Δεν φτάνει να θέλεις μόνο. Πρέπει και να μπορείς..*

Ήταν μια ήρεμη νύχτα όταν έγινε. Όπως όλες οι προηγούμενες νύχτες της ζωής μου.
Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα επακολουθούσε. Κανένα σημάδι.

Αλλά, ποιος ξέρει να διαβάζει τα σημάδια πια;

Όλα στριφογύρισαν σαν τα φύλλα των μοναδικών μου σημειώσεων στη δίνη κάποιου ύπουλου, αναρχικού ανέμου που δεν ένιωσα να έρχεται και κάθισαν στο έδαφος, κάτω από την σκόνη.
Και εγένετο συναίσθημα. Αναρχία. Πανικός.
Η επίκτητα αυθόρμητη αίσθηση πως όλα έπρεπε ν' αναδιοργανωθούν όπως ακριβώς μου παραδόθηκαν.
Και ύστερα βαθιά ανάσα. Παρατήρηση.

Με την πρώτη ματιά τα φύλλα φάνηκε να έχουν πάρει τυχαία θέση. Κι όσο ακούσιο κι αν έμοιαζε αυτό το φαινομενικά ασήμαντο στροβίλισμα, όλα άλλαξαν απότομα, ταυτόχρονα, χωρίς να μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν στοιβαγμένα αρχικά. Όσο καλά κι αν τα είχα μελετήσει. Σαν να είχε αλλάξει και το νόημά τους μαζί με τη σειρά..

Και όλα όσα πίστευα πως ήξερα μέχρι τώρα, όλα όσα κόπιασα μέσα από την ακλόνητη, δογματική τους αρίθμηση να μάθω, είχαν αλλάξει για πάντα. Ανακαλύπτοντας μια νέα ερμηνεία όλων αυτών που τόσο καιρό είχα μπροστά στα μάτια μου, ακατανόητα στην αρχή, σαν δ ι ά σ π α ρ τ α κομμάτια ενός περίεργου παζλ, βρέθηκα μετέωρη μπροστά στο άγνωστο.

Και τότε.. ζεστασιά. Ένας νέος, πολύχρωμος κόσμος, μέσα απ' τις ίδιες ακριβώς ασπρόμαυρες σελίδες. Ήταν εκεί απ' την αρχή. Περιμένοντας υπομονετικά αυτό τον άναρχο άνεμο να τα ελευθερώσει. Ν' αποκαλύψει τα σημάδια. Όλα τα σημάδια πως υπάρχουν ανεξερεύνητα, κρυμμένα μυστικά κάτω από τις προφανείς χιλιοδιαβασμένες λέξεις.

Ενθουσιάστηκα. Ένιωσα μια ακατανίκητη ορμή να βουτήξω στο άγνωστο. Αλλά ξαφνικά ένιωσα μια δύναμη να με τραβάει λίγο πριν αφεθώ στο κενό.. Κάτι μ' επανέφερε πίσω στην ασφάλεια της ίδιας, ήρεμης νύχτας. Ταράχτηκα. Δεν ήξερα αν νιώθω θυμό ή ανακούφιση. Και τότε αναρωτήθηκα..

Ξέρω να διαβάζω τα σημάδια πια;

Μπορώ?

..a piece of stardust and magic..

Δε θα πω πολλά. I just need to get it out.

Μαγεία. Υπάρχει παντού.. Όπου κι αν κοιτάξεις, σ' ό,τι κι αν ακούσεις, σ' όποια εμπειρία σε κάνει να νιώσεις ζωντανός, μπορείς να βρεις κάτι μαγικό..

[That's the thing with magic. You 've got to know it's still here, all around us, or it just stays invisible for you.] ~Charles de Lint~

Ή μήπως βρίσκεται ήδη μέσα μας, waiting to be discovered.. to be believed in?

[We do not need magic to change the world. We carry all the power we need inside ourselves already. We have the power to imagine better.] ~J. K. Rowling~

Όποια εξήγηση κι αν ισχύει, κλείσε τα μάτια και ανέπνευσε. Μην προσπαθείς να εξηγήσεις..

[Genius is another word for magic and the whole point of magic is that it is inexplicable.] ~Margot Fonteyn~

Πίστεψε. Δεν ξέρεις τι μπορεί να χάνεις.. Γιατί μερικές φορές το ουράνιο τόξο είναι μπροστά στα μάτια μας. Απλά εμείς δεν ξέρουμε να το δούμε..

[Dream no small dream; it lacks magic. Dream large. Then make the dream real.] ~Donald Wills Douglas.]

Κι επειδή εμένα η μαγεία μου βρίσκεται μέσα στη μουσική και γυρίζω πάντα σ' αυτήν [όχι ότι φεύγω και ποτέ] όταν έχω ανάγκη τη χρυσόσκονή μου, μοιράζομαι μαζί σας a piece of stardust and magic..

Shhh.. close your eyes..

No warning sign, no alibi..

We faded faster than the speed of light..

Took our chance, crashed and burned.

No, we'll never ever learn..

I fell apart, but I got back up again..

And then I fell apart, but got back up again, yeah..

We both could see crystal clear

That the inevitable end was near..

Made our choice, a trial by fire

To battle is the only way we feel alive..

I fell apart, but got back up again..

And then I fell apart, but got back up again..

And then I fell apart, but got back up again..

away oh, away oh, away oh, away oh, away oh, away oh..

So here we are, the witching hour..

The quickest tongue to divide and devour.

Divide and devour..

If I could end the quest for fire

For truth, for love, for my desire..

My desire..

And I fell apart, but got back up again..

away oh, away oh, away oh, away oh, away oh, away oh

away oh, away oh, away oh

I fell apart, I fell apart, I fell apart, I fell apart..

I fell apart, But got back up again..

**This is the end..Beautiful friend.. **

Προχθές μόλις ανακοινώθηκε ο θάνατός της. Γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν άλλα τόσα. Επειδή λοιπόν νευριάζω όταν διαβάζω #@$&$%#, θα ήθελα έχοντας αυτό εδώ το βήμα, να εκφράσω κι εγώ την άποψή μου περί του γεγονότος αυτού [ ναι, όταν μιλάω έτσι, σημαίνει υψηλά επίπεδα πίεσης. ] . Δε λέω ότι οι άλλοι έχουν άδικο και εγώ έχω δίκιο επειδή είμαι έξυπνη και τα ξέρω όλα. Διάβασε όμως και πες μου.

Διάβασα ότι δεν πειράζει, γιατί έτσι κι αλλιώς «πρεζάκι» ήταν.. Ότι ήταν κακό παράδειγμα έτσι κι αλλιώς.. Ότι «κάτι τέτοιοι» χαλάνε την μουσική βιομηχανία.. Ότι άνθρωποι από ναρκωτικά πεθαίνουν κάθε μέρα, τώρα το κάναμε θέμα.. Ότι τους εθισμένους που βλέπουμε στους δρόμους, τους βρίζουμε γιατί μας χαλάνε την αισθητική, ενώ γι’ αυτή «την πλούσια ναρκομανή τραγουδίστρια που δεν ήξερε τι της γίνεται» κλαίμε. Και φυσικά το αποκορύφωμα, την τρελή σύγκριση με το υπόλοιπο “27 Club” , Cobain, Morrison, Hendrix και λοιπούς.

Το ότι, το να κάνεις καταχρήσεις, να είσαι εθισμένος, στην ουσία να έχεις πρόβλημα με την ζωή σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μειώνει την αξία της ύπαρξής σου, δεν το γνώριζα η αλήθεια είναι. Κάποιοι από εμάς μάλλον, είναι πιο άξιοι να ζούν από κάποιους άλλους.

Επίσης κάτι που δεν ήξερα, είναι ότι ένας αποτελεσματικός και βολικός τρόπος να απομακρύνεις το παιδί σου από τα κακά παραδείγματα είναι το κακό παράδειγμα να .... πεθάνει. Σωστά γιατί όχι. Δεν φταίω εγώ που το παιδί μου κάνει κάτι άσχημο, δεν φταίω καθόλου που δεν το βοηθάω, που δεν του μαθαίνω, που δεν προσπαθώ. Δεν φταίει ίσως το ότι μπορεί με όλη την καλή μου καρδιά, να έκανα κάτι λάθος και να πήρε τον δύσκολο δρόμο. Όχι. Φταίνε τα παραδείγματα.

«Κάτι τέτοιοι» που λές, φίλε μου, που χαλάνε σύμφωνα με την άποψή σου την μουσική βιομηχανία, είναι αυτοί, που μέσα από αυτά που πέρασαν και περνάνε, γράφουν για τη ζωή, γράφουν για σένα, για να σε συντροφεύουν όταν θέλεις να τα σπάσεις όλα, όταν σαν έφηβος ένιωθες ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει, όταν σαν πληγωμένος νιώθεις ότι δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Αυτοί, μέσα από την «ζάλη» τους, μέσα από την άθλια ποιότητα ζωής, εμπνέονται, και γράφουν κομμάτια που αν ξέρεις από καλή μουσική, θα ακούς για πολλά χρόνια [ Δεν μιλάω μόνο για ροκ καλλιτέχνες.. Αναφέρομαι σε εθισμένους καλλιτέχνες, και δεν υπάρχουν φυσικά μόνο στη ροκ σκηνή ].

Ναι, άνθρωποι από ναρκωτικά, πεθαίνουν κάθε μέρα. Και εσένα που σε ενδιέφεραν τα παραδείγματα που λέγαμε παραπάνω, θα έπρεπε να καταλαβαίνεις ότι η προβολή του θανάτου κάποιου από ναρκωτικά, δείχνει ότι είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι ένας τρόπος, να περάσει ένα μήνυμα. Δεν λυπάται κανείς την Amy περισσότερο από κάποιον άλλο εθισμένο. ΌΜΩΣ, έτυχε να γνωρίσεις κάτι από αυτήν μέσω της μουσικής της, συνεπώς είναι λογικό να σε αγγίζει ο θάνατός της. That’s all.

Και φτάνω στο σημείο φωτιά. Το σημείο, με αφορμή το οποίο ξεκινούν όλα τα σχόλια:27 Club. Τι είναι αυτό για όσους δεν ξέρουν. Είναι ΑΠΛΑ, μία ομάδα από μουσικούς της ροκ, που πέθαναν όλοι στην ηλικία των 27 ετών. Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain και ακολουθούν και άλλοι πολλοί, μαζί πλέον και η Amy Winehouse. Το κριτήριο για να καταταχθεί κάποιος στην ομάδα αυτή, είναι απλό. Μουσικός, ροκ, θάνατος, ηλικία 27. Τελεία. Παύλα. Καμία σύγκριση μουσικά, καμία σύγκριση γενικά.

Το πόσο μεγάλο ταλέντο ήταν, τι πρόσφερε, τι μπορούσε να προσφέρει ακόμα, δεν ξέρω αν πρέπει να το θίξω. Κάποια πράγματα είναι υποκειμενικά. Κι εγώ δεν την άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν μπορώ όμως να μην δω την επιρροή που είχε σε επόμενους καλλιτέχνες, όπως η Duffy [που μου άρεσε πολύ] ή την Adele [που την λατρεύω]. Δεν μπορεί να μη δεί κανείς ότι άνοιξε νέους δρόμους για την soul-jazz, και μας έκανε να δούμε αυτό το είδος μουσικής με άλλο μάτι. Αυτό, είναι επιτυχία, σε περίπτωση που δεν το ξέρεις. Έχουν μιλήσει γι’ αυτήν και για την επιτυχία της πολλοί άνθρωποι, μουσικοί και μη, δεν θα το κάνω εγώ. Αν θέλεις, μπορείς να ψάξεις, να διαβάσεις κάτι παραπάνω, πριν κρίνεις έτσι απλά, την επόμενη φορά.

Να πώ επίσης, ότι δεν ζούσες όταν «έφυγε» ο Morrison, για να ξέρεις τι έλεγαν τότε. Αν ψάξεις λίγο και αφήσεις ανοιχτό το μυαλό σου, θα δείς ότι και για εκείνον έλεγαν διάφορα «γαλλικά», και εκείνος έκανε πολλά πάνω στη σκηνή μέχρι να τον κατεβάσουν σηκωτό κλπ κλπ. Εκείνος ήταν σε μια άλλη εποχή, στην εποχή της αντίδρασης και της αλλαγής. Τώρα θέλεις πολιτισμό, δεν θέλεις τέτοια. Μόνο που και τώρα σε μια εποχή αντίδρασης και αλλαγής βρίσκεσαι. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν έκανα καμία σύγκριση, απλώς αναφέρω κάποια πράγματα, που διάβασα σε σχόλια, σαν σύγκριση με την Amy.

Αυτά είχα να πώ. Αν σου τα έλεγα face to face θα έλεγα κι άλλα σίγουρα [μιλάω πολύ,οκ, μην τα ξαναλέμε..]. Το θέμα δεν είναι η Amy, ούτε ο Morrison. Το θέμα είναι καταρχάς, το πόσο κρίμα είναι που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν την ίδια τους την ύπαρξη, και πνίγονται από αυτήν, οπότε και την καταστρέφουν, στερώντας από όλους εμάς τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους. Και κατά δεύτερον, το πόσο αφ’υψηλού βλέπουμε το τραγικό, όταν είναι μακριά μας.

Σε μερικά χρόνια, θα δούμε πιο καθαρά ποιός αξίζει ή όχι μουσικά. Η ζωή όμως, έχει την ίδια αξία για όλους.

Είναι μεγάλο γεγονός, τραγικό γεγονός και μακάρι να διδάξει τους υπολοίπους να είναι πιο προσεκτικοί [αμφίβολο..] . Μην το υποτιμάς, σε λίγα χρόνια θα το συζητάς ακόμα. Δες το όπως είναι, αντιμετώπισέ το έτσι. Αν σε ενδιαφέρει, καλώς. Αν όχι, προσπέρασέ το. Δεν χρειάζεται να έχεις άποψη για όλα. Δεν πειράζει να μην ξέρεις κάτι. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι καλύτερος από τον άλλον. Ηρέμησε.

[Ναι, κάποτε ήταν έτσι.. ]

**Και για να αφήσω λίγο τον "τσαμπουκά" και να γυρίσω στο γνωστό μου ύφος, η Janis Joplin είπε κάποτε σε έναν κριτικό-βιογράφο: "People, whether they know it or not, like their blues singers miserable. They like their blues singers to die afterwards."

Η ζωή χωρίς το δράμα, δεν μας αρέσει. Χρόνια τώρα. Κι όταν δεν υπάρχει, το δημιουργούμε.. Και κάπου εκεί αρχίζει η αυτοκαταστροφή. Γι’ αυτό να προσέχεις.. **

Τα συμπεράσματα δικά σας..

Σας φιλώ,

Felizol.

**Μαγεία..(?) **

**Το συγκεκριμένο κείμενο ήταν επίλογος από κάτι που είχα γράψει και είχα σκοπό να αναρτήσω. Σήμερα ανέτρεξα σε αυτό για τους δικούς μου λόγους και αποφάσισα να το βάλω μόνο του..Γιατί έτσι..**

Όλοι μας έχουμε αστείρευτη ψυχή. Η ψυχή μας πετάει και πάντα παίρνει δυνάμεις από παντού, χωρίς εμείς να το καταλάβουμε, χωρίς εμείς να το επιδιώκουμε. Μαγεία. Και όταν πέφτεις κάτω και δεν μπορείς να σηκωθείς, όταν κλαίς, όταν νιώθεις να σε κόβουν στα δύο, αυτή η ψυχή, με όλη της τη δύναμη, βρίσκει τρόπο να σε γιατρέψει. Μαγεία. Κι αν εσύ αρνείσαι και δεν θέλεις, αν εσύ δεν μπορείς να την ακούσεις, αυτή σου φωνάζει δυνατά, μέχρι να την ακούσεις. Και πάντα, μα πάντα την ακούς. Μαγεία. Κι αν την φροντίζεις και την κρατάς καθαρή δυναμώνει και δεν μπορεί κανείς να σου την πάρει. Εκεί μέσα, στο βάθος της, είναι κρυμμένη η δική σου αλήθεια. Αυτή που τροφοδοτεί όλα αυτά και συγχρόνως προστατεύεται από όλα αυτά. Μαγεία. Την δική σου αλήθεια λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να σου την πάρει, ακόμα κι αν το θέλεις, κανείς δεν μπορεί. Έτσι είσαι φτιαγμένος/η. Γιατί έτσι είναι η ζωή.. Μαγεία.

Αυτή είναι η δική μου αλήθεια. Μπορεί να σας φαίνεται παιδικό, μπορεί να σας φαίνεται ρομαντικό.. «Στη ζωή», λέει, «δεν είναι όλα θεωρητικά. Η ζωή έχει προβλήματα, έχει έγνοιες, υποχρεώσεις, έχει δυστυχία. Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με την ψυχή μου», λέει, «αυτά είναι για όσους δεν έχουν τι να κάνουν. Εγώ, είμαι σοβαρός, δεν είμαι ονειροπόλος», λέει.

Πές του, να θυμηθεί την τελευταία φορά που μέσα στο χαμό των προβλημάτων του, με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να πολεμήσει. Πές του, να θυμηθεί πόσο πιο ευτυχισμένος ήταν όταν το βράδυ που έπεφτε να κοιμηθεί δεν σκεφτόταν τίποτα, απλά προσπαθούσε να ακούσει την καρδιά του. Πες του, πως κάθε μέρα, στέκεται γερός στα δύο του πόδια, όχι επειδή έχει πόδια, αλλά επειδή έχει ψυχή. Ξέρω ανθρώπους, που έχουν λιγότερα και στέκονται πιο περήφανοι από τους πλήρως υγιείς, γιατί έχουν ψυχή. Πές του, πως ακόμα κι αν όλα αυτά είναι ρομαντικά, ουτοπικά, ακόμα κι αν ονειρεύομαι, δεν το κάνω για μένα, αλλά γι’αυτό που έχω μέσα μου. Δεν θα με βοηθήσει να μην κάνω λάθη όπως αυτός, δεν θα με βοηθήσει να μην πληγωθώ. Αλλά θα με βοηθήσει να σηκωθώ όταν πέσω και θα με γιατρέψει. Και πές του, πως κάθε βράδυ εγώ, θα ακούω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και θα χαίρομαι γι’αυτό. Δεν ξέρω γιατί.. Μαγεία.

*It’s your truth that can never be taken. So feel free to let them know it.. *

Σας φιλώ γλυκά,

Felizol.

Εύχομαι μία μέρα..**~

Εύχομαι μία μέρα να βρεις το θάρρος και να πεις αυτά που νιώθεις.. Στον φίλο σου, στη φίλη, στον κολλητό, στην κολλητή, στη μαμά σου, στον μπαμπά σου, στον αδερφό σου, στην αδερφή σου..

Να πεις ότι αγαπάς, ότι ερωτεύεσαι, ότι θυμώνεις, ότι λυπάσαι, ότι κλαίς μερικές φορές, ότι ενθουσιάζεσαι με κάτι ασήμαντο, ότι πονάς, ότι έχεις παράπονα, ότι νιώθεις στιγμές ευτυχίας χωρίς να ξέρεις γιατί, ότι νιώθεις εύθραυστος-η, ότι νιώθεις πως μπορείς να αντέξεις τα πάντα, ότι μετανιώνεις, ότι αναπολείς, ότι σου λείπει κάτι, ότι τα έχεις όλα.

Να μιλήσεις για τις νύχτες που πέρασες κάνοντας όνειρα, να πεις τα όνειρα αυτά, να μη φοβηθείς ότι θα σε κρίνουν, να μη σε νοιάζει ακόμα κι αν το κάνουν. Να ανοίξεις την καρδιά σου περήφανος-η γι’ αυτά που έχεις μέσα σ’αυτήν, χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή αλλά με πάθος.

Εύχομαι να βρεις τις λέξεις και να το κάνεις. Εύχομαι μια μέρα να βρείς το θάρρος και να το κάνεις. Και εύχομαι να είμαι κι εγώ εκεί για να σε δω. Και πού ξέρεις.. Ίσως μου δώσεις τη δύναμη να το κάνω κι εγώ..

Σας φιλώ,

Felizol.

Ρε, νιώθεις...??

Εσύ φίλε μου εθνικιστή, που αγαπάς τη χώρα σου, την πατρίδα σου και δεν θέλεις κανέναν ξένο μέσα σε αυτή, εσύ που τιμάς όσους αγωνίστηκαν για να είναι αυτό το κράτος ελληνικό και ελεύθερο, είσαι ο ίδιος που βάζεις την ελευθερία σου σε δεύτερη μοίρα όταν σου προσφέρουν χρήματα, αυτός που δοξάζεις όσους σου στέρησαν την ελευθερία του λόγου κάποτε, για να σου δώσουν μερικά χρήματα παραπάνω. Μόνο έτσι θα ήσουν ευχαριστημένος φυσικά, χωρίς κανένα παράπονο, χωρίς να σκέφτεσαι να αντιδράσεις σε κάτι, αφού θα είχες «λεφτά». Και έτσι θα μπορούσαν να σε κάνουν ότι θέλουν.

Κι εσύ φίλε μου αναρχικέ, που στο όνομα της αναρχίας καις τα πάντα, χωρίς να ξέρεις γιατί το κάνεις, εσύ που αμφισβητείς οτιδήποτε κάνει ένα κράτος, ακόμα και αν είναι καλό, απλά και μόνο επειδή πρέπει να αντιδράσεις, εσύ που αποζητάς την απόλυτη ελευθερία και δεν συνειδητοποιείς το χάος που θα προέκυπτε, είσαι ο ίδιος που λειτουργείς εκ του ασφαλούς, και ζείς μέσα στο κράτος με όσα αυτό σου προσφέρει, παρ’όλο που τα αμφισβητείς.

Κι εσύ αναποφάσιστε, που πότε υποστηρίζεις τον έναν και πότε τον άλλον, εσύ που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, ποιος φταίει, ποιος καίει, ποιος κλέβει. Εσύ που στο τέλος αποφασίζεις να μην ασχολείσαι, όμως ψηφίζεις, συμμετέχεις σε πολιτικές κουβέντες, και δημιουργείς επιχειρήματα από το πουθενά, απλά για να διαφωνήσεις, είσαι ο ίδιος που θα γίνει εθνικιστής όταν του κατηγορήσουν τη χώρα του, αυτός που θα θέλει να βάλει φωτιά σε όλη τη χώρα ΤΟΥ μόλις τον πνίξουν τα χρέη.

Γιατί πρέπει να διαλέξω? Γιατί πρέπει να είμαι πότε το ένα και πότε το άλλο? Γιατί πρέπει να με θεωρείς εθνικιστή, αναρχικέ, αν πω ότι είμαι περήφανη για τη χώρα μου? Ναι, 32839828 χρόνια πριν,κάναμε «παπάδες», τώρα μας κοροϊδεύει το σύμπαν. So what? Όχι πανέξυπνε «ξερόλα» που διαβάζεις ιστορία και «ξέρεις», δεν νομίζω ότι είμαι ο Περικλής. Ναι, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, μπήκαν διάφοροι λαοί στη χώρα μας και το DNA μου μπορεί να μην είναι 10000000% ελληνικό. Και? Αφού με χώρισες σε κομμάτια, και με έβαλες στα σύνορα μιας χώρας, ανήκω εδώ. Και όσο ανήκω κάπου, θα το υποστηρίζω αυτό το «κάπου». Είτε λέγεται Ελλάδα, είτε λέγεται πλανήτης Goofy.

Γιατί πρέπει να είμαι ο κακός της υπόθεσης αν διαδηλώσω? Γιατί να με κοιτάξεις με μισό μάτι, λες και σου λέω ότι πάω να βάλω φωτιά? Ξέρεις, άσχετα με αυτά που βλέπεις και ακούς, οι πορείες γίνονται για άλλο λόγο. Εκεί πάνε άνθρωποι που αγωνίζονται για κάτι καλύτερο, που δεν είναι ευχαριστημένοι και το δείχνουν. Που δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Και μερικές φορές, όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα, ίσως και να ξεφεύγουν και να γίνονται επεισόδια που εσένα εξουσιαστή δεν σου αρέσουν. Αλλά ξέρεις κάτι? Κάποτε μας μάθαιναν στο σχολείο, ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε, γιατί και οι πρόγονοί μας έτσι έκαναν, αγωνίζονταν και τώρα είμαστε ελεύθεροι. «Δεν είναι το ίδιο», σκέφτεσαι. Προφανώς και δεν είναι το ίδιο. Είναι πολύ χειρότερο να σε κακομεταχειρίζονται «πατριώτες».

Δεν ξέρω αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω κάτι. Ξέρω ποιό θα διάλεγα, αλλά κανένα δεν με καλύπτει. Και κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να καλύπτει κανέναν. Γιατί είναι ακραία. Ακόμα κι αν νομίζεις ότι είσαι στη μέση, κάνεις λάθος. Δεν υπάρχει μέσον, απλά πότε γέρνεις από τη μία και πότε από την άλλη. Και αυτό κρατάει χρόνια, και αντί να σκέφτεσαι τι μπορεί να κάνεις για να ζήσεις καλύτερα, κάθεσαι και σκέφτεσαι ποιός φταίει. Δεν πρόκειται να καταφέρεις να πείσεις τον διπλανό σου να ακολουθήσει αυτό που πιστεύεις. Δεν υπάρχει και λόγος. Απλά έχε τα μάτια σου ανοιχτά.

Σήμερα είναι οι φοιτητικές εκλογές για το 2011. Κάποτε συμμετείχα, δεν θα σ’το κρύψω. Όχι συνειδητά όμως και όχι τόσο ενεργά. Κυρίως όμως όχι συνειδητά και σε αυτό θέλω να σταθώ. Μπορεί να είσαι φοιτητής, μπορεί να ήσουν κάποτε. Δεν θα σου πω μην πας να ψηφίσεις, ούτε φυσικά και τί να ψηφίσεις. Δεν θα σχολιάσω το κατά πόσο πρέπει να υπάρχουν αυτά μέσα στις σχολές, είναι άλλο μεγάλο θέμα. Θα σου πώ όμως, αν έχεις αποφασίσει να το κάνεις, να σκεφτείς το γιατί το κάνεις. Αν υπάρχει λόγος και το κάνεις συνειδητά, να πας. Αν το κάνεις επειδή σου είπαν, καλύτερα να πας για καφέ. Μακριά από τη σχολή σου. Με το κινητό κλειστό για ευνόητους λόγους. Υπάρχουν εκεί μέσα, πολλά-->παιδάκια<-- που υποστηρίζουν τυφλά το μπλε, το πράσινο και το κόκκινο, και δεν ξέρουν τι-πο-τα για το τι σημαίνουν όλα αυτά και τι αντιπροσωπεύουν. Όχι δεν σου λέω ότι ξέρω εγώ. Αλλά δεν ξέρουν ουτε εκείνοι. Γι’ αυτό μην τους αφήνεις να σε πωρώνουν και να σε κατευθύνουν σε κάτι που δεν ξέρεις αν σε αντιπροσωπεύει. Θυμώνω και γίνομαι έξαλλη όταν βλέπω νέα παιδιά, μικρότερα και από εμένα, να λένε και να υποστηρίζουν τόσο ακραίες απόψεις, ανίκανοι να δούν και από την άλλη πλευρά, ανίκανοι να καταλάβουν το κακό που μπορεί να προκαλεί αυτό που εξυμνούν, ανίκανοι να κυβερνήσουν κάποτε αυτή τη χώρα. Κάποτε δεν ήμουν σε θέση να το καταλάβω, τώρα όμως το βλέπω καθαρά. Εύχομαι να το δείς κι εσύ.

“Man is free at the moment he wishes to be.”

Voltaire

Χαιρετώ,

Felizol.

Is it a...Date..?? **

Έβλεπα μία ταινία λοιπόν..

Θα σας πώ στο τέλος ποια.. Το θέμα είναι ότι δεν είναι η κλασική αισθηματική που όλα ξεκινάνε με ένα ρομαντικό ραντεβού, και όταν το ζευγάρι το επιχειρεί, το παρουσιάζουν σαν να είναι μεγάλο θέμα.

Λίγα θα καταλάβατε από όσα είπα, όμως, βλέποντας τις σκηνές αυτές, μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: Πού πήγαν όλα εκείνα τα ρομαντικά απογευματινά ραντεβού?

Οκ.. Οι εποχές έχουν αλλάξει.. Δεκτό. Και φυσικά δεν είμαστε όλοι μας ρομαντικοί. Δεκτό. Επίσης πλέον οι άνθρωποι γνωρίζονται με διάφορους τρόπους, διασκεδάζουν με διαφορετικούς τρόπους, οπότε το «ραντεβού» είναι λίγο γλυκανάλατο για τα σημερινά δεδομένα. Ποιός ο λόγος να την περιμένεις σε ένα σημείο, να έρθει, να της δώσεις ένα λουλούδι και να πάτε μία βόλτα? Ποιός ο λόγος να περάσετε μερικά λεπτά χωρίς να μιλάτε, και να εύχεστε να ανοίξει η Γη να σας καταπιεί? Για ποιό λόγο να την κεράσεις ένα milkshake και να το πιείτε μαζί με δύο καλαμ...όπα.. ναι οκ.. το παράκανα.. Αμερικανιά, δε λέω...Αλλά αρέσει στα κορίτσια. Εγώ δεν ξέρω, μια φίλη μου. [damn it ]

Δεν είναι πιο εύκολο να δώσετε ραντεβού σε ένα από τα πιο in μαγαζιά της πόλης και εκεί μέσα στο χαμό, ενώ όλοι γύρω σας χτυπιούνται στους ρυθμούς της μουσικής, να δώσετε το πρώτο σας φιλί? Γλιτώνετε την αμηχανία της ησυχίας μεταξύ σας, και γενικώς δεν σκέφτεστε τι να κάνετε για να ευχαριστήσετε τον άλλον και να περάστε όμορφα. Έχετε πάει σε μέρος που ο κόσμος διασκεδάζει, όλοι περνάνε καλά εκεί, γιατί όχι και εσείς.

Λοιπόν ωραία.. Δεν είμαστε όλοι ρομαντικοί. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτά τα βρίσκουν χαζά και τους αρέσουν μόνο όταν τα βλέπουν σε ταινίες. Ίσως ακόμα και τότε να τα κοροϊδεύουν. Σου λέει, τα πράγματα είναι απλά. Μου αρέσεις, σου αρέσω. Τέλος. Λουλουδάκια και χεράκια στη δύση του ήλιου..Αυτά τα έκαναν παλιά. Δεν θα διαφωνήσω. Θα πώ μόνο πως στην προσπάθεια μας να απλοποιήσουμε τα πάντα, τελικά τα κάναμε πιο περίπλοκα. Συν του ότι παλιά οι άνθρωποι ήταν πιο ευτυχισμένοι.

Προσπερνώ τα κλισέ και γυρίζω στο παραμύθι. Όλα αυτά που προσδιόριζαν ένα «ραντεβού», ήταν όλα αυτά που σε έκαναν να καταλάβεις καλύτερα τί στο καλό γίνεται και αν τελικά σου αρέσει κάποιος. Η αναμονή, η προετοιμασία πριν τον/την συναντήσεις. Η αμηχανία όταν δεν έχετε τι να πείτε κι ας θέλετε να πείτε τόσα πολλά. Η περίεργη αίσθηση ότι μπορεί να μείνετε αμίλητοι για ώρα κι όμως να νιώθετε ότι δεν ήταν χαμένος χρόνος. Ή ίσως η άλλη, εκείνη που σκέφτεσαι «μα τι στο καλό κάνω εγώ εδώ?». Και τη στιγμή που της δώσεις το πρώτο φιλί, πρέπει να μπορεί να το νιώσει. Και εσύ το ίδιο. Και τότε θα ξέρετε. That’s it.

Εντάξει, δεν λέω ότι έχει πάντα happy end. Αλλά αυτό ακριβώς θέλω να πώ. Είναι κάτι σαν «τελετουργικό» που πρέπει να το κάνετε για να δείτε αν υπάρχει σπίθα. [Πόσο ρομαντικά μπορεί να μιλάω μερικές φορές? Να σημειωθεί στα πρακτικά. ]

Δεν θα είσαι έτσι κάθε μέρα και τις περισσότερες φορές δε θα σου αρέσει. Όμως, θα σας πώ κάτι που μου λένε συχνά τελευταία, μεγαλύτεροι άνθρωποι, που προφανώς κάτι παραπάνω ξέρουν. Λένε λοιπόν, πως μπορεί να μη σου αρέσει κάτι γενικά, μπορεί να μην ξέρεις ότι το θέλεις, μπορεί να μη σου αρέσει αν το κάνεις. Θα σου αρέσει όμως και θα το θέλεις, μόλις συναντήσεις τον κατάλληλο άνθρωπο. Μη λες λοιπόν «αυτά δεν είναι για μένα». Άλλωστε, όλοι είμαστε ίδιοι σε μερικά πράγματα.

Στους άντρες μαθαίνουν να είναι «άντρες». Να είναι σκληροί, να μένουν στο ύψος τους, να μην δείχνουν ευάλωτοι, να μη δείχνουν ότι την σκέφτονται όταν το βλέμμα τους κοιτάζει μακριά. Στις γυναίκες μαθαίνουν να είναι συγκρατημένες, να μην «τρέχουν από πίσω τους», να μην δείχνουν ότι πληγώθηκαν και πάνω απ’όλα [ο ορισμός του «όποιος έχει τη μύγα..» κλπ, αν θέλετε τη γνώμη μου], πάνω απ’όλα να ΜΗ δείξεις σε καμία περίπτωση ότι τον έχεις ανάγκη. Δεν ξέρω να σας πώ για τα αγοράκια, πιστεύω πως ο ένας έχουμε ανάγκη τον άλλον, αλλά δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς. Μπορώ όμως να σας πω για εμάς, τα κοριτσάκια. Όχι δεν σας έχουμε ανάγκη. Μπορούμε να ζήσουμε και μόνες μας, ήρεμες, ήσυχες, με την πίεσή μας πάντα σε normal επίπεδα και με τα νεύρα μας ίσια και όχι δεμένα φιόγκο. Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που δεν θέλουμε να το κάνουμε. Θέλουμε να πάθουμε όλα τα παραπάνω και μαζί και όλα τα καλά που ακολουθούν. Δεν είναι ανάγκη, είναι επιλογή. Και καμία γυναίκα, όσο σκληρή και ανεξάρτητη κι αν θέλει να δείχνει, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως κάποια στιγμή δεν θα θέλει να υποκύψει στο γνωστό και ως «ισχυρό φύλο».

Μπορεί να μην τον/την έχεις γνωρίσει ακόμα, μπορεί να σκοπεύεις να το κάνεις, μπορεί να είστε χρόνια μαζί. Όπως και να’χει, δεν είναι ποτέ αργά για ένα ραντεβού.. Ο λόγος που μας φαίνεται χαζό, είναι γιατί το έχουμε δει τόσες φορές σε ταινίες, μας έχουν πει τόσα πολλά γι’ αυτό, που είναι σαν να τα ξέρουμε όλα, σαν να παίζουμε ένα χαζό παιχνίδι. Μας έχουν δημιουργήσει άγχος και κακές σκέψεις, που για να προστατευθούμε το απομυθοποιήσαμε. Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και έχοντάς τα όλα προγραμματισμένα, ακόμα και χλευάζοντάς τα τη στιγμή που τα κάνετε, κάν’τε τα. Δεν είναι ποτέ αργά για ένα «ραντεβού» και δεν είναι κακό να είσαι λίγο ρομαντικός και γλυκανάλατος μερικές φορές.. It’s for a good reason..

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα «ραντεβού» είναι ανέκαθεν αντρική δουλειά. Αν κάνεις κάτι, κάν’το σωστά. Αυτό.

Η ταινία ήταν το “No strings attached” [ «Μόνο το σεξ δεν φτάνει»]

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά μου άρεσε που επιτέλους παρουσιάστηκε και μία γυναίκα που αρνείται να ερωτευθεί για τους δικούς της λόγους, που δεν είναι πρόθυμη να το παίξει «γατούλα», που φέρεται όπως μέχρι τώρα μόνο άντρες βλέπαμε να φέρονται και μάλιστα τους κατηγορούσαμε γι αυτό.

Guess what.. Υπάρχουν πολλές τέτοιες εκεί έξω, σας το υπογράφω.

**Τα σχόλια δικά σας.. **

Σας φιλώ,

Felizol.