Εύχομαι μία μέρα..**~

Εύχομαι μία μέρα να βρεις το θάρρος και να πεις αυτά που νιώθεις.. Στον φίλο σου, στη φίλη, στον κολλητό, στην κολλητή, στη μαμά σου, στον μπαμπά σου, στον αδερφό σου, στην αδερφή σου..

Να πεις ότι αγαπάς, ότι ερωτεύεσαι, ότι θυμώνεις, ότι λυπάσαι, ότι κλαίς μερικές φορές, ότι ενθουσιάζεσαι με κάτι ασήμαντο, ότι πονάς, ότι έχεις παράπονα, ότι νιώθεις στιγμές ευτυχίας χωρίς να ξέρεις γιατί, ότι νιώθεις εύθραυστος-η, ότι νιώθεις πως μπορείς να αντέξεις τα πάντα, ότι μετανιώνεις, ότι αναπολείς, ότι σου λείπει κάτι, ότι τα έχεις όλα.

Να μιλήσεις για τις νύχτες που πέρασες κάνοντας όνειρα, να πεις τα όνειρα αυτά, να μη φοβηθείς ότι θα σε κρίνουν, να μη σε νοιάζει ακόμα κι αν το κάνουν. Να ανοίξεις την καρδιά σου περήφανος-η γι’ αυτά που έχεις μέσα σ’αυτήν, χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή αλλά με πάθος.

Εύχομαι να βρεις τις λέξεις και να το κάνεις. Εύχομαι μια μέρα να βρείς το θάρρος και να το κάνεις. Και εύχομαι να είμαι κι εγώ εκεί για να σε δω. Και πού ξέρεις.. Ίσως μου δώσεις τη δύναμη να το κάνω κι εγώ..

Σας φιλώ,

Felizol.

Ρε, νιώθεις...??

Εσύ φίλε μου εθνικιστή, που αγαπάς τη χώρα σου, την πατρίδα σου και δεν θέλεις κανέναν ξένο μέσα σε αυτή, εσύ που τιμάς όσους αγωνίστηκαν για να είναι αυτό το κράτος ελληνικό και ελεύθερο, είσαι ο ίδιος που βάζεις την ελευθερία σου σε δεύτερη μοίρα όταν σου προσφέρουν χρήματα, αυτός που δοξάζεις όσους σου στέρησαν την ελευθερία του λόγου κάποτε, για να σου δώσουν μερικά χρήματα παραπάνω. Μόνο έτσι θα ήσουν ευχαριστημένος φυσικά, χωρίς κανένα παράπονο, χωρίς να σκέφτεσαι να αντιδράσεις σε κάτι, αφού θα είχες «λεφτά». Και έτσι θα μπορούσαν να σε κάνουν ότι θέλουν.

Κι εσύ φίλε μου αναρχικέ, που στο όνομα της αναρχίας καις τα πάντα, χωρίς να ξέρεις γιατί το κάνεις, εσύ που αμφισβητείς οτιδήποτε κάνει ένα κράτος, ακόμα και αν είναι καλό, απλά και μόνο επειδή πρέπει να αντιδράσεις, εσύ που αποζητάς την απόλυτη ελευθερία και δεν συνειδητοποιείς το χάος που θα προέκυπτε, είσαι ο ίδιος που λειτουργείς εκ του ασφαλούς, και ζείς μέσα στο κράτος με όσα αυτό σου προσφέρει, παρ’όλο που τα αμφισβητείς.

Κι εσύ αναποφάσιστε, που πότε υποστηρίζεις τον έναν και πότε τον άλλον, εσύ που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, ποιος φταίει, ποιος καίει, ποιος κλέβει. Εσύ που στο τέλος αποφασίζεις να μην ασχολείσαι, όμως ψηφίζεις, συμμετέχεις σε πολιτικές κουβέντες, και δημιουργείς επιχειρήματα από το πουθενά, απλά για να διαφωνήσεις, είσαι ο ίδιος που θα γίνει εθνικιστής όταν του κατηγορήσουν τη χώρα του, αυτός που θα θέλει να βάλει φωτιά σε όλη τη χώρα ΤΟΥ μόλις τον πνίξουν τα χρέη.

Γιατί πρέπει να διαλέξω? Γιατί πρέπει να είμαι πότε το ένα και πότε το άλλο? Γιατί πρέπει να με θεωρείς εθνικιστή, αναρχικέ, αν πω ότι είμαι περήφανη για τη χώρα μου? Ναι, 32839828 χρόνια πριν,κάναμε «παπάδες», τώρα μας κοροϊδεύει το σύμπαν. So what? Όχι πανέξυπνε «ξερόλα» που διαβάζεις ιστορία και «ξέρεις», δεν νομίζω ότι είμαι ο Περικλής. Ναι, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, μπήκαν διάφοροι λαοί στη χώρα μας και το DNA μου μπορεί να μην είναι 10000000% ελληνικό. Και? Αφού με χώρισες σε κομμάτια, και με έβαλες στα σύνορα μιας χώρας, ανήκω εδώ. Και όσο ανήκω κάπου, θα το υποστηρίζω αυτό το «κάπου». Είτε λέγεται Ελλάδα, είτε λέγεται πλανήτης Goofy.

Γιατί πρέπει να είμαι ο κακός της υπόθεσης αν διαδηλώσω? Γιατί να με κοιτάξεις με μισό μάτι, λες και σου λέω ότι πάω να βάλω φωτιά? Ξέρεις, άσχετα με αυτά που βλέπεις και ακούς, οι πορείες γίνονται για άλλο λόγο. Εκεί πάνε άνθρωποι που αγωνίζονται για κάτι καλύτερο, που δεν είναι ευχαριστημένοι και το δείχνουν. Που δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Και μερικές φορές, όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα, ίσως και να ξεφεύγουν και να γίνονται επεισόδια που εσένα εξουσιαστή δεν σου αρέσουν. Αλλά ξέρεις κάτι? Κάποτε μας μάθαιναν στο σχολείο, ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε, γιατί και οι πρόγονοί μας έτσι έκαναν, αγωνίζονταν και τώρα είμαστε ελεύθεροι. «Δεν είναι το ίδιο», σκέφτεσαι. Προφανώς και δεν είναι το ίδιο. Είναι πολύ χειρότερο να σε κακομεταχειρίζονται «πατριώτες».

Δεν ξέρω αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω κάτι. Ξέρω ποιό θα διάλεγα, αλλά κανένα δεν με καλύπτει. Και κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να καλύπτει κανέναν. Γιατί είναι ακραία. Ακόμα κι αν νομίζεις ότι είσαι στη μέση, κάνεις λάθος. Δεν υπάρχει μέσον, απλά πότε γέρνεις από τη μία και πότε από την άλλη. Και αυτό κρατάει χρόνια, και αντί να σκέφτεσαι τι μπορεί να κάνεις για να ζήσεις καλύτερα, κάθεσαι και σκέφτεσαι ποιός φταίει. Δεν πρόκειται να καταφέρεις να πείσεις τον διπλανό σου να ακολουθήσει αυτό που πιστεύεις. Δεν υπάρχει και λόγος. Απλά έχε τα μάτια σου ανοιχτά.

Σήμερα είναι οι φοιτητικές εκλογές για το 2011. Κάποτε συμμετείχα, δεν θα σ’το κρύψω. Όχι συνειδητά όμως και όχι τόσο ενεργά. Κυρίως όμως όχι συνειδητά και σε αυτό θέλω να σταθώ. Μπορεί να είσαι φοιτητής, μπορεί να ήσουν κάποτε. Δεν θα σου πω μην πας να ψηφίσεις, ούτε φυσικά και τί να ψηφίσεις. Δεν θα σχολιάσω το κατά πόσο πρέπει να υπάρχουν αυτά μέσα στις σχολές, είναι άλλο μεγάλο θέμα. Θα σου πώ όμως, αν έχεις αποφασίσει να το κάνεις, να σκεφτείς το γιατί το κάνεις. Αν υπάρχει λόγος και το κάνεις συνειδητά, να πας. Αν το κάνεις επειδή σου είπαν, καλύτερα να πας για καφέ. Μακριά από τη σχολή σου. Με το κινητό κλειστό για ευνόητους λόγους. Υπάρχουν εκεί μέσα, πολλά-->παιδάκια<-- που υποστηρίζουν τυφλά το μπλε, το πράσινο και το κόκκινο, και δεν ξέρουν τι-πο-τα για το τι σημαίνουν όλα αυτά και τι αντιπροσωπεύουν. Όχι δεν σου λέω ότι ξέρω εγώ. Αλλά δεν ξέρουν ουτε εκείνοι. Γι’ αυτό μην τους αφήνεις να σε πωρώνουν και να σε κατευθύνουν σε κάτι που δεν ξέρεις αν σε αντιπροσωπεύει. Θυμώνω και γίνομαι έξαλλη όταν βλέπω νέα παιδιά, μικρότερα και από εμένα, να λένε και να υποστηρίζουν τόσο ακραίες απόψεις, ανίκανοι να δούν και από την άλλη πλευρά, ανίκανοι να καταλάβουν το κακό που μπορεί να προκαλεί αυτό που εξυμνούν, ανίκανοι να κυβερνήσουν κάποτε αυτή τη χώρα. Κάποτε δεν ήμουν σε θέση να το καταλάβω, τώρα όμως το βλέπω καθαρά. Εύχομαι να το δείς κι εσύ.

“Man is free at the moment he wishes to be.”

Voltaire

Χαιρετώ,

Felizol.

Is it a...Date..?? **

Έβλεπα μία ταινία λοιπόν..

Θα σας πώ στο τέλος ποια.. Το θέμα είναι ότι δεν είναι η κλασική αισθηματική που όλα ξεκινάνε με ένα ρομαντικό ραντεβού, και όταν το ζευγάρι το επιχειρεί, το παρουσιάζουν σαν να είναι μεγάλο θέμα.

Λίγα θα καταλάβατε από όσα είπα, όμως, βλέποντας τις σκηνές αυτές, μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: Πού πήγαν όλα εκείνα τα ρομαντικά απογευματινά ραντεβού?

Οκ.. Οι εποχές έχουν αλλάξει.. Δεκτό. Και φυσικά δεν είμαστε όλοι μας ρομαντικοί. Δεκτό. Επίσης πλέον οι άνθρωποι γνωρίζονται με διάφορους τρόπους, διασκεδάζουν με διαφορετικούς τρόπους, οπότε το «ραντεβού» είναι λίγο γλυκανάλατο για τα σημερινά δεδομένα. Ποιός ο λόγος να την περιμένεις σε ένα σημείο, να έρθει, να της δώσεις ένα λουλούδι και να πάτε μία βόλτα? Ποιός ο λόγος να περάσετε μερικά λεπτά χωρίς να μιλάτε, και να εύχεστε να ανοίξει η Γη να σας καταπιεί? Για ποιό λόγο να την κεράσεις ένα milkshake και να το πιείτε μαζί με δύο καλαμ...όπα.. ναι οκ.. το παράκανα.. Αμερικανιά, δε λέω...Αλλά αρέσει στα κορίτσια. Εγώ δεν ξέρω, μια φίλη μου. [damn it ]

Δεν είναι πιο εύκολο να δώσετε ραντεβού σε ένα από τα πιο in μαγαζιά της πόλης και εκεί μέσα στο χαμό, ενώ όλοι γύρω σας χτυπιούνται στους ρυθμούς της μουσικής, να δώσετε το πρώτο σας φιλί? Γλιτώνετε την αμηχανία της ησυχίας μεταξύ σας, και γενικώς δεν σκέφτεστε τι να κάνετε για να ευχαριστήσετε τον άλλον και να περάστε όμορφα. Έχετε πάει σε μέρος που ο κόσμος διασκεδάζει, όλοι περνάνε καλά εκεί, γιατί όχι και εσείς.

Λοιπόν ωραία.. Δεν είμαστε όλοι ρομαντικοί. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτά τα βρίσκουν χαζά και τους αρέσουν μόνο όταν τα βλέπουν σε ταινίες. Ίσως ακόμα και τότε να τα κοροϊδεύουν. Σου λέει, τα πράγματα είναι απλά. Μου αρέσεις, σου αρέσω. Τέλος. Λουλουδάκια και χεράκια στη δύση του ήλιου..Αυτά τα έκαναν παλιά. Δεν θα διαφωνήσω. Θα πώ μόνο πως στην προσπάθεια μας να απλοποιήσουμε τα πάντα, τελικά τα κάναμε πιο περίπλοκα. Συν του ότι παλιά οι άνθρωποι ήταν πιο ευτυχισμένοι.

Προσπερνώ τα κλισέ και γυρίζω στο παραμύθι. Όλα αυτά που προσδιόριζαν ένα «ραντεβού», ήταν όλα αυτά που σε έκαναν να καταλάβεις καλύτερα τί στο καλό γίνεται και αν τελικά σου αρέσει κάποιος. Η αναμονή, η προετοιμασία πριν τον/την συναντήσεις. Η αμηχανία όταν δεν έχετε τι να πείτε κι ας θέλετε να πείτε τόσα πολλά. Η περίεργη αίσθηση ότι μπορεί να μείνετε αμίλητοι για ώρα κι όμως να νιώθετε ότι δεν ήταν χαμένος χρόνος. Ή ίσως η άλλη, εκείνη που σκέφτεσαι «μα τι στο καλό κάνω εγώ εδώ?». Και τη στιγμή που της δώσεις το πρώτο φιλί, πρέπει να μπορεί να το νιώσει. Και εσύ το ίδιο. Και τότε θα ξέρετε. That’s it.

Εντάξει, δεν λέω ότι έχει πάντα happy end. Αλλά αυτό ακριβώς θέλω να πώ. Είναι κάτι σαν «τελετουργικό» που πρέπει να το κάνετε για να δείτε αν υπάρχει σπίθα. [Πόσο ρομαντικά μπορεί να μιλάω μερικές φορές? Να σημειωθεί στα πρακτικά. ]

Δεν θα είσαι έτσι κάθε μέρα και τις περισσότερες φορές δε θα σου αρέσει. Όμως, θα σας πώ κάτι που μου λένε συχνά τελευταία, μεγαλύτεροι άνθρωποι, που προφανώς κάτι παραπάνω ξέρουν. Λένε λοιπόν, πως μπορεί να μη σου αρέσει κάτι γενικά, μπορεί να μην ξέρεις ότι το θέλεις, μπορεί να μη σου αρέσει αν το κάνεις. Θα σου αρέσει όμως και θα το θέλεις, μόλις συναντήσεις τον κατάλληλο άνθρωπο. Μη λες λοιπόν «αυτά δεν είναι για μένα». Άλλωστε, όλοι είμαστε ίδιοι σε μερικά πράγματα.

Στους άντρες μαθαίνουν να είναι «άντρες». Να είναι σκληροί, να μένουν στο ύψος τους, να μην δείχνουν ευάλωτοι, να μη δείχνουν ότι την σκέφτονται όταν το βλέμμα τους κοιτάζει μακριά. Στις γυναίκες μαθαίνουν να είναι συγκρατημένες, να μην «τρέχουν από πίσω τους», να μην δείχνουν ότι πληγώθηκαν και πάνω απ’όλα [ο ορισμός του «όποιος έχει τη μύγα..» κλπ, αν θέλετε τη γνώμη μου], πάνω απ’όλα να ΜΗ δείξεις σε καμία περίπτωση ότι τον έχεις ανάγκη. Δεν ξέρω να σας πώ για τα αγοράκια, πιστεύω πως ο ένας έχουμε ανάγκη τον άλλον, αλλά δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς. Μπορώ όμως να σας πω για εμάς, τα κοριτσάκια. Όχι δεν σας έχουμε ανάγκη. Μπορούμε να ζήσουμε και μόνες μας, ήρεμες, ήσυχες, με την πίεσή μας πάντα σε normal επίπεδα και με τα νεύρα μας ίσια και όχι δεμένα φιόγκο. Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που δεν θέλουμε να το κάνουμε. Θέλουμε να πάθουμε όλα τα παραπάνω και μαζί και όλα τα καλά που ακολουθούν. Δεν είναι ανάγκη, είναι επιλογή. Και καμία γυναίκα, όσο σκληρή και ανεξάρτητη κι αν θέλει να δείχνει, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως κάποια στιγμή δεν θα θέλει να υποκύψει στο γνωστό και ως «ισχυρό φύλο».

Μπορεί να μην τον/την έχεις γνωρίσει ακόμα, μπορεί να σκοπεύεις να το κάνεις, μπορεί να είστε χρόνια μαζί. Όπως και να’χει, δεν είναι ποτέ αργά για ένα ραντεβού.. Ο λόγος που μας φαίνεται χαζό, είναι γιατί το έχουμε δει τόσες φορές σε ταινίες, μας έχουν πει τόσα πολλά γι’ αυτό, που είναι σαν να τα ξέρουμε όλα, σαν να παίζουμε ένα χαζό παιχνίδι. Μας έχουν δημιουργήσει άγχος και κακές σκέψεις, που για να προστατευθούμε το απομυθοποιήσαμε. Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και έχοντάς τα όλα προγραμματισμένα, ακόμα και χλευάζοντάς τα τη στιγμή που τα κάνετε, κάν’τε τα. Δεν είναι ποτέ αργά για ένα «ραντεβού» και δεν είναι κακό να είσαι λίγο ρομαντικός και γλυκανάλατος μερικές φορές.. It’s for a good reason..

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα «ραντεβού» είναι ανέκαθεν αντρική δουλειά. Αν κάνεις κάτι, κάν’το σωστά. Αυτό.

Η ταινία ήταν το “No strings attached” [ «Μόνο το σεξ δεν φτάνει»]

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά μου άρεσε που επιτέλους παρουσιάστηκε και μία γυναίκα που αρνείται να ερωτευθεί για τους δικούς της λόγους, που δεν είναι πρόθυμη να το παίξει «γατούλα», που φέρεται όπως μέχρι τώρα μόνο άντρες βλέπαμε να φέρονται και μάλιστα τους κατηγορούσαμε γι αυτό.

Guess what.. Υπάρχουν πολλές τέτοιες εκεί έξω, σας το υπογράφω.

**Τα σχόλια δικά σας.. **

Σας φιλώ,

Felizol.

Some things are better left unsaid..(?)

‎

~Why is it so difficult to tell me something I already know?
-It's hard to explain..
~Some things are better left unsaid..
-To things that we don't say..

Πολλές φορές σκέφτομαι όλον αυτόν τον πανικό γύρω από το θέμα της ειλικρίνειας. Για το αν πρέπει να ‘σαι ειλικρινής και πότε, ίσως πάντα(;), σε ποιους και για ποιους λόγους. Για το αν πρέπει να ‘σαι απόλυτα ευθύς σε όλες τις καταστάσεις σε σχέση με τους δικούς σου ανθρώπους και για το πώς εκλαμβάνεται αυτό. Αν θεωρείσαι καλός φίλος ή κυνικός. Και πότε πρέπει να λες την άποψή σου αναφορικά με κάποιο θέμα το οποίο δεν σε αφορά άμεσα? Να είσαι μια συνεχής ροή καθαρών, ειλικρινών, "ομών" σκέψεων ή να εκφράζεις τις δύσκολες απαντήσεις μόνο όταν ερωτάσαι? Και τι γίνεται όταν ξέρεις ότι αυτός που σε ρωτάει στην πραγματικότητα ίσως να μην αντέξει την απάντηση? Βέβαια εδώ γεννούνται άλλα δύο ερωτήματα. Πώς είσαι τόσο σίγουρος το τι μπορεί να αντέξει ο άλλος και τί σε κάνει να ορίζεις τις απαντήσεις σου ως σωστές ώστε να τον επηρεάσουν..

Η ειλικρίνεια σίγουρα δεν έχει να κάνει με την αντικειμενικότητα αλλά με την αλήθεια. Με την εσωτερική, προσωπική αλήθεια του καθενός. Αλήθεια, οπτική γωνία, φιλοσοφία, εμπειρία, όπως θέλετε πείτε το. Και προφανώς αυτός που σε ρωτάει τρέφει κάποια εμπιστοσύνη και εκτίμηση στην κρίση σου. Αλλά αυτή είναι και η βασική προϋπόθεση. Να σε ρωτήσουν.

Πολλοί λένε ότι πρέπει να λες πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Θα συμφωνήσω. Αλλά μόνο όταν στο ζητήσω. Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που τριγυρνούν δεξιά και αριστερά διατυμπανίζοντας τις απόψεις τους επί παντός επιστητού σε θέματα που δεν τους αφορούν και δεν τους ζητήθηκε η γνώμη. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να έχουν άποψη. Σημαίνει όμως ότι μπορεί να μη θέλω να την ακούσω. Όλοι έχουμε κριτική σκέψη σε οποιοδήποτε ερέθισμα το περιβάλλον μας μας εκθέτει, αλλά απ’ την στιγμή που κάποιο γεγονός δεν μας αφορά προσωπικά με οποιονδήποτε τρόπο, δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε να μας αφορά. Προσωπικά το θεωρώ είδος ευγένειας και ορθού πνεύματος να γνωρίζεις πότε πρέπει να κρατάς τις δέουσες αποστάσεις.

Υπάρχουν κάποια ψεματάκια, τα άκακα, αθώα ψέματα, που βοηθούν την καθημερινότητά μας και την συνύπαρξη μας με τους άλλους ανθρώπους να γίνεται από ανεκτή εως και ικανοποιητική! Αυτά τα «white lies» λοιπόν, έχουν σώσει πολύ κόσμο! Ελάτε, ξέρετε τώρα, μικρά, απαρατήρητα ψεματάκια που όλοι λέμε σε ανθρώπους που είτε αγαπάμε για να μην τους χαλάσουμε τη διάθεση χωρίς λόγο, είτε σε ανθρώπους που έχουμε τυπικές σχέσεις για να τους αποφύγουμε, ή να μην κάνουμε «κακή εντύπωση» μ’ αυτά που πραγματικά σκεφτόμαστε. Αλλά αυτό δε μας πολυνοιάζει εμάς, οπότε περνάμε στην κατηγορία «Άνθρωποι που αγαπώ».

So, here it comes the hard part.. Από το αν στρώνουν τα μαλλιά της φίλης σου σήμερα, αν της πηγαίνει αυτό που φοράει, μέχρι το αν πιστεύεις ότι ο φίλος της την απατάει. And that’s how priorities fall into place!! Πρέπει με τη δέουσα ψυχραιμία να ψυχολογήσεις την σοβαρότητα της κατάστασης (Το μαλλί θα κατευθυνθεί μόνο προς το περίπτερο ή προς επικείμενο ραντεβού; Και όχι, η απάντηση δεν πρέπει να ‘ναι ίδια και στις δύο περιπτώσεις, εκτός αν το μαλλί πραγματικά έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, οπότε είμαστε σε safe mode.) και να απευθυνθείς αναλόγως.

Πέρα απ΄ τους αστεϊσμούς όμως, καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που αιτούνται της κρίσης μας, καταστάσεις που πρέπει να σκεφτείς υπεύθυνα ποια θα πρέπει να ‘ναι η απόκρισή σου. Διάφορες ερωτήσεις ή συζητήσεις με ανθρώπους που εκτιμούμε και μας εκτιμούν εξίσου, μας βομβαρδίζουν το μυαλό και την συνείδηση καθημερινά. Απ’ τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα.

Υπάρχουν στιγμές που όλοι βαθιά μέσα τους γνωρίζουν την απάντηση σ’ αυτό που ρωτάνε και απλά θέλουν να ακούσουν το ίδιο από κάποιον άλλον ως ένα είδος επιβεβαίωσης. Άλλες φορές πάλι, ακριβώς επειδή ξέρουν την απάντηση και τους πληγώνει, ελπίζουν σε μια διαφορετική -από μηχανής- προσέγγιση την οποία θεωρούν ότι μπορεί να μην είχαν σκεφτεί λόγω της άμεσης ανάμειξης τους με το «συμβάν».

Όπως το βλέπω και το ‘χω βιώσει, κάποιες αλήθειες απλά δεν μπορούν να εξηγηθούν. Είναι καλύτερο να μένουν ανείπωτες γιατί όπως και να προσπαθήσεις να τις διατυπώσεις, θ’ ακουστούν λάθος. Μερικές αλήθειες μπορείς απλά να τις νιώσεις.
Όλες τις υπόλοιπες, αυτές που μπορούν να ειπωθούν ακόμη κι αν πονάνε, feel free to share, απ’ τη στιγμή που ο συνομιλητής σας τις ζητήσει. Άλλωστε η απόφαση είναι όλη δική του. Και που επέλεξε να σας εμπιστευτεί και που επέλεξε να σας ακούσει αλλά κυρίως αν θα επιλέξει να σας ενστερνιστεί.

All you‘ve got to do is be honest.

Why do we fall?

Why do we fall?

Δεν μπορώ να σκεφτώ μια «τέλεια» μέρα. Μια μέρα χωρίς ένα «λάθος».

Κάθε βράδυ πολλοί από μας σκεφτόμαστε τι κάναμε στραβά, τι θα μπορούσαμε να ‘χουμε αλλάξει, να ‘χουμε κάνει διαφορετικό ή να μην έχουμε κάνει καθόλου. Στα μεγάλα κέφια βγάζουμε και το «μαστίγιο». Αυτό το μικρό νοητό μαστίγιο, με τις κοφτερές του λεπίδες -νομίζω «αναμνήσεις» τις λέμε- και αρχίζουμε να βασανίζουμε τον εαυτό μας. Πολλοί από μας υποκρινόμαστε όλη μας τη ζωή, ή χάνουμε μοναδικές ευκαιρίες, φοβόμαστε να γίνουμε ευτυχισμένοι με τον δικό μας μοναδικό τρόπο, στεκόμαστε εκεί, απαθείς, ακίνητοι, με το φόβο της αποτυχίας. Του λάθους.

Γιατί νιώθουμε ότι κάνουμε λάθη? Και κυρίως γιατί νιώθουμε τόσο άσχημα και πολλές φορές ντροπιαστικά γι’ αυτά? Γιατί υπάρχει κάποιος να μας κρίνει γι’ αυτά.Είτε αυτός ο άγνωστος αδιάκριτος ξερόλας τύπος είναι.. ο εαυτός μας, είτε είναι το κοινωνικό μας περιβάλλον. Γιατί έχουμε μάθει να είμαστε ενοχικοί. Επειδή μας έχουν μάθει να κρίνουμε το διαφορετικό. Έχουμε μάθει να μοιάζουμε στο ένα και ν’ αποφεύγουμε το άλλο. Όχι γιατί το επιλέξαμε, άλλα γιατί μας το κληροδότησαν. Ζούμε με την καρδιά γεμάτη ανασφάλεια, φόβο και μίσος. Όλα για χάρη της «σωστής συμπεριφοράς», των «καλών, ηθικών προτύπων», της «αρμόζουσας συμπεριφοράς». Ζούμε και αναπνέουμε τις ζωές των άλλων. Τις απόψεις τους, τις κριτικές τους, το βλέμμα τους, την αποδοκιμασία τους, ακόμη και τον θαυμασμό και την ικανοποίησή τους. Ώστε να μπορέσουμε ν’ αναμιχθούμε. Να γίνουμε αποδεκτοί. Ίσως ακόμη και πρότυπα. Έλα όμως που αυτό είναι ενάντιο στην ίδια τη φύση. Όπως όλα είναι μοναδικά πλασμένα, έτσι είμαστε κι εμείς μοναδικοί όπως τ’ αποτυπώματά μας. Και γεννηθήκαμε έτσι. Ίσως να ‘ναι και το μόνο προτέρημα με το οποίο γεννηθήκαμε όλοι, χωρίς διάκριση. Δοσμένο και κατανεμημένο σε όλους, ανεξαιρέτως. Δημιουργηθήκαμε για να διαφέρουμε. Και για να αναπτύξουμε αυτό το χάρισμα στο μέγιστό του.

Δεν μας αδικώ βέβαια που έχουμε γίνει μηχανές ενοχών και υπόδειξης «σωστής συμπεριφοράς» -ειδικά για τους άλλους- γιατί η «ώρα της κρίσης», έρχεται από την πρώτη στιγμή που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας. Όχι, όχι το πρωί my dear friends. Από την στιγμή που θα πάρουμε την πρώτη μας ανάσα στον πολύξερο τούτο κόσμο. Γιατί οι 11 στους 10 με το που θ’ ακούσουν το πρώτο κλάμα δε θα ρωτήσουν αν είσαι υγιές μωρούλι ή γλυκαδάκι όπως λέει η φίλη μου η Μαριλού. (Ο 11τος είναι bonus πλεόνασμα, στην καλοσύνη είναι που βγαίνουμε λίγο μείον. :>). Μα ποιος θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο άλλωστε! Υπάρχουν πιο καίρια ερωτήματα κυρίες και κύριοι! Θα ρωτήσουν αν είσαι όμορφο μωρό. Βέεεεεεεβαια! Γιατί αν δεν είσαι όμορφο θα σε πετάξουν στον Καιάδα. Μάλλον γι’ αυτό έχουν τόση αγωνία για το θέμα. Υποθέτω. Άλλη εξήγηση δε μπορώ να βρω, forgive me. Οπότε εκ των πραγμάτων ΚΑΙ εκ των προτέρων, έχει μπει η ζωή μας σε μια διαδρομή «one way».

Και ξαφνικά, γινόμαστε μαύροι και άσπροι. Θρησκευόμενοι και άθεοι. Ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι. Όμορφοι και άσχημοι. Λεπτοί και χοντροί. Πλούσιοι και φτωχοί. Καλοί και κακοί. Θα μου πεις, κάπως δεν πρέπει να χαρακτηρίσουμε αυτές τις καταστάσεις? Με αυτόν τον τρόπο δεν χαρακτηρίζουμε, αλλά κρίνουμε. Και ανθρώπους και καταστάσεις. Και δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε. Είμαστε εδώ για να υπάρχουμε.

[Δεν είμαι εδώ για να σκέπτομαι, μα για να υπάρχω, να αισθάνομαι, να ζω.] ~Johann G. Herder~

Γιατί δε μπορούμε οι άνθρωποι να συνυπάρχουμε? Να είμαστε απλώς ανθρώπινα όντα που ζουν με τις επιλογές τους? Γιατί πρέπει να υπάρχει κάποιος αντίλογος σε ό,τι ο καθένας κάνει, είναι, ή συνέβη να κληρονόμησε απ΄ τους προγόνους του? Απ’ τη στιγμή που οι επιλογές ενός ανθρώπου δεν προσβάλλουν και δεν προκαλούν κακό -ψυχολογικό ή σωματικό- σε κάποιον συνάνθρωπό του, γιατί πρέπει να κρίνεται για τις επιλογές και τις πράξεις του?

Φυσικά τα αίτια είναι βαθιά. Τόσο βαθιά που έχουν ποτίσει τον παγκόσμιο πολιτισμό και δεν μπορούν ν’ αναλυθούν σε ένα μόνο κείμενο. Πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, φυλετικά, κυρίως οικονομικά. Αλλά δεν έχω τη διάθεση να υπεισέλθω σ’ αυτά. Άλλωστε εδώ δεν είμαι για ν’ ανοίξω τα μάτια κανενός. Είστε όλοι αρκετά έξυπνοι για να βρείτε τη δική σας φιλοσοφία. Ίσως να μοιάζει με τη δική μου. Ίσως και όχι. Αυτό είναι το νόημα του κειμένου after all. Δεν χρειάζεστε κανέναν να σας πει ποιοι είστε, τι να κάνετε, πώς να σκέφτεστε και πώς να νιώθετε.

Μέσα απ’ τα «λάθη» μας μαθαίνουμε. Είναι μια δωρεάν προσωπική, βιωματική, κινητή εγκυκλοπαίδεια γνώσεων που γράφεται από τις εμπειρίες μας όσο ζούμε. Και την έχουμε μέσα μας. Είναι ο προσωπικός «οδηγός» στις επιλογές μας, σ’ όλες εκείνες τις αποφάσεις που παίρνουμε και που.. ΔΕΝ παίρνουμε. Και τελικά τι σημαίνουν αυτά τα «λάθη» που μας έχουν εμφυτεύσει σαν κάψουλα στον εγκέφαλο? Ουσιαστικά είναι προσωπικές επιλογές που ίσως τελικά δεν ήταν οι καλύτερες για μας. Για ΕΜΑΣ όμως. Όχι για τους ΑΛΛΟΥΣ.

Παλιότερα έγραψα πως χρειάζεται να μιλάμε λιγότερο και να αισθανόμαστε περισσότερο. Απλά να κλείσουμε τα μάτια και να νιώσουμε. Το ένστικτο ποτέ δεν μας προδίδει. Κι όταν το κάνει, είναι γιατί δεν το εμπιστευτήκαμε. Αυτή η μικρή, κρυφή, σιγανή φωνούλα που παλεύει να την ακούσουμε αλλά σπάνια τα καταφέρνει στους περισσότερους, είναι ο φάρος της ζωής μας. Μην την αφήνετε να σιωπήσει. Γιατί σαν κάθε τι μαγικό και ζωντανό, μπορεί είτε να χάσει τις δυνάμεις της, είτε να πεθάνει.

Όσο ζω θα κάνω λάθη, θα μαθαίνω απ’ αυτά και θα προσπαθώ να γίνω το καλύτερο που μπορώ. Όχι το καλύτερο αντικειμενικά, αλλά το καλύτερο υποκειμενικά. Άλλωστε η αντικειμενικότητα είναι υπερεκτιμημένη έννοια.

Why do we fall?

So we can learn to pick ourselves up!

(.. do we even fall at all?.. )