαπάς και εσύ. Η σχέση σας πλέον είναι αδιάρρηκτη. Εσύ δεν γνωρίζω αν το ξέρεις. Εκείνοι όμως, ξέρουν.

Και τώρα πια, έχεις μεγαλώσει αρκετά. Και εκείνοι το ίδιο όμως. Μερικά πράγματα έχουν αλλάξει. Πλέον δεν χρειάζεσαι κανέναν να σε φροντίσει και να είναι πάνω από το κεφάλι σου. Και ακόμα κι αν μπορούν και θέλουν να σου το προσφέρουν, σε εκνευρίζει. Ίσως πάλι, να είναι εκείνοι που χρειάζονται την δική σου βοήθεια. Εσύ όμως, δεν μπορείς να συμβιβαστείς έτσι με αυτό. Δεν έχεις μάθει να είσαι εσύ πάνω από το κεφάλι τους και να τους φροντίζεις. Δεν μπορείς να διανοηθείς καν, πώς γίνεται να συμβεί κάτι τέτοιο: κάποιος να ζητάει και κάποιος άλλος απλά να δίνει. Κι όμως, αν γυρνούσες λίγο το χρόνο πίσω, θα έβλεπες πως αυτό έκαναν εκείνοι για σένα. Ακόμα κι αν δεν ήταν απαραίτητο, ακόμα κι αν δεν το ζητούσες. Κι όμως, αν εκείνοι σου το ζητήσουν τώρα, δεν θα το κάνεις. Τουλάχιστον όχι με ευχαρίστηση. Εσύ μάλλον ξέρεις γιατί.. Εκείνοι όμως δεν ξέρουν.

Η περιγραφή θα μπορούσε να αναφέρεται σε φύλακες – αγγέλους.. Όμως εσύ, τους φώναζες απλά «γιαγιά» και «παππού»..

Οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν. Συχνά γίνονται δύστροποι και μας ταλαιπωρούν. Η ζωή μας κάνει μερικές φορές να ξεχνάμε πράγματα που όχι απλά δεν «πρέπει» αλλά δεν μας κάνει και καλό να ξεχνάμε. Δεν πρέπει όμως να αφήνουμε πίσω μας όσα έχουν κάνει για εμάς και όσα μας έχουν δώσει. Πόσο έχουν συμβάλει στην προσωπικότητα μας, όχι μόνο στην παιδαγώγηση αλλά και στο να νιώσουμε ασφαλείς, αγαπητοί και δυνατοί.

Η δική τους αγάπη, είναι λίγο διαφορετική από όλων των άλλων.. Δεν ξέρω γιατί, έτσι όμως νιώθω.

Αφιερωμένο στον δικό μου μοναδικό παππού, που μας λείπει πολύ και σήμερα το συνειδητοποίησα και πάλι.. Αν και εκείνος δεν ζήτησε ποτέ τίποτα, ενώ έδωσε πολλά και θα μπορούσε να αρνηθεί τα πάντα για να τα δώσει σε κάποιον άλλον. Και γι’ αυτό είμαι σίγουρη. Τον θυμάμαι πάντα να με παρηγορεί και να μου λέει : «Εσύ δεν πρέπει να κλαις, τα δάκρυά σου είναι ακριβά..» Εκείνος όμως τα αξίζει. Εκείνος δεν το ξέρει, το ξέρω όμως εγώ..

Και ακόμα, στην αγαπημένη μας, δυναμική, μοναδική και «δεν μπορείς να φανταστείς» γιαγιά, με την ευχή να γίνει γρήγορα καλά και να συνεχίζει να μας κάνει και να μας λέει τα «δικά της» από το σπίτι της, υγιής..