Why do we fall?

Why do we fall?

Δεν μπορώ να σκεφτώ μια «τέλεια» μέρα. Μια μέρα χωρίς ένα «λάθος».

Κάθε βράδυ πολλοί από μας σκεφτόμαστε τι κάναμε στραβά, τι θα μπορούσαμε να ‘χουμε αλλάξει, να ‘χουμε κάνει διαφορετικό ή να μην έχουμε κάνει καθόλου. Στα μεγάλα κέφια βγάζουμε και το «μαστίγιο». Αυτό το μικρό νοητό μαστίγιο, με τις κοφτερές του λεπίδες -νομίζω «αναμνήσεις» τις λέμε- και αρχίζουμε να βασανίζουμε τον εαυτό μας. Πολλοί από μας υποκρινόμαστε όλη μας τη ζωή, ή χάνουμε μοναδικές ευκαιρίες, φοβόμαστε να γίνουμε ευτυχισμένοι με τον δικό μας μοναδικό τρόπο, στεκόμαστε εκεί, απαθείς, ακίνητοι, με το φόβο της αποτυχίας. Του λάθους.

Γιατί νιώθουμε ότι κάνουμε λάθη? Και κυρίως γιατί νιώθουμε τόσο άσχημα και πολλές φορές ντροπιαστικά γι’ αυτά? Γιατί υπάρχει κάποιος να μας κρίνει γι’ αυτά.Είτε αυτός ο άγνωστος αδιάκριτος ξερόλας τύπος είναι.. ο εαυτός μας, είτε είναι το κοινωνικό μας περιβάλλον. Γιατί έχουμε μάθει να είμαστε ενοχικοί. Επειδή μας έχουν μάθει να κρίνουμε το διαφορετικό. Έχουμε μάθει να μοιάζουμε στο ένα και ν’ αποφεύγουμε το άλλο. Όχι γιατί το επιλέξαμε, άλλα γιατί μας το κληροδότησαν. Ζούμε με την καρδιά γεμάτη ανασφάλεια, φόβο και μίσος. Όλα για χάρη της «σωστής συμπεριφοράς», των «καλών, ηθικών προτύπων», της «αρμόζουσας συμπεριφοράς». Ζούμε και αναπνέουμε τις ζωές των άλλων. Τις απόψεις τους, τις κριτικές τους, το βλέμμα τους, την αποδοκιμασία τους, ακόμη και τον θαυμασμό και την ικανοποίησή τους. Ώστε να μπορέσουμε ν’ αναμιχθούμε. Να γίνουμε αποδεκτοί. Ίσως ακόμη και πρότυπα. Έλα όμως που αυτό είναι ενάντιο στην ίδια τη φύση. Όπως όλα είναι μοναδικά πλασμένα, έτσι είμαστε κι εμείς μοναδικοί όπως τ’ αποτυπώματά μας. Και γεννηθήκαμε έτσι. Ίσως να ‘ναι και το μόνο προτέρημα με το οποίο γεννηθήκαμε όλοι, χωρίς διάκριση. Δοσμένο και κατανεμημένο σε όλους, ανεξαιρέτως. Δημιουργηθήκαμε για να διαφέρουμε. Και για να αναπτύξουμε αυτό το χάρισμα στο μέγιστό του.

Δεν μας αδικώ βέβαια που έχουμε γίνει μηχανές ενοχών και υπόδειξης «σωστής συμπεριφοράς» -ειδικά για τους άλλους- γιατί η «ώρα της κρίσης», έρχεται από την πρώτη στιγμή που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας. Όχι, όχι το πρωί my dear friends. Από την στιγμή που θα πάρουμε την πρώτη μας ανάσα στον πολύξερο τούτο κόσμο. Γιατί οι 11 στους 10 με το που θ’ ακούσουν το πρώτο κλάμα δε θα ρωτήσουν αν είσαι υγιές μωρούλι ή γλυκαδάκι όπως λέει η φίλη μου η Μαριλού. (Ο 11τος είναι bonus πλεόνασμα, στην καλοσύνη είναι που βγαίνουμε λίγο μείον. :>). Μα ποιος θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο άλλωστε! Υπάρχουν πιο καίρια ερωτήματα κυρίες και κύριοι! Θα ρωτήσουν αν είσαι όμορφο μωρό. Βέεεεεεεβαια! Γιατί αν δεν είσαι όμορφο θα σε πετάξουν στον Καιάδα. Μάλλον γι’ αυτό έχουν τόση αγωνία για το θέμα. Υποθέτω. Άλλη εξήγηση δε μπορώ να βρω, forgive me. Οπότε εκ των πραγμάτων ΚΑΙ εκ των προτέρων, έχει μπει η ζωή μας σε μια διαδρομή «one way».

Και ξαφνικά, γινόμαστε μαύροι και άσπροι. Θρησκευόμενοι και άθεοι. Ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι. Όμορφοι και άσχημοι. Λεπτοί και χοντροί. Πλούσιοι και φτωχοί. Καλοί και κακοί. Θα μου πεις, κάπως δεν πρέπει να χαρακτηρίσουμε αυτές τις καταστάσεις? Με αυτόν τον τρόπο δεν χαρακτηρίζουμε, αλλά κρίνουμε. Και ανθρώπους και καταστάσεις. Και δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε. Είμαστε εδώ για να υπάρχουμε.

[Δεν είμαι εδώ για να σκέπτομαι, μα για να υπάρχω, να αισθάνομαι, να ζω.] ~Johann G. Herder~

Γιατί δε μπορούμε οι άνθρωποι να συνυπάρχουμε? Να είμαστε απλώς ανθρώπινα όντα που ζουν με τις επιλογές τους? Γιατί πρέπει να υπάρχει κάποιος αντίλογος σε ό,τι ο καθένας κάνει, είναι, ή συνέβη να κληρονόμησε απ΄ τους προγόνους του? Απ’ τη στιγμή που οι επιλογές ενός ανθρώπου δεν προσβάλλουν και δεν προκαλούν κακό -ψυχολογικό ή σωματικό- σε κάποιον συνάνθρωπό του, γιατί πρέπει να κρίνεται για τις επιλογές και τις πράξεις του?

Φυσικά τα αίτια είναι βαθιά. Τόσο βαθιά που έχουν ποτίσει τον παγκόσμιο πολιτισμό και δεν μπορούν ν’ αναλυθούν σε ένα μόνο κείμενο. Πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, φυλετικά, κυρίως οικονομικά. Αλλά δεν έχω τη διάθεση να υπεισέλθω σ’ αυτά. Άλλωστε εδώ δεν είμαι για ν’ ανοίξω τα μάτια κανενός. Είστε όλοι αρκετά έξυπνοι για να βρείτε τη δική σας φιλοσοφία. Ίσως να μοιάζει με τη δική μου. Ίσως και όχι. Αυτό είναι το νόημα του κειμένου after all. Δεν χρειάζεστε κανέναν να σας πει ποιοι είστε, τι να κάνετε, πώς να σκέφτεστε και πώς να νιώθετε.

Μέσα απ’ τα «λάθη» μας μαθαίνουμε. Είναι μια δωρεάν προσωπική, βιωματική, κινητή εγκυκλοπαίδεια γνώσεων που γράφεται από τις εμπειρίες μας όσο ζούμε. Και την έχουμε μέσα μας. Είναι ο προσωπικός «οδηγός» στις επιλογές μας, σ’ όλες εκείνες τις αποφάσεις που παίρνουμε και που.. ΔΕΝ παίρνουμε. Και τελικά τι σημαίνουν αυτά τα «λάθη» που μας έχουν εμφυτεύσει σαν κάψουλα στον εγκέφαλο? Ουσιαστικά είναι προσωπικές επιλογές που ίσως τελικά δεν ήταν οι καλύτερες για μας. Για ΕΜΑΣ όμως. Όχι για τους ΑΛΛΟΥΣ.

Παλιότερα έγραψα πως χρειάζεται να μιλάμε λιγότερο και να αισθανόμαστε περισσότερο. Απλά να κλείσουμε τα μάτια και να νιώσουμε. Το ένστικτο ποτέ δεν μας προδίδει. Κι όταν το κάνει, είναι γιατί δεν το εμπιστευτήκαμε. Αυτή η μικρή, κρυφή, σιγανή φωνούλα που παλεύει να την ακούσουμε αλλά σπάνια τα καταφέρνει στους περισσότερους, είναι ο φάρος της ζωής μας. Μην την αφήνετε να σιωπήσει. Γιατί σαν κάθε τι μαγικό και ζωντανό, μπορεί είτε να χάσει τις δυνάμεις της, είτε να πεθάνει.

Όσο ζω θα κάνω λάθη, θα μαθαίνω απ’ αυτά και θα προσπαθώ να γίνω το καλύτερο που μπορώ. Όχι το καλύτερο αντικειμενικά, αλλά το καλύτερο υποκειμενικά. Άλλωστε η αντικειμενικότητα είναι υπερεκτιμημένη έννοια.

Why do we fall?

So we can learn to pick ourselves up!

(.. do we even fall at all?.. )

**I Had A Dream**

“One night a man had a dream.. He dreamed he was walking along the beach with the Lord. Across the sky flashed scenes from his life. Each scene, he noticed two sets of footprints in the sand; one belonging to him and the other to the Lord.

When the last scene of his life flashed before him, he looked back at the footprints in the sand.. He noticed that many times along the path of his life there was only one set of footprints. He also noticed that it happened at the very lowest and saddest times in his life.

This really bothered him and he questioned the Lord about it. “Lord, you said that once I decided to follow you, you’d walk with me all the way. But I have noticed that during the most troublesome times in my life, there is only one set of footprints. I don’t understand why when I needed you most you would leave me.

The Lord replied, “My precious, precious child, I love you and I would never leave you. During your times of trial and suffering, when you see only one set of footprints, it was then that I carried you.”

** Αποδίδεται σε τρεις διαφορετικούς συγγραφείς: Mary Stevenson, 1936 / Margaret Fishback Powers, 1964 / Carolyn Carty, 1963 της οποίας την εκδοχή σας παρέθεσα. Όποιος κι αν το έγραψε, νομίζω ότι είναι -το λιγότερο - εμπνευσμένο.. Εγώ διάλεξα αυτό που αναφέρεται στο τρίτο πρόσωπο.. Αυτή είναι η μόνη διαφορά από τις άλλες δύο εκδοχές.. Νομίζω ότι είναι πέρα από τις θρησκευτικές απόψεις και επιλογές του καθένα μας.. Όλοι μας πιστεύουμε -ή θα έπρεπε να πιστεύουμε- σε κάτι/κάποιον που περπατάει δίπλα μας σαν συνοδοιπόρος. Έτσι, γιατί είναι καλύτερα όταν έχεις παρέα.. **

# Sun hits the sky..!! #

Λοιπόν δεν ξέρω τι συμβαίνει με την Άνοιξη.. Αλλά σίγουρα κάτι συμβαίνει!! Δεν ξέρω για εσάς [ θα με ενδιέφερε να μάθω όμως ], αλλά εγώ μόλις βλέπω ήλιο, νιώθω σαν τον Batman. Εντάξει, ατυχές στο συγκεκριμένο παράδειγμα, αλλά είναι ο αγαπημένος μου. Είναι τέλος πάντων, σαν να αποκτώ υπερδυνάμεις, σωματικά και ψυχικά. Όλους τους καταβάλλει η ζέστη και ο δυνατός ήλιος πάνω από το κεφάλι τους, εμένα με κάνει να νιώθω ζωντανή. Όχι μόνο εμένα δηλαδή, αλλά εγώ το απολαμβάνω τόσο, ώστε ΚΑΙ το περιμένω ΚΑΙ το εξυμνώ!! Η φίλη μου Δήμητρα θα έχει ανεβάσει πίεση τώρα, το ξέρω..

Δεν ξέρω τι πιστεύετε εσείς..Αν ο ήλιος μας δίνει τόση δύναμη ώστε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα και να μην αφήνουμε τίποτα να μας στεναχωρεί για πολύ [γιατί εγώ αυτό νιώθω], αν το φως και μόνο μας γεμίζει υποσυνείδητα με αισιοδοξία, αν απλά, είναι τόσο φωτεινός που δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε ούτε δυσκολίες, ούτε προβλήματα, ούτε τίποτα άλλο εκτός από αυτόν.. Και να σας πω και κάτι..? Καθόλου δεν με πειράζει, γιατί μ’ αρέσει τόσο πολύ να τον βλέπω!! Και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.. Ας απολαύσουμε λοιπόν τις όμορφες αυτές μέρες και ας τις κάνουμε αν είναι δυνατόν ακόμα καλύτερες.

Και αν σας έμεινε η ιδέα ότι ο ήλιος σας «στραβώνει» και δεν βλέπετε καθαρά, να ξέρετε πως ο Ήλιος αναφέρεται σε παλαιότερα κείμενα ως «Ήλιος Πανόπτης», δηλαδή αυτός που βλέπει τα πάντα. Μπορεί να μην μπορείτε να τον δείτε ποτέ καθαρά [πόσο μαγικό είναι τώρα αυτό..?? ] αλλά εκείνος φωτίζει τα πάντα, καλά και άσχημα, για να τα δείτε εσείς! Και βλέποντάς τα έτσι καθαρά, αυτά που τόσο σας στεναχωρούσαν, τελικά δεν έχουν τόση σημασία.. Ε..??

"Free[d]art"

"Για ν’ αναπτυχθούν οι τέχνες πρέπει να θηλάσουν το γάλα της ελευθερίας."

~Friedrich Schiller~

Η τέχνη, σε όλες της τις μορφές, είναι η υψηλότερη, ευγενέστερη, θεία μορφή έκφρασης της ανθρώπινης φυλής. Η τέχνη αποτελεί πνευματικό και λυτρωτικό λειτούργημα.

Δεν είναι επάγγελμα και κανείς δε θα 'πρεπε να την αντιλαμβάνεται ως μέσο εξασφάλισης και αναγνωρισιμότητας.

Όλα τα αποκυήματα της τέχνης θα 'πρεπε να διακινούνται ελεύθερα, για όλους και χωρίς διακρίσεις. Ποιος μπορεί να βάλει τιμή σ' ένα καλλιτεχνικό έργο και να το διαθέσει ως εμπόρευμα;

Από πότε η έκφραση της ψυχής μετατράπηκε σε δημόσιες σχέσεις και οικονομικές συναλλαγές;

Ακούω για την πειρατεία της μουσικής, των ταινιών.. όλες αυτές τις γνωστές σε όλους απόψεις που τόσο ένθερμα υποστηρίζουν οι βιομηχανίες του θεάματος..

-Η βιομηχανία που ασχολείται με την ψυχαγωγία ονομάζεται βιομηχανία του θεάματος.

(Μα, "βιομηχανία της ψυχαγωγίας"; Αν είναι δυνατόν!!)

By the way..:

ψυχαγωγία < αρχαία ελληνική ψυχαγωγία < ψυχαγωγός (οδηγός των ψυχών των νεκρών < ψυχό- + ἀγωγός < ἄγω. ἄγω, οδηγώ την ψυχή σε κάτι ανώτερο..

"Δεν υπάρχει αληθινό έργο τέχνης, που να μην έχει συμβάλει στην εσωτερική απελευθέρωση των προσώπων που το γνώρισαν και το αγάπησαν."

~Albert Camus~

Με το ίδιο σκεπτικό, θα έπρεπε να διωκόμαστε όλοι όσοι αγοράζουμε έναν δίσκο, ή ταινία, ή βιβλίο και το δανείζουμε σε κάποιον φίλο μας. Γιατί αυτός ο φίλος μας πρέπει με τη σειρά του να πάει να αγοράσει αυτό που εμείς του δανείζουμε.

Κατανοώ πως άνθρωποι που εργάζονται πίσω από τους καλλιτέχνες -και δεν εννοώ τους managers και τους PR :> - αλλά όλους εκείνους τους ανθρώπους που βοηθούν στην ολοκλήρωση ενός έργου, στην επίτευξη ενός οράματος, πρέπει κάποιος να τους πληρώσει. Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να σας βρω λύση ΚΑΙ σε αυτό.

Ίσως γιατί τελικά όποιος εμπλέκεται στο χώρο του "θεάματος" θα 'πρεπε να το κάνει συνειδητά ως κατάθεση και λύτρωση ψυχής (για ψυχαγωγία μιλάμε άλλωστε), ως ερασιτεχνισμό και όχι ως κύριο επάγγελμα..

Αν και το θέμα εδώ δεν είναι τόσο η αγοραπωλησία αλλά η πλύση εγκεφάλου πως το public sharing σκοτώνει την τέχνη. Ας μη μπούμε καλύτερα στη διαδικασία να μετρήσουμε τί σκοτώνει την τέχνη πραγματικά, γιατί πολύ θα πικραθούμε..

Imagine no possessions..

I wonder if you can..

No need for greed or hunger..

A brotherhood of man.. Imagine all the people..

Sharing all the world..

I know, I know, ουτοπικό, αλλά όλοι για ένα όνειρο δε ζούμε..;;

The voice..

Εκείνος αδιάφορος περπατάει στο δρόμο.. Εκείνη –ρομαντική πάντα- απολαμβάνει τον ήλιο που φωτίζει την ημέρα της, που φωτίζει την ζωή της.. Την βλέπει ανέμελη όπως είναι, και χωρίς να το καταλάβει αφήνει το βλέμμα του να ξεκουραστεί πάνω της.. Και ξαφνικά γαληνεύει.. Εκείνη τον βλέπει να την κοιτάζει, και τα μάτια της αστράφτουν.. Ή μήπως ήταν τα δικά του που άστραψαν...?
Την πλησιάζει και στέκεται δίπλα της.. Την κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια και ο καιρός περνάει.. Και περνάει.. Και εκείνος την κοιτάζει στα μάτια.. Οι μέρες περνούν και εκείνη τον κοιτάζει στα μάτια..
Γιατί όμως δεν γίνεται τίποτα..? Και τι να γίνει? Κανείς δεν ξέρει.. Μερικές φορές, απλά δεν υπάρχει τίποτα να γίνει.. Γιατί απλά όλα είναι όμορφα έτσι ακριβώς όπως είναι.. Και έπειτα βρίσκουν μόνα τους τον δρόμο τους.. Εκείνοι όμως δεν το ξέρουν.. Δεν μπορούν να το καταλάβουν.. Και τα πράγματα μένουν έτσι.. Και όλα είναι τόσο σωστά και λάθος συγχρόνως..

Και τότε.. εκεί ακριβώς που ενώνονται τα βλέμματά τους, πετάγεται μία σπίθα.. και στον απόηχό της ακούγεται μία φωνή. Μία φωνή σοφή, ώριμη και τόσο, μα τόσο οικεία.. Τους είπε, «Όσο πιο σύντομα καταλάβετε ότι είστε ο ένας το δώρο του άλλου, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσει η ευτυχία σας..».

Dedicated..

Στην αρχή δεν μπορείς να τους αναγνωρίσεις.. Είσαι πολύ μικρός για να αναγνωρίσεις τον οποιονδήποτε. Νιώθεις όμως το χάδι τους, κι ας μην ξέρεις τι σημαίνει. Τους βλέπεις να είναι εκεί, συνέχεια πάνω από το κεφάλι σου, και δεν μπορείς να καταλάβεις τον λόγο. Εκείνοι όμως, ξέρουν..

Στη συνέχεια μεγαλώνεις λίγο, αρχίζεις να λες τις πρώτες σου λέξεις και να τους φωνάζεις έτσι όπως πρέπει. Εκείνοι συνεχίζουν να είναι πάντα εκεί, πάνω από το κεφάλι σου και να σε προσέχουν.. Να σε κοιτάνε στα μάτια περιμένοντας να ζητήσεις κάτι για να σου το φέρουν. Εσύ νιώθεις καλά, νιώθεις όμορφα γι’αυτούς, αλλά και πάλι δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί το κάνουν, ούτε όμως και το σκέφτεσαι. Εκείνοι όμως ξέρουν..

Μετά μεγαλώνεις αρκετά.. Εκείνοι έχουν μεγαλώσει μαζί σου, όμως συνεχίζουν να κάνουν όλα όσα έκαναν, για όσο μπορούν και όπως μπορούν. Τώρα ξέρεις πως ο λόγος είναι η αγάπη που σου έχουν. Και τους αγαπάς και εσύ. Η σχέση σας πλέον είναι αδιάρρηκτη. Εσύ δεν γνωρίζω αν το ξέρεις. Εκείνοι όμως, ξέρουν.

Και τώρα πια, έχεις μεγαλώσει αρκετά. Και εκείνοι το ίδιο όμως. Μερικά πράγματα έχουν αλλάξει. Πλέον δεν χρειάζεσαι κανέναν να σε φροντίσει και να είναι πάνω από το κεφάλι σου. Και ακόμα κι αν μπορούν και θέλουν να σου το προσφέρουν, σε εκνευρίζει. Ίσως πάλι, να είναι εκείνοι που χρειάζονται την δική σου βοήθεια. Εσύ όμως, δεν μπορείς να συμβιβαστείς έτσι με αυτό. Δεν έχεις μάθει να είσαι εσύ πάνω από το κεφάλι τους και να τους φροντίζεις. Δεν μπορείς να διανοηθείς καν, πώς γίνεται να συμβεί κάτι τέτοιο: κάποιος να ζητάει και κάποιος άλλος απλά να δίνει. Κι όμως, αν γυρνούσες λίγο το χρόνο πίσω, θα έβλεπες πως αυτό έκαναν εκείνοι για σένα. Ακόμα κι αν δεν ήταν απαραίτητο, ακόμα κι αν δεν το ζητούσες. Κι όμως, αν εκείνοι σου το ζητήσουν τώρα, δεν θα το κάνεις. Τουλάχιστον όχι με ευχαρίστηση. Εσύ μάλλον ξέρεις γιατί.. Εκείνοι όμως δεν ξέρουν.

Η περιγραφή θα μπορούσε να αναφέρεται σε φύλακες – αγγέλους.. Όμως εσύ, τους φώναζες απλά «γιαγιά» και «παππού»..

Οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν. Συχνά γίνονται δύστροποι και μας ταλαιπωρούν. Η ζωή μας κάνει μερικές φορές να ξεχνάμε πράγματα που όχι απλά δεν «πρέπει» αλλά δεν μας κάνει και καλό να ξεχνάμε. Δεν πρέπει όμως να αφήνουμε πίσω μας όσα έχουν κάνει για εμάς και όσα μας έχουν δώσει. Πόσο έχουν συμβάλει στην προσωπικότητα μας, όχι μόνο στην παιδαγώγηση αλλά και στο να νιώσουμε ασφαλείς, αγαπητοί και δυνατοί.

Η δική τους αγάπη, είναι λίγο διαφορετική από όλων των άλλων.. Δεν ξέρω γιατί, έτσι όμως νιώθω.

Αφιερωμένο στον δικό μου μοναδικό παππού, που μας λείπει πολύ και σήμερα το συνειδητοποίησα και πάλι.. Αν και εκείνος δεν ζήτησε ποτέ τίποτα, ενώ έδωσε πολλά και θα μπορούσε να αρνηθεί τα πάντα για να τα δώσει σε κάποιον άλλον. Και γι’ αυτό είμαι σίγουρη. Τον θυμάμαι πάντα να με παρηγορεί και να μου λέει : «Εσύ δεν πρέπει να κλαις, τα δάκρυά σου είναι ακριβά..» Εκείνος όμως τα αξίζει. Εκείνος δεν το ξέρει, το ξέρω όμως εγώ..

Και ακόμα, στην αγαπημένη μας, δυναμική, μοναδική και «δεν μπορείς να φανταστείς» γιαγιά, με την ευχή να γίνει γρήγορα καλά και να συνεχίζει να μας κάνει και να μας λέει τα «δικά της» από το σπίτι της, υγιής..

Να ευχηθούμε Χρόνια Πολλά στην αγαπημένη Δήμητρα Κλαδάκη [τυπικότητες my gooood ]!!

Ό,τι επιθυμεί στην αγκαλιά της να το βρεί!

Οι υπόλοιπες ευχές prive.

Και επειδή γιορτάζουν παγκόσμια την μέρα αυτή, γνωστή και ως "Η μέρα της Γυναίκας", χρόνια πολλά σε όοοοολες τις γυναίκες!!

Να μας χαίρεστε και να χαίρεστε!!

Καλημέρα!!