"Free[d]art"

"Για ν’ αναπτυχθούν οι τέχνες πρέπει να θηλάσουν το γάλα της ελευθερίας."

~Friedrich Schiller~

Η τέχνη, σε όλες της τις μορφές, είναι η υψηλότερη, ευγενέστερη, θεία μορφή έκφρασης της ανθρώπινης φυλής. Η τέχνη αποτελεί πνευματικό και λυτρωτικό λειτούργημα.

Δεν είναι επάγγελμα και κανείς δε θα 'πρεπε να την αντιλαμβάνεται ως μέσο εξασφάλισης και αναγνωρισιμότητας.

Όλα τα αποκυήματα της τέχνης θα 'πρεπε να διακινούνται ελεύθερα, για όλους και χωρίς διακρίσεις. Ποιος μπορεί να βάλει τιμή σ' ένα καλλιτεχνικό έργο και να το διαθέσει ως εμπόρευμα;

Από πότε η έκφραση της ψυχής μετατράπηκε σε δημόσιες σχέσεις και οικονομικές συναλλαγές;

Ακούω για την πειρατεία της μουσικής, των ταινιών.. όλες αυτές τις γνωστές σε όλους απόψεις που τόσο ένθερμα υποστηρίζουν οι βιομηχανίες του θεάματος..

-Η βιομηχανία που ασχολείται με την ψυχαγωγία ονομάζεται βιομηχανία του θεάματος.

(Μα, "βιομηχανία της ψυχαγωγίας"; Αν είναι δυνατόν!!)

By the way..:

ψυχαγωγία < αρχαία ελληνική ψυχαγωγία < ψυχαγωγός (οδηγός των ψυχών των νεκρών < ψυχό- + ἀγωγός < ἄγω. ἄγω, οδηγώ την ψυχή σε κάτι ανώτερο..

"Δεν υπάρχει αληθινό έργο τέχνης, που να μην έχει συμβάλει στην εσωτερική απελευθέρωση των προσώπων που το γνώρισαν και το αγάπησαν."

~Albert Camus~

Με το ίδιο σκεπτικό, θα έπρεπε να διωκόμαστε όλοι όσοι αγοράζουμε έναν δίσκο, ή ταινία, ή βιβλίο και το δανείζουμε σε κάποιον φίλο μας. Γιατί αυτός ο φίλος μας πρέπει με τη σειρά του να πάει να αγοράσει αυτό που εμείς του δανείζουμε.

Κατανοώ πως άνθρωποι που εργάζονται πίσω από τους καλλιτέχνες -και δεν εννοώ τους managers και τους PR :> - αλλά όλους εκείνους τους ανθρώπους που βοηθούν στην ολοκλήρωση ενός έργου, στην επίτευξη ενός οράματος, πρέπει κάποιος να τους πληρώσει. Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να σας βρω λύση ΚΑΙ σε αυτό.

Ίσως γιατί τελικά όποιος εμπλέκεται στο χώρο του "θεάματος" θα 'πρεπε να το κάνει συνειδητά ως κατάθεση και λύτρωση ψυχής (για ψυχαγωγία μιλάμε άλλωστε), ως ερασιτεχνισμό και όχι ως κύριο επάγγελμα..

Αν και το θέμα εδώ δεν είναι τόσο η αγοραπωλησία αλλά η πλύση εγκεφάλου πως το public sharing σκοτώνει την τέχνη. Ας μη μπούμε καλύτερα στη διαδικασία να μετρήσουμε τί σκοτώνει την τέχνη πραγματικά, γιατί πολύ θα πικραθούμε..

Imagine no possessions..

I wonder if you can..

No need for greed or hunger..

A brotherhood of man.. Imagine all the people..

Sharing all the world..

I know, I know, ουτοπικό, αλλά όλοι για ένα όνειρο δε ζούμε..;;

The voice..

Εκείνος αδιάφορος περπατάει στο δρόμο.. Εκείνη –ρομαντική πάντα- απολαμβάνει τον ήλιο που φωτίζει την ημέρα της, που φωτίζει την ζωή της.. Την βλέπει ανέμελη όπως είναι, και χωρίς να το καταλάβει αφήνει το βλέμμα του να ξεκουραστεί πάνω της.. Και ξαφνικά γαληνεύει.. Εκείνη τον βλέπει να την κοιτάζει, και τα μάτια της αστράφτουν.. Ή μήπως ήταν τα δικά του που άστραψαν...?
Την πλησιάζει και στέκεται δίπλα της.. Την κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια και ο καιρός περνάει.. Και περνάει.. Και εκείνος την κοιτάζει στα μάτια.. Οι μέρες περνούν και εκείνη τον κοιτάζει στα μάτια..
Γιατί όμως δεν γίνεται τίποτα..? Και τι να γίνει? Κανείς δεν ξέρει.. Μερικές φορές, απλά δεν υπάρχει τίποτα να γίνει.. Γιατί απλά όλα είναι όμορφα έτσι ακριβώς όπως είναι.. Και έπειτα βρίσκουν μόνα τους τον δρόμο τους.. Εκείνοι όμως δεν το ξέρουν.. Δεν μπορούν να το καταλάβουν.. Και τα πράγματα μένουν έτσι.. Και όλα είναι τόσο σωστά και λάθος συγχρόνως..

Και τότε.. εκεί ακριβώς που ενώνονται τα βλέμματά τους, πετάγεται μία σπίθα.. και στον απόηχό της ακούγεται μία φωνή. Μία φωνή σοφή, ώριμη και τόσο, μα τόσο οικεία.. Τους είπε, «Όσο πιο σύντομα καταλάβετε ότι είστε ο ένας το δώρο του άλλου, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσει η ευτυχία σας..».

Dedicated..

Στην αρχή δεν μπορείς να τους αναγνωρίσεις.. Είσαι πολύ μικρός για να αναγνωρίσεις τον οποιονδήποτε. Νιώθεις όμως το χάδι τους, κι ας μην ξέρεις τι σημαίνει. Τους βλέπεις να είναι εκεί, συνέχεια πάνω από το κεφάλι σου, και δεν μπορείς να καταλάβεις τον λόγο. Εκείνοι όμως, ξέρουν..

Στη συνέχεια μεγαλώνεις λίγο, αρχίζεις να λες τις πρώτες σου λέξεις και να τους φωνάζεις έτσι όπως πρέπει. Εκείνοι συνεχίζουν να είναι πάντα εκεί, πάνω από το κεφάλι σου και να σε προσέχουν.. Να σε κοιτάνε στα μάτια περιμένοντας να ζητήσεις κάτι για να σου το φέρουν. Εσύ νιώθεις καλά, νιώθεις όμορφα γι’αυτούς, αλλά και πάλι δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί το κάνουν, ούτε όμως και το σκέφτεσαι. Εκείνοι όμως ξέρουν..

Μετά μεγαλώνεις αρκετά.. Εκείνοι έχουν μεγαλώσει μαζί σου, όμως συνεχίζουν να κάνουν όλα όσα έκαναν, για όσο μπορούν και όπως μπορούν. Τώρα ξέρεις πως ο λόγος είναι η αγάπη που σου έχουν. Και τους αγαπάς και εσύ. Η σχέση σας πλέον είναι αδιάρρηκτη. Εσύ δεν γνωρίζω αν το ξέρεις. Εκείνοι όμως, ξέρουν.

Και τώρα πια, έχεις μεγαλώσει αρκετά. Και εκείνοι το ίδιο όμως. Μερικά πράγματα έχουν αλλάξει. Πλέον δεν χρειάζεσαι κανέναν να σε φροντίσει και να είναι πάνω από το κεφάλι σου. Και ακόμα κι αν μπορούν και θέλουν να σου το προσφέρουν, σε εκνευρίζει. Ίσως πάλι, να είναι εκείνοι που χρειάζονται την δική σου βοήθεια. Εσύ όμως, δεν μπορείς να συμβιβαστείς έτσι με αυτό. Δεν έχεις μάθει να είσαι εσύ πάνω από το κεφάλι τους και να τους φροντίζεις. Δεν μπορείς να διανοηθείς καν, πώς γίνεται να συμβεί κάτι τέτοιο: κάποιος να ζητάει και κάποιος άλλος απλά να δίνει. Κι όμως, αν γυρνούσες λίγο το χρόνο πίσω, θα έβλεπες πως αυτό έκαναν εκείνοι για σένα. Ακόμα κι αν δεν ήταν απαραίτητο, ακόμα κι αν δεν το ζητούσες. Κι όμως, αν εκείνοι σου το ζητήσουν τώρα, δεν θα το κάνεις. Τουλάχιστον όχι με ευχαρίστηση. Εσύ μάλλον ξέρεις γιατί.. Εκείνοι όμως δεν ξέρουν.

Η περιγραφή θα μπορούσε να αναφέρεται σε φύλακες – αγγέλους.. Όμως εσύ, τους φώναζες απλά «γιαγιά» και «παππού»..

Οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν. Συχνά γίνονται δύστροποι και μας ταλαιπωρούν. Η ζωή μας κάνει μερικές φορές να ξεχνάμε πράγματα που όχι απλά δεν «πρέπει» αλλά δεν μας κάνει και καλό να ξεχνάμε. Δεν πρέπει όμως να αφήνουμε πίσω μας όσα έχουν κάνει για εμάς και όσα μας έχουν δώσει. Πόσο έχουν συμβάλει στην προσωπικότητα μας, όχι μόνο στην παιδαγώγηση αλλά και στο να νιώσουμε ασφαλείς, αγαπητοί και δυνατοί.

Η δική τους αγάπη, είναι λίγο διαφορετική από όλων των άλλων.. Δεν ξέρω γιατί, έτσι όμως νιώθω.

Αφιερωμένο στον δικό μου μοναδικό παππού, που μας λείπει πολύ και σήμερα το συνειδητοποίησα και πάλι.. Αν και εκείνος δεν ζήτησε ποτέ τίποτα, ενώ έδωσε πολλά και θα μπορούσε να αρνηθεί τα πάντα για να τα δώσει σε κάποιον άλλον. Και γι’ αυτό είμαι σίγουρη. Τον θυμάμαι πάντα να με παρηγορεί και να μου λέει : «Εσύ δεν πρέπει να κλαις, τα δάκρυά σου είναι ακριβά..» Εκείνος όμως τα αξίζει. Εκείνος δεν το ξέρει, το ξέρω όμως εγώ..

Και ακόμα, στην αγαπημένη μας, δυναμική, μοναδική και «δεν μπορείς να φανταστείς» γιαγιά, με την ευχή να γίνει γρήγορα καλά και να συνεχίζει να μας κάνει και να μας λέει τα «δικά της» από το σπίτι της, υγιής..

Να ευχηθούμε Χρόνια Πολλά στην αγαπημένη Δήμητρα Κλαδάκη [τυπικότητες my gooood ]!!

Ό,τι επιθυμεί στην αγκαλιά της να το βρεί!

Οι υπόλοιπες ευχές prive.

Και επειδή γιορτάζουν παγκόσμια την μέρα αυτή, γνωστή και ως "Η μέρα της Γυναίκας", χρόνια πολλά σε όοοοολες τις γυναίκες!!

Να μας χαίρεστε και να χαίρεστε!!

Καλημέρα!!

[Intermission]

I believe vocabulary released but yet imprisoned human communication within the confines of definitions and classification.

That's a pity 'cause we deserve so much more than that.

START FEELING, STOP TALKING.

I need to hear the silence..

Αξίζει...??

[Το κείμενο αναφέρεται σε όλα τα επίπεδα της ζωή μας.. ]

Υπάρχουν αυτά που θέλουμε να κάνουμε, κι αυτά που και να μη θέλουμε, δεν μπορούμε να αποφύγουμε.. Εκείνα που προσπαθούμε να αποφύγουμε, κι όμως για κάποιο λόγο, όλα δείχνουν πως πρέπει να γίνουν.. πως «θέλουν» να γίνουν.. Και εκείνα που προσπαθείς κάθε μέρα της ζωής σου να καταφέρεις και πιθανόν να μην τα καταφέρεις ποτέ.. Πράγματα που αν γίνουν θα μας κάνουν ευτυχισμένους, και άλλα που ήταν υπερεκτιμημένα.. ΠΑΝΤΑ όμως, κάθε φορά, σε ό,τι κι αν μας συμβαίνει, όσο καλό κι αν είναι, όσο όμορφα κι αν νιώθουμε γι’ αυτό, υπάρχει ένα αγκάθι.. Κάτι που ίσως μας πληγώνει, ίσως μας μπερδεύει, ίσως μας κάνει να αμφιβάλλουμε ή ίσως απλά – χωρίς να ξέρουμε το «γιατί» -απλά δεν είναι όπως το περιμέναμε.. Κι ας μην μπορούμε να περιγράψουμε πώς ακριβώς το περιμέναμε.. Προφανώς, είναι στη φύση μας να θέλουμε πάντα ένα ψεγάδι.. Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε.. Δεν είναι πάντα κάτι σημαντικό.. Είναι όμως.. Υπάρχει.. Και είναι αρκετό για να χαλάσει τη μαγεία.. για οτιδήποτε.. Είναι αυτό που μας κρατάει σε εγρήγορση.. Και είναι καλό.. Δεν το καταλαβαίνουμε πάντα όμως ότι αυτό είναι που μας κάνει να μην τα παρατάμε και να προσπαθούμε για το καλύτερο.. Αυτό που διώχνει τη σιγουριά και την σταθερότητα και φέρνει..τη ζωή.. Γιατί κανείς δεν γοητεύεται από την τελειότητα, αλλά από την αναζήτησή της..

Και είναι τόοοοοσο μεγάλο το ταξίδι για να την βρείς.. Γιατί δεν θα την βρείς ποτέ.. Και ενώ το ξέρεις, πάντα θα την αναζητάς.. Και έτσι, η «μαγεία» που λέγαμε πριν.. είναι πάλι εδώ.. Χάρη σε αυτό το «αγκάθι», που είναι πάντα εκεί, να μας θυμίζει πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν γίνεται όπως το ονειρευτήκαμε, τίποτα δεν είναι όπως νομίζουμε.. Πάντα όμως, ελπίζουμε να είναι, όχι δεδομένο, αλλά έστω και λίγο μόνο, δικό μας, λίγο καλύτερο απ 'ο,τι ονειρευτήκαμε, λίγο καλύτερο απ 'ό,τι νομίζαμε.. Ό,τι δεν έχει την αναμενόμενη εξέλιξη, δε σημαίνει ότι δεν θα φέρει το ζητούμενο αποτέλεσμα.. Ίσως φέρει πιο δυνατό αποτέλεσμα.. Και όλα αυτά, επειδή εκείνο το «αγκάθι» της ανησυχίας δεν μας άφησε να αποκοιμηθούμε ναρκωμένοι από κάτι που δεν υπάρχει.. Κι αν αυτό το «αγκάθι» σας φαίνεται πολύ δύσκολο για να το χειριστείτε, πολύ μεγάλο για να το ελέγξετε, πολύ αιχμηρό για να το σπρώξετε μακριά σας, τότε πρέπει να αναρωτηθείτε.. Είναι αρκετό αυτό το μικρό «αγκάθι» για να σας κάνει να τα παρατήσετε?? Αξίζει να εγκαταλείψετε αυτό που αισθάνεστε, σε οποιαδήποτε κατάσταση, γιατί δεν μπορείτε να το χειριστείτε? Και τελικά, αξίζει να τα χάσετε όλα, γιατί απλά δεν προσπαθήσατε?? Δεν είμαι εδώ για να συμβουλέυσω (obviously.. ),αλλά για να αναρωτηθώ.. Όμως, μπορώ να τονίσω το προφανές: Πόσο χαζό είναι όταν εγκαταλείπεις κάτι γιατί «δεν ήταν αυτό που περίμενες», ή γιατί «δεν θα πετύχει, το ξέρεις», ή γιατί «μάλλον δεν είναι σωστό».. Και δεν μιλάω για κάτι συγκεκριμένο. Μπορεί να είναι μία δουλειά που δεν τολμήσατε, ένας έρωτας που φοβηθήκατε, μία φιλία που αγνοήσατε..

Θυμήσου..

Για να το προσέξεις, σου φάνηκε αρκετά καλό..

Για να το διαλέξεις, ήταν όντως αρκετά καλό..

Για να σε απασχολεί, μάλλον το θέλεις..

Και.. Για να το έχεις στο μυαλό σου όση ώρα διαβάζεις αυτό το κείμενο, όντως το θέλεις.

ΟΜΩΣ, ακόμα κι αν όλα αυτά σας φαίνονται κινέζικα, και τίποτα συγκεκριμένο δεν σκέφτεσαι τόση ώρα, είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα τα κατανοήσετε, γιατί θα τα νιώσετε.. Όχι γιατί είμαι ο Einstein και έχω δίκιο, αλλά γιατί όλοι περνάμε από τις ίδιες φάσεις κάποια στιγμή.. Ή τουλάχιστον, έτσι πιστεύω εγώ..

Μέχρι τώρα, ό,τι με έκανε και με κάνει χαρούμενη, ήρθε εκεί που δεν το περίμενα.. Εξελίχθηκε ενώ δεν το περίμενα, και έτσι όπως ΔΕΝ περίμενα.. Γιατί λοιπόν να πιστεύω, ότι αυτό που περίμενα ήταν το καλύτερο για μένα..? Το παρελθόν με διαψεύδει..

Περίεργο όμως κάθε φορά, όσα «σχέδια μάχης» κι αν σκεφτώ για να οργανώσω τη σκέψη μου, στο τέλος όλα μου φαίνονται τόσο περίπλοκα χωρίς λόγο.. Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα.. Όταν ακούς την καρδιά σου να χτυπάει, ξέρεις πως ζείς.. Κι αν κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, την κάνει να χτυπάει ακόμα πιο δυνατά, ξέρεις πως έτσι πρέπει να ζείς..

As long as your heart's beating.. You ‘re right..

Οι τρεις Ευχές

Κάποτε, ένας άντρας άνοιξε τα μάτια του στη μέση του πουθενά.
Γύρω του, ανακάλυψε, δεν υπήρχε τίποτα γνώριμο.
Μόνο μια άγνωστη ηλικιωμένη -άσχημη και ρακένδυτη, με τα μαλλιά της γεμάτα κλαριά και άλλα παράξενα πράγματα που κινούνταν ανάμεσα στις γκρίζες τούφες- που τον κοιτούσε υπομονετικά.
"Λοιπόν"; τον ρώτησε βαριεστημένα, σαν να τον ήξερε από πάντα, "ποια είναι η τρίτη σου ευχή";
"Ποια τρίτη ευχή"; ψέλλισε ο άντρας. "Ποια είσαι; Πού βρισκόμαστε; Γιατί δε θυμάμαι ούτε τ' όνομά μου";
Η γριά γυναίκα χαμογέλασε.
"Είχες τρεις ευχές", του είπε. "Η δεύτερη ήταν να ξεχάσεις ποιος είσαι και τι σε έφερε ως εδώ. Πραγματοποίησα το θέλημά σου. Τώρα, πρέπει να μου πεις την τρίτη σου ευχή".
Ο άντρας κοίταξε ξανά γύρω του. Έπειτα κοίταξε τη γυναίκα.
"Θέλω να θυμηθώ ποιος είμαι", είπε αποφασιστικά.
Η γυναίκα γέλασε μ' έναν κούφιο, ξερό ήχο. Χτύπησε τα δάκτυλά της και ο άντρας ένοιωσε σαν να τραβιόνταν οι σκιές που θόλωναν το μυαλό του.
Η γερόντισσα άρχισε να εξαφανίζεται..
"Περίεργο", άκουσε τη φωνή της να λέει πριν χαθεί ολότελα από μπροστά του, "αυτή ήταν και πρώτη σου ευχή"!

[Taken from "Mystery" magazine]