Why do we fall?

Why do we fall?

Δεν μπορώ να σκεφτώ μια «τέλεια» μέρα. Μια μέρα χωρίς ένα «λάθος».

Κάθε βράδυ πολλοί από μας σκεφτόμαστε τι κάναμε στραβά, τι θα μπορούσαμε να ‘χουμε αλλάξει, να ‘χουμε κάνει διαφορετικό ή να μην έχουμε κάνει καθόλου. Στα μεγάλα κέφια βγάζουμε και το «μαστίγιο». Αυτό το μικρό νοητό μαστίγιο, με τις κοφτερές του λεπίδες -νομίζω «αναμνήσεις» τις λέμε- και αρχίζουμε να βασανίζουμε τον εαυτό μας. Πολλοί από μας υποκρινόμαστε όλη μας τη ζωή, ή χάνουμε μοναδικές ευκαιρίες, φοβόμαστε να γίνουμε ευτυχισμένοι με τον δικό μας μοναδικό τρόπο, στεκόμαστε εκεί, απαθείς, ακίνητοι, με το φόβο της αποτυχίας. Του λάθους.

Γιατί νιώθουμε ότι κάνουμε λάθη? Και κυρίως γιατί νιώθουμε τόσο άσχημα και πολλές φορές ντροπιαστικά γι’ αυτά? Γιατί υπάρχει κάποιος να μας κρίνει γι’ αυτά.Είτε αυτός ο άγνωστος αδιάκριτος ξερόλας τύπος είναι.. ο εαυτός μας, είτε είναι το κοινωνικό μας περιβάλλον. Γιατί έχουμε μάθει να είμαστε ενοχικοί. Επειδή μας έχουν μάθει να κρίνουμε το διαφορετικό. Έχουμε μάθει να μοιάζουμε στο ένα και ν’ αποφεύγουμε το άλλο. Όχι γιατί το επιλέξαμε, άλλα γιατί μας το κληροδότησαν. Ζούμε με την καρδιά γεμάτη ανασφάλεια, φόβο και μίσος. Όλα για χάρη της «σωστής συμπεριφοράς», των «καλών, ηθικών προτύπων», της «αρμόζουσας συμπεριφοράς». Ζούμε και αναπνέουμε τις ζωές των άλλων. Τις απόψεις τους, τις κριτικές τους, το βλέμμα τους, την αποδοκιμασία τους, ακόμη και τον θαυμασμό και την ικανοποίησή τους. Ώστε να μπορέσουμε ν’ αναμιχθούμε. Να γίνουμε αποδεκτοί. Ίσως ακόμη και πρότυπα. Έλα όμως που αυτό είναι ενάντιο στην ίδια τη φύση. Όπως όλα είναι μοναδικά πλασμένα, έτσι είμαστε κι εμείς μοναδικοί όπως τ’ αποτυπώματά μας. Και γεννηθήκαμε έτσι. Ίσως να ‘ναι και το μόνο προτέρημα με το οποίο γεννηθήκαμε όλοι, χωρίς διάκριση. Δοσμένο και κατανεμημένο σε όλους, ανεξαιρέτως. Δημιουργηθήκαμε για να διαφέρουμε. Και για να αναπτύξουμε αυτό το χάρισμα στο μέγιστό του.

Δεν μας αδικώ βέβαια που έχουμε γίνει μηχανές ενοχών και υπόδειξης «σωστής συμπεριφοράς» -ειδικά για τους άλλους- γιατί η «ώρα της κρίσης», έρχεται από την πρώτη στιγμή που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας. Όχι, όχι το πρωί my dear friends. Από την στιγμή που θα πάρουμε την πρώτη μας ανάσα στον πολύξερο τούτο κόσμο. Γιατί οι 11 στους 10 με το που θ’ ακούσουν το πρώτο κλάμα δε θα ρωτήσουν αν είσαι υγιές μωρούλι ή γλυκαδάκι όπως λέει η φίλη μου η Μαριλού. (Ο 11τος είναι bonus πλεόνασμα, στην καλοσύνη είναι που βγαίνουμε λίγο μείον. :>). Μα ποιος θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο άλλωστε! Υπάρχουν πιο καίρια ερωτήματα κυρίες και κύριοι! Θα ρωτήσουν αν είσαι όμορφο μωρό. Βέεεεεεεβαια! Γιατί αν δεν είσαι όμορφο θα σε πετάξουν στον Καιάδα. Μάλλον γι’ αυτό έχουν τόση αγωνία για το θέμα. Υποθέτω. Άλλη εξήγηση δε μπορώ να βρω, forgive me. Οπότε εκ των πραγμάτων ΚΑΙ εκ των προτέρων, έχει μπει η ζωή μας σε μια διαδρομή «one way».

Και ξαφνικά, γινόμαστε μαύροι και άσπροι. Θρησκευόμενοι και άθεοι. Ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι. Όμορφοι και άσχημοι. Λεπτοί και χοντροί. Πλούσιοι και φτωχοί. Καλοί και κακοί. Θα μου πεις, κάπως δεν πρέπει να χαρακτηρίσουμε αυτές τις καταστάσεις? Με αυτόν τον τρόπο δεν χαρακτηρίζουμε, αλλά κρίνουμε. Και ανθρώπους και καταστάσεις. Και δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε. Είμαστε εδώ για να υπάρχουμε.

[Δεν είμαι εδώ για να σκέπτομαι, μα για να υπάρχω, να αισθάνομαι, να ζω.] ~Johann G. Herder~

Γιατί δε μπορούμε οι άνθρωποι να συνυπάρχουμε? Να είμαστε απλώς ανθρώπινα όντα που ζουν με τις επιλογές τους? Γιατί πρέπει να υπάρχει κάποιος αντίλογος σε ό,τι ο καθένας κάνει, είναι, ή συνέβη να κληρονόμησε απ΄ τους προγόνους του? Απ’ τη στιγμή που οι επιλογές ενός ανθρώπου δεν προσβάλλουν και δεν προκαλούν κακό -ψυχολογικό ή σωματικό- σε κάποιον συνάνθρωπό του, γιατί πρέπει να κρίνεται για τις επιλογές και τις πράξεις του?

Φυσικά τα αίτια είναι βαθιά. Τόσο βαθιά που έχουν ποτίσει τον παγκόσμιο πολιτισμό και δεν μπορούν ν’ αναλυθούν σε ένα μόνο κείμενο. Πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, φυλετικά, κυρίως οικονομικά. Αλλά δεν έχω τη διάθεση να υπεισέλθω σ’ αυτά. Άλλωστε εδώ δεν είμαι για ν’ ανοίξω τα μάτια κανενός. Είστε όλοι αρκετά έξυπνοι για να βρείτε τη δική σας φιλοσοφία. Ίσως να μοιάζει με τη δική μου. Ίσως και όχι. Αυτό είναι το νόημα του κειμένου after all. Δεν χρειάζεστε κανέναν να σας πει ποιοι είστε, τι να κάνετε, πώς να σκέφτεστε και πώς να νιώθετε.

Μέσα απ’ τα «λάθη» μας μαθαίνουμε. Είναι μια δωρεάν προσωπική, βιωματική, κινητή εγκυκλοπαίδεια γνώσεων που γράφεται από τις εμπειρίες μας όσο ζούμε. Και την έχουμε μέσα μας. Είναι ο προσωπικός «οδηγός» στις επιλογές μας, σ’ όλες εκείνες τις αποφάσεις που παίρνουμε και που.. ΔΕΝ παίρνουμε. Και τελικά τι σημαίνουν αυτά τα «λάθη» που μας έχουν εμφυτεύσει σαν κάψουλα στον εγκέφαλο? Ουσιαστικά είναι προσωπικές επιλογές που ίσως τελικά δεν ήταν οι καλύτερες για μας. Για ΕΜΑΣ όμως. Όχι για τους ΑΛΛΟΥΣ.

Παλιότερα έγραψα πως χρειάζεται να μιλάμε λιγότερο και να αισθανόμαστε περισσότερο. Απλά να κλείσουμε τα μάτια και να νιώσουμε. Το ένστικτο ποτέ δεν μας προδίδει. Κι όταν το κάνει, είναι γιατί δεν το εμπιστευτήκαμε. Αυτή η μικρή, κρυφή, σιγανή φωνούλα που παλεύει να την ακούσουμε αλλά σπάνια τα καταφέρνει στους περισσότερους, είναι ο φάρος της ζωής μας. Μην την αφήνετε να σιωπήσει. Γιατί σαν κάθε τι μαγικό και ζωντανό, μπορεί είτε να χάσει τις δυνάμεις της, είτε να πεθάνει.

Όσο ζω θα κάνω λάθη, θα μαθαίνω απ’ αυτά και θα προσπαθώ να γίνω το καλύτερο που μπορώ. Όχι το καλύτερο αντικειμενικά, αλλά το καλύτερο υποκειμενικά. Άλλωστε η αντικειμενικότητα είναι υπερεκτιμημένη έννοια.

Why do we fall?

So we can learn to pick ourselves up!

(.. do we even fall at all?.. )