Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Is it a...Date..?? **


Έβλεπα μία ταινία λοιπόν..

Θα σας πώ στο τέλος ποια.. Το θέμα είναι ότι δεν είναι η κλασική αισθηματική που όλα ξεκινάνε με ένα ρομαντικό ραντεβού, και όταν το ζευγάρι το επιχειρεί, το παρουσιάζουν σαν να είναι μεγάλο θέμα.

Λίγα θα καταλάβατε από όσα είπα, όμως, βλέποντας τις σκηνές αυτές, μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: Πού πήγαν όλα εκείνα τα ρομαντικά απογευματινά ραντεβού?

Οκ.. Οι εποχές έχουν αλλάξει.. Δεκτό. Και φυσικά δεν είμαστε όλοι μας ρομαντικοί. Δεκτό. Επίσης πλέον οι άνθρωποι γνωρίζονται με διάφορους τρόπους, διασκεδάζουν με διαφορετικούς τρόπους, οπότε το «ραντεβού» είναι λίγο γλυκανάλατο για τα σημερινά δεδομένα. Ποιός ο λόγος να την περιμένεις σε ένα σημείο, να έρθει, να της δώσεις ένα λουλούδι και να πάτε μία βόλτα? Ποιός ο λόγος να περάσετε μερικά λεπτά χωρίς να μιλάτε, και να εύχεστε να ανοίξει η Γη να σας καταπιεί? Για ποιό λόγο να την κεράσεις ένα milkshake και να το πιείτε μαζί με δύο καλαμ...όπα.. ναι οκ.. το παράκανα.. Αμερικανιά, δε λέω...Αλλά αρέσει στα κορίτσια. Εγώ δεν ξέρω, μια φίλη μου. [damn it ]

Δεν είναι πιο εύκολο να δώσετε ραντεβού σε ένα από τα πιο in μαγαζιά της πόλης και εκεί μέσα στο χαμό, ενώ όλοι γύρω σας χτυπιούνται στους ρυθμούς της μουσικής, να δώσετε το πρώτο σας φιλί? Γλιτώνετε την αμηχανία της ησυχίας μεταξύ σας, και γενικώς δεν σκέφτεστε τι να κάνετε για να ευχαριστήσετε τον άλλον και να περάστε όμορφα. Έχετε πάει σε μέρος που ο κόσμος διασκεδάζει, όλοι περνάνε καλά εκεί, γιατί όχι και εσείς.

Λοιπόν ωραία.. Δεν είμαστε όλοι ρομαντικοί. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτά τα βρίσκουν χαζά και τους αρέσουν μόνο όταν τα βλέπουν σε ταινίες. Ίσως ακόμα και τότε να τα κοροϊδεύουν. Σου λέει, τα πράγματα είναι απλά. Μου αρέσεις, σου αρέσω. Τέλος. Λουλουδάκια και χεράκια στη δύση του ήλιου..Αυτά τα έκαναν παλιά. Δεν θα διαφωνήσω. Θα πώ μόνο πως στην προσπάθεια μας να απλοποιήσουμε τα πάντα, τελικά τα κάναμε πιο περίπλοκα. Συν του ότι παλιά οι άνθρωποι ήταν πιο ευτυχισμένοι.


Προσπερνώ τα κλισέ και γυρίζω στο παραμύθι. Όλα αυτά που προσδιόριζαν ένα «ραντεβού», ήταν όλα αυτά που σε έκαναν να καταλάβεις καλύτερα τί στο καλό γίνεται και αν τελικά σου αρέσει κάποιος. Η αναμονή, η προετοιμασία πριν τον/την συναντήσεις. Η αμηχανία όταν δεν έχετε τι να πείτε κι ας θέλετε να πείτε τόσα πολλά. Η περίεργη αίσθηση ότι μπορεί να μείνετε αμίλητοι για ώρα κι όμως να νιώθετε ότι δεν ήταν χαμένος χρόνος. Ή ίσως η άλλη, εκείνη που σκέφτεσαι «μα τι στο καλό κάνω εγώ εδώ?». Και τη στιγμή που της δώσεις το πρώτο φιλί, πρέπει να μπορεί να το νιώσει. Και εσύ το ίδιο. Και τότε θα ξέρετε. Thats it.

Εντάξει, δεν λέω ότι έχει πάντα happy end. Αλλά αυτό ακριβώς θέλω να πώ. Είναι κάτι σαν «τελετουργικό» που πρέπει να το κάνετε για να δείτε αν υπάρχει σπίθα. [Πόσο ρομαντικά μπορεί να μιλάω μερικές φορές? Να σημειωθεί στα πρακτικά. ]

Δεν θα είσαι έτσι κάθε μέρα και τις περισσότερες φορές δε θα σου αρέσει. Όμως, θα σας πώ κάτι που μου λένε συχνά τελευταία, μεγαλύτεροι άνθρωποι, που προφανώς κάτι παραπάνω ξέρουν. Λένε λοιπόν, πως μπορεί να μη σου αρέσει κάτι γενικά, μπορεί να μην ξέρεις ότι το θέλεις, μπορεί να μη σου αρέσει αν το κάνεις. Θα σου αρέσει όμως και θα το θέλεις, μόλις συναντήσεις τον κατάλληλο άνθρωπο. Μη λες λοιπόν «αυτά δεν είναι για μένα». Άλλωστε, όλοι είμαστε ίδιοι σε μερικά πράγματα.


Στους άντρες μαθαίνουν να είναι «άντρες». Να είναι σκληροί, να μένουν στο ύψος τους, να μην δείχνουν ευάλωτοι, να μη δείχνουν ότι την σκέφτονται όταν το βλέμμα τους κοιτάζει μακριά. Στις γυναίκες μαθαίνουν να είναι συγκρατημένες, να μην «τρέχουν από πίσω τους», να μην δείχνουν ότι πληγώθηκαν και πάνω απ’όλα [ο ορισμός του «όποιος έχει τη μύγα..» κλπ, αν θέλετε τη γνώμη μου], πάνω απ’όλα να ΜΗ δείξεις σε καμία περίπτωση ότι τον έχεις ανάγκη. Δεν ξέρω να σας πώ για τα αγοράκια, πιστεύω πως ο ένας έχουμε ανάγκη τον άλλον, αλλά δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς. Μπορώ όμως να σας πω για εμάς, τα κοριτσάκια. Όχι δεν σας έχουμε ανάγκη. Μπορούμε να ζήσουμε και μόνες μας, ήρεμες, ήσυχες, με την πίεσή μας πάντα σε normal επίπεδα και με τα νεύρα μας ίσια και όχι δεμένα φιόγκο. Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που δεν θέλουμε να το κάνουμε. Θέλουμε να πάθουμε όλα τα παραπάνω και μαζί και όλα τα καλά που ακολουθούν. Δεν είναι ανάγκη, είναι επιλογή. Και καμία γυναίκα, όσο σκληρή και ανεξάρτητη κι αν θέλει να δείχνει, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως κάποια στιγμή δεν θα θέλει να υποκύψει στο γνωστό και ως «ισχυρό φύλο».

Μπορεί να μην τον/την έχεις γνωρίσει ακόμα, μπορεί να σκοπεύεις να το κάνεις, μπορεί να είστε χρόνια μαζί. Όπως και να’χει, δεν είναι ποτέ αργά για ένα ραντεβού.. Ο λόγος που μας φαίνεται χαζό, είναι γιατί το έχουμε δει τόσες φορές σε ταινίες, μας έχουν πει τόσα πολλά γι’ αυτό, που είναι σαν να τα ξέρουμε όλα, σαν να παίζουμε ένα χαζό παιχνίδι. Μας έχουν δημιουργήσει άγχος και κακές σκέψεις, που για να προστατευθούμε το απομυθοποιήσαμε. Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και έχοντάς τα όλα προγραμματισμένα, ακόμα και χλευάζοντάς τα τη στιγμή που τα κάνετε, κάν’τε τα. Δεν είναι ποτέ αργά για ένα «ραντεβού» και δεν είναι κακό να είσαι λίγο ρομαντικός και γλυκανάλατος μερικές φορές.. It’s for a good reason..

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα «ραντεβού» είναι ανέκαθεν αντρική δουλειά. Αν κάνεις κάτι, κάν’το σωστά. Αυτό.


Η ταινία ήταν το No strings attached [ «Μόνο το σεξ δεν φτάνει»]

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά μου άρεσε που επιτέλους παρουσιάστηκε και μία γυναίκα που αρνείται να ερωτευθεί για τους δικούς της λόγους, που δεν είναι πρόθυμη να το παίξει «γατούλα», που φέρεται όπως μέχρι τώρα μόνο άντρες βλέπαμε να φέρονται και μάλιστα τους κατηγορούσαμε γι αυτό.

Guess what.. Υπάρχουν πολλές τέτοιες εκεί έξω, σας το υπογράφω.

**Τα σχόλια δικά σας.. **

Σας φιλώ,

Felizol.

2 σχόλια:

  1. And so you know.. η φωτογραφία με τον Dean πόνεσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σαν το πρώτο ραντεβού δεν έχει, η αγωνία το σφύξιμο στο στομάχι, θα έρθει στην ώρα της, με τι να ανοίξω τη συζήτηση, τι θα φορέσει. (φούστα μπλούζα, ωραία γουστάρει)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή